Wat is de magische mix, de succesformule van de reeks rond Kleine Ezel? Volgens mij gaat het om de combinatie van herkenbaarheid, veiligheid, speelsheid en zachte moraal. Herkenbaar is op de eerste plaats het gedrag van Kleine Ezel en zijn vriendjes. De kleine lezer kan zich meteen inleven in het drukke gedoe en de trots van Kleine Ezel en Jakkie, die samen een racewagen hebben geknutseld. En ze zullen zich allicht ook herkennen in het feit dat de twee Schaapje afwijzen, die volgens hen stinkt naar pies. De volwassenen versterken overigens de negatieve houding tegenover het zwarte schaap: als er iets fout of slecht gedaan is, dan schuiven ze altijd de schuld in zijn schoenen, overigens doorgaans wel terecht: Schaapje plukt zomaar de rozen van Cavia, knoopt sokken aan elkaar en loopt overal met vuile voeten door. Als Kleine Ezel en Jakkie per ongeluk met hun racewagen een gat in de tent van Feestvarken knallen, geven ze ook de schuld aan Schaapje. Wanneer zijn mama hem ’s avonds in bad stopt, geeft zij Kleine Ezel zonder dat ze het beseft iets om over na te denken: ‘Voor een ongelukje krijg je geen straf, zolang je het maar eerlijk vertelt.’
Die nacht krijgt Kleine Ezel het benauwd, wat Annemarie Van Haeringen treffend verbeeldt door zijn kamer eng en grijs te tekenen, als een gevangenis. De volgende morgen biechten Kleine Ezel en Jakkie aan Feestvarken op dat zij de schuldige zijn. Feestvarken gaat meteen op zoek naar Schaapje en geeft hem een groot stuk bessentaart en zijn excuses. En jawel hoor, Schaapje deelt zijn taart met de twee rakkers. Lief van schaapje, vinden ze… Maar waar is hun racewagen? Op de prent zie je dat Schaapje zijn kuren nog helemaal niet verleerd heeft.
Voor het gevoel van veiligheid zorgt vooral de moeder van Kleine Ezel, die hem altijd een warme thuis biedt, wat hij ook mispeuterd heeft. De speelse humor steekt vooral in het kattenkwaad van Kleine Ezel en zijn vriendjes, in dit boek ook in de streken van Schaapje. De vrolijke humor en het warme gevoel van veiligheid vind je niet alleen in de tekst, maar ook in de illustraties. De waterverfschilderijen van Annemarie van Haeringen met veel geel en roze sluiten mooi aan bij de gevoelens. Behalve de kleuren drukken ook de gezichten en de lichaamshoudingen treffend de emoties uit. De prenten ogen met hun overwegend witte achtergrond sober, maar bieden toch voldoende extraatjes om te ontdekken, van duikende kikkers tot de gestolen sokken, die heel nuttig blijken te zijn. Op het eind neemt de prent het verhaal over van de tekst, wat de kijkers en lezers een bevredigend gevoel geeft, omdat ze meer zien en dus weten dan de personages. Om dat goed gevoel, daar gaat het om, tot op de laatste pagina.
[Jan Van Coillie] Masquer le texte

Kleine Ezel en Jakkie spelen met hun zelfgebouwde auto. Schaapje mag niet meedoen. Jakkies moeder heeft namelijk gezegd dat hij niet met Schaapje moet spelen. En omdat Jakkie niet met Schaapje speelt, wil Kleine Ezel het ook niet. Ze zeggen dat Schaapje stinkt, stout is en hij krijgt ook altijd de schuld als er iets zoek is. Bijna iedereen heeft een mening over Schaapje, die veel op straat speelt, omdat zijn ouders het zo druk hebben met hun winkel. Dan rijden Kleine Ezel en Jakkie met hun auto per ongeluk een gat in de tent van Feestvarken. Ze zijn bang en besluiten Schaapje de schuld te geven. Maar Kleine Ezel krijgt spijt. En Schaapje is niet boos en dat is lief van hem. Fraai prentenboek met een herkenbaar verhaal over anders zijn. De kleurrijke illustraties van Annemarie van Haeringen behoeven geen toelichting en geven het verhaal de juiste emotie mee. Fraai is de scène waarin Kleine Ezel berouw heeft van zijn leugen. De soepele tekst laat zich goed voorlezen en staat in blokken, variërend van twee tot twaalf regels, in lege plekken in de illustraties. Op het omslag racen Jakkie en Kleine Ezel en het zwarte Schaapje met hun auto. Winnaar Leespluim van de maand september 2012. Vanaf ca. 4 jaar. Masquer le texte

Kleine Ezel en Jakkie spelen met hun zeepkistwagen. Schaapje mag niet meedoen, want hij ruikt vies en is altijd stout, menen de twee vrienden. Snel racen ze ervandoor. Maar dan komt er een gat in de tent van Feestvarken. Wie heeft dat gedaan? Schaapje natuurlijk! Maar is dat wel zo? Schaapje speelt veel op straat omdat zijn ouders het zo druk hebben met hun winkel. Hij krijgt altijd de schuld als er iets fout loopt. De kinderen spelen niet met hem en de volwassenen hebben ook heel wat over hem te zeggen. Ook nu is hij een gemakkelijk slachtoffer voor de twee vrienden die bang zijn omdat ze de tent hebben stukgemaakt. Maar Kleine Ezel krijgt spijt en biecht alles op. En Schaapje? Die is zelfs niet boos en dat is wel heel lief van hem. Knap prentenboek met een herkenbaar verhaal over anders zijn, uitsluiten en anderen de schuld geven. Het boek vertelt op een bevattelijke manier over vooroordelen en de gevolgen ervan. Toch mis ik een beetje het standpunt van Schaapje en hoe hij zich voelt onder dit alles. Eigenlijk wordt er niets opgelost. De twee boosdoeners worden niet gestraft, Schaapje speelt nog steeds niet mee en is zelfs niet boos. Dat laatste allicht uit angst om dan nog meer uitgesloten te worden. Sfeervolle tekeningen volgen de tekst op de voet en weten de sfeer bijzonder goed te vatten.

Masquer le texte