La Flandre profonde. Het blijft een boeiend gegeven voor auteurs, maar weinigen slagen erin om die specifieke sfeer te vatten. Drank op zondagvoormiddag, de leegheid van zondagnamiddag, de sfeer in het dorpscafé, de eenzaamheid van vrouwen met bloemetjesjurken en te dikke mannen met 'klakken'. Een tijdloos Vlaanderen, geïsoleerd tussen verleden en de steeds snellere vooruitgang, te vinden links en rechts van steenwegen en onder kerktorens. Guido Van Meir (Humo) begrijpt het en kon het oproepen in zijn 'Corneel'-stukjes, cartoonist Zak haalt er inspiratie uit, en tv-soaps hebben er een oppervlakkige link mee. Willy Linthout dompelt zijn nieuwe striproman er diep in, en met verve.
Hij beschrijft in dit boek taferelen uit het familieleven van zichzelf, zijn twee broers en hun moeder. Zijn alter ego, Karel, kennen we nog uit 'Het jaar van de olifant'; de gebeurtenissen daarin — de zelfmoord van zijn zoon — komen hier zijdelings aan bod. De aandacht spitst zich vooral toe op Valère en 'moedre', die samen in hetzelfde huis wonen. Terwijl Karel en Roger maar af en toe langskomen, moeten deze twee elkaar voortdurend tolereren, en krijgen we langzaam en in kleine, overtuigende scènes een goed beeld van hun karakters en leven.
Er lijkt nauwelijks een generatiekloof te bestaan tussen de oude vrouw en haar oud lijkende zoon, een zwaarlijvige, veel drinkende en gierige vrijgezel. Knutselen lijkt zijn enige interesse en talent, wat leidt tot toestellen als de nagelguillotine of een teller om te zien of zijn moeder niet in zijn lade is geweest. Tekenend voor haar is dat ze gewoon negeert dat ze verondersteld wordt die dicht te laten, en de la telkens weer 999 keer open en dicht doet, wat de teller weer op nul zet. 'Moedre' is nogal dominant en een tikje manipulatief, en mist vooral haar gestorven echtgenoot, nochtans geen heilige, zo leren we uit flashbacks.
Door een hartaanval belandt ze in het ziekenhuis. Het is een gebeurtenis die een weinig productief maar gesmeerd lopend leven voorgoed zal veranderen. Valère wordt nu geconfronteerd met problemen die verder gaan dan dagelijkse beslommeringen en die hij absoluut niet aankan. Die onmacht zit in de familie, getuige de reactie van 'moedre' op een boze brief van Karel, die haar verwijt de zelfdoding van zijn zoon te negeren en te doen alsof er niets gebeurd is. Ze versnippert hem, kookt hem in een pot en begraaft het water in de grond — de laconieke commentaar die elk hoofdstuk afsluit, zegt dit keer: 'Sedertdien nam moedre elke avond haar slaappilletje.'
De dingen gaan vanaf dan in dalende lijn: van het bejaardenhuis gaat het naar het kerkhof. Terwijl Roger vecht met een drankverslaving, begint ook Valère (die nu alleen woont) onbewust meer naar de fles te grijpen. Zelfs 'den boek' kan hem niet helpen, de bundel met familiewijsheden, adressen, recepten enz., genaamd Wat wij moeten weten. Achteraan staan enkele bladen ervan in facsimile: een bijeengeplakt schrift vol post-its, rekeningen, gekriebel in allerlei handschriften en tips voor de tuin. Herkenbaar, net als zoveel andere kleinmenselijke en familiale observaties in deze zeer geslaagde familiegeschiedenis.
Linthouts losse en karikaturale potloodschetsen blijken weer uitermate geschikt om deze eenvoudige en tegelijk zo complexe levens neer te zetten. Hij tekent fascinerende archetypes, met een breed gamma van emoties en mimiek. Bovendien betekent de onafgewerkte stijl (zelfs de hulplijnen zijn niet weggegumd) niet dat hij met aardige details geen realiteit weet neer te zetten. Het schuim op een biertje, de interieurs, het 'potske' van vader zaliger of zelfs de berg flessen in Valères huis, ze lijken levensecht — opgeroepen met enkele krabbels grafiet. Klasse. [Wilfried Poelmans] Masquer le texte

In dit boek zijn alle acht hoofdstukken verzameld van de nieuwste stripreeks (bestaande uit vier albums met elk twee hoofdstukken) van de Vlaamse striptekenaar Willy Linthout. Het personage Karel Germonprez, Linthouts alter ego uit 'Jaren van de Olifant' (zijn vorige, bekroonde strip), krijgt opnieuw een hoofdrol. In de tragikomische striproman met autobiografische inslag vertelt Linthout openhartig over zijn ouders, z'n broers en de rol van alcohol in het gezin. Tegelijk geeft hij een rake schets van het Vlaamse dorpsleven. Hoewel hij op dezelfde cartooneske manier als voor zijn Urbanus-strips tekent, doet het rauwe en onafgewerkte van de (zwart-wit) potloodschetsen in deze reeks de gebeurtenissen realistischer overkomen. De strip, die het komische met het tragische verenigt, wordt in België min of meer beschouwd als meesterwerk. Dat chauvinisme zal in ons land minder gedeeld worden, mede vanwege het typisch Vlaamse taalgebruik en de humor, die van een soort is die bij de nuchtere Hollanders wellicht minder zal aanslaan. Masquer le texte