Het lijkt wel of Wouter Deprez langzaamaan de weg vindt die hem past als een goedzittende handschoen: niet langer de humorist maar de humanist in hem manifesteert zich. Hoewel hij in Vlaanderen succes oogstte met theateroptredens die hem in de categorie ‘humor uit eigen streek’ plaatsten, kwam hij steeds beter tot zijn recht als observator. Eerder al kon zijn kerstdocumentaire op Radio 1 op veel bijval rekenen. Hij ging erin op zoek naar een bezoeker van een van zijn shows die hem vanuit het donker van de zaal allerlei opmerkingen toeriep. Nu is er Wouter Deprez ontdekt de wereld, een lees- en kijkboek dat hij samen met fotograaf Jonas Lampens schreef en samenstelde.
In tien verhalen schetst hij een beeld van de gewone man of vrouw in ons land – een schapenboer, een wielerliefhebber, een bouwer van ‘koterijen’ en zo meer. Deprez neemt plaats op alledaagse plekken om daar de bijzondere verhalen van de bezoekers te noteren. De ene keer is dat de burgerlijke stand, de andere keer gaat hij naar het grensgebied tussen Frankrijk en België. Naast de betrokken, verwonderde blik waarmee Deprez de wereld waarneemt is er de kwaliteit van zijn medeontdekker Lampens, die met recht een van de aanstormende fototalenten van het land wordt genoemd. Zijn grote, heldere foto’s van mensen en gebouwen zijn krachtig in hun eenvoud en doen met hun aandacht voor al wat verloren gaat soms denken aan Stephan Vanfleteren. Dat is natuurlijk ook te danken aan de onderwerpskeuze van Deprez; neem nu de zoektocht naar het voormalige vakantiehuis Kosmos in de Westhoek – anno 2011 geen schim meer van het schitterende etablissement dat het ooit was. Deprez dwaalt rond in de ruïne, spreekt met de voormalige eigenaars, vertolkt zijn eigen gevoelens bij al die waarnemingen.
Maar de makers gaan niet altijd uit van nostalgie bij de keuze van hun thema. Soms is het vooral bewondering en nieuwsgierigheid, zoals wanneer ze een dag Deprez’ voormalige studiegenoot Herman gaan volgen. Tegenwoordig is hij schapenboer, lesgever Woord en vader van drie kinderen – allemaal tegelijk. Misschien is dat openingsverhaal wel het meest beklijvende van de uitgave. In ‘Geen gemekker meer’ relativeert Deprez zichzelf, hij kijkt op naar Herman en is blij dat hij de geboorte van een paar lammetjes kan bijwonen – allemaal op een paar bladzijden.
Hoewel Deprez steeds aanwezig is in de verhalen, is dat nooit hinderlijk. De trend om ‘gewone mensen’ te portretteren in het openbaar heeft dan wel een hoge vlucht genomen via het televisieprogramma Man bijt hond, Deprez is er in elk geval in geslaagd om de mensen met wie hij sprak met veel respect en aandacht neer te zetten, een aspect dat op tv af en toe verloren gaat. Met Wouter Deprez ontdekt de wereld heeft hij een mooi boek afgeleverd – letterlijk en figuurlijk. Laten we hopen dat hij het ingeslagen pad blijft volgen, in Vlaanderen en ver daarbuiten. [Marjan Bex] Masquer le texte

In tien verhalen schetst Wouter Deprez, Vlaamse komiek en carabetier, een beeld van de gewone man of vrouw, een schapenboer, een wielerliefhebber, de dame achter het loket van de burgerlijke stand. Hij kijkt, observeert, ervaart. Naast de betrokken, verwonderde blik waarmee de auteur de wereld waarneemt, is er de kwaliteit van de grote, heldere foto’s van mensen en gebouwen, krachtig in hun eenvoud. De makers kiezen hun thema’s uit bewondering, nieuwsgierigheid en soms zelfs nostalgie. In het eerste verhaal volgen ze Herman, een voormalige studiegenoot. Tegenwoordig is hij schapenboer, docent, vader van drie kinderen en nog veel meer. Allemaal tegelijk. In dit sterke openingsverhaal relativeert de auteur zichzelf en blijft hij steeds duidelijk aanwezig, zonder hinderlijk te worden. Bij elk verhaal horen een paar sterke foto’s die de sfeer mee bepalen. De inhoud is luchtig zonder oppervlakkig te worden. Een lees- en kijkboek dat de komiek, observator en levensgenieter samen met fotograaf Jonas Lampens schreef en samenstelde. Masquer le texte