Tien uit het leven gegrepen, moderne voorleesverhalen over een gezin met drie kinderen, als zelfstandig te lezen vervolg op 'Het poepkasteel' (2010)*. Ook hier is werkende mama veel van huis, maar nu omdat opa in het ziekenhuis ligt. Voor de tweeling Mies en Jet en hun jongere broertje Kees gaat het leven zo gewoon mogelijk door met afzwemmen en partijtjes. Dat lukt aardig, zeker omdat hun vader (thuiswerkende kunstenaar) niet zo moeilijk is en al gauw meedoet met hun spontane invallen: de Bende van vier is compleet! Natuurlijk gaan ze zo vaak mogelijk bij opa op bezoek, ook daar hun sporen nalatend... Uiteindelijk redt opa het niet, waarop de begrafenis volgt en Jet het weekend bij oma mag logeren. De uitgave is aantrekkelijk en royaal uitgevoerd in vierkant formaat met kleurige, humoristische pentekeningen. Aantrekkelijke, gedetailleerde omslagillustratie tegen een fris gele achtergrond. Ondanks het serieuze onderwerp is de toon luchtig, terwijl goed wordt weergegeven hoe zo'n enerverende tijd en gebeurtenis inwerkt op het gezin. Geslaagde uitgave voor kinderen vanaf ca. 5 jaar. Masquer le texte

In dit boek zijn tien voorleesverhalen gebundeld. Allemaal spelen ze zich af in een gewoon Nederlands gezin dat bestaat uit ouders met hun drie kinderen: de tweeling Mies en Jet en hun kleinere broer Kees. We kennen hen al uit 'Het poepkasteel en andere voorleesverhalen over de bende van vier'. In 'Pistolenopa' is de thematiek echter zwaarder. In dit boek volgen we de kinderen die moeten leren omgaan met hun zieke opa, waar ze uiteindelijk ook afscheid van moeten nemen. Over elk stapje in dit ziekteproces is een kortverhaal geschreven. Geen evidente thematiek, maar het boek brengt deze alsof het vanzelfsprekend is.
De verhalen lijken uit het leven gegrepen. Ze zijn erg realistisch, maar met de nodige zin voor humor, geschreven. Zo zullen niet alleen kinderen iets aan het gezellige voorleesmoment hebben, maar ook ouders zullen zich herkennen in de situaties die in dit boek voorkomen. De verhalen zijn steeds erg concreet, maar nooit vergezocht. Het beschrijven van kleine incidentjes maakt dat het boek erg herkenbaar is. Dit zit dikwijls in heel subtiele details zoals oma die haar tas eventjes niet vindt wanneer de auto om naar de begrafenis te rijden arriveert, terwijl deze recht voor haar neus staat.
Ondanks het serieuze onderwerp zijn deze verhalen optimistisch. Hopelijk kan dit boek op deze manier enkele gezinnen helpen om de ellende die deze periode met zich meebrengt te relativeren. Zeker is dat dit boek aanleiding kan geven tot een gesprek tussen ouders en kinderen. Dit boek antwoordt bijvoorbeeld op lastige vragen die kinderen zich in deze periodes stellen over de dood, wat een aanzet kan vormen om hierover verder te praten.
Bovendien is het boek leuk geïllustreerd met pentekeningen die werden ingekleurd met waterverf. Enige minpuntje is het Nederlandse taalgebruik, dat voor Vlaamse kinderen soms verwarrend kan zijn.
Masquer le texte