In april 2008 ? 'drie maanden voor de Olympische Spelen in Peking' ? werd cabaretier Wouter Deprez voor het eerst vader. De geboorte van zoon Joshua en het prille vaderschap leverden niet alleen inspiratie voor een nieuwe show, maar lagen ook aan de basis van 47 beschouwingen in briefvorm. Gebundeld vormen ze een reconstructie van Joshua's eerste levensmaanden. Het vertrekpunt is steeds identiek: Deprez verwondert zich over de geboorte, het nieuwe leven in huis, de alles-voor-het-eerstfase, de gelijkenissen tussen ouders en kind, het vernieuwde gezin, het eerste bezoek aan de crèche. Die diepgaande ver- en bewondering brengt een breed scala aan gedachten en gevoelens teweeg, die de auteur in korte, afgemeten zinnetjes optekent. De opzet is daarmee erg repetitief en zorgt ervoor dat deze bundel vooral geschikt is om af en toe in te grasduinen en willekeurig passages te (her)lezen. Deprez' gevatte, vaak humoristische stijl die wars is van gestileerde formulering maakt het boek toegankelijk en biedt jonge ouders ongetwijfeld een herkenbaar klankbord. Maar pas als Deprez de gevoelige toer opgaat, levert dit echt fraaie passages op, waaruit scherpe observaties en ongekunsteld sentiment blijken. De existentiële angst om het kind te verliezen en de toekomst die zich als een groot vraagteken aanbiedt, worden op ongedwongen, haast poëtische wijze verwoord en verlenen de bundel een diepgaander elan. Mooi is ook Deprez' tot mislukken gedoemde poging om de wereld met eenzelfde verwondering als zijn zoontje gade te slaan en te (her)ontdekken. Het resulteert in schijnbaar eenvoudige, treffende passages die nog meer uitdieping verdienden. Deprez' strakke, rechtlijnige manier van schrijven wordt knap weerspiegeld in de illustraties. Frow Steeman, die al samenwerkte met Flip Kowlier en Wim Opbrouck, bedient zich van een sober kleurenpallet in rood, groen, zwart en wit. Ze herleidt haar figuren tot rudimentaire vormen, die in al hun verrassende eenvoud nauw aansluiten bij de tekst. Een enkele prent verraadt nog te sterk de invloed van Gerda Dendooven, al legt Steeman via de beweeglijkheid en expressiviteit van haar figuren toch haar eigen klemtonen. [J] Masquer le texte

In korte briefjes, telkens op een bladzijde in een levendige typografie en met illustraties in zwart en rood, vertelt de Vlaamse cabaretier Wouter Deprez (1975, juryprijs Amsterdams Kleinkunstfestival 2004) over zijn liefde, bewondering en vaderschapsgevoelens voor zijn pasgeboren zoon gedurende diens eerste levensmaanden. Een voorbeeld: 'Dag zoon, Die brede lach, dat kirren, die twinkelogen, dat trappelen met je handen en voeten, telkens als je ons ziet... Je moeder en ik vinden dat wel oké als groet voor de rest van ons leven. Kunnen we dat even afspreken? Je vader.' Het is dichterlijk en ontroerend. Leuk voor alle jonge ouders, het gaat maar een enkele keer om typische jongensdingen.

Wouter Deprez, bekend als cabaretier, is onlangs vader geworden. Voor hem is alles nieuw en hij verwondert zich over alles wat zijn zoon doet. Vaak ontroert het hem, soms vermoeit het hem. De indrukken die zo op hem afkomen heeft hij gebundeld in dit boekje. In de vorm van korte brieven, die hij aan zijn zoon richt, brengt hij verslag uit over de eerste levensmaanden van zijn zoon. Op een grappige, maar erg herkenbare manier wordt uitgelegd waarom prille ouders altijd in kamerjas rondlopen: slaaptekort, tijdgebrek, ... Toch is alles overgoten met een flinke dosis vrolijkheid: die eerste lach, de eerste nacht doorslapen en het flinke groeien van een boreling worden heel trefzeker beschreven. Beetje typisch is het piekeren over de toekomst: wat zal hij worden, hoe zal hij er later uitzien? Hoofdtoon in dit boekje blijft toch wel de ontroering over het nieuwe leven, de liefde voor het kind. Voor ‘nieuwe’ papa’s is dit een bijzonder leuk geschenkje!