Fleur is met haar ouders naar een nieuwe buurt verhuisd en wel naar de 'Fer. Légerstraat'. Omdat het makkelijk is de straatnaam verkeerd uit te spreken, zegt iedereen er 'Verlegenstraat' tegen. De eerste weken woont Fleur in een camper met haar ouders, totdat het huis eindelijk helemaal klaar is en ze daar kunnen gaan wonen. Fleur doet erg hard haar best om vrienden te worden met de buurtkinderen. De eerste keer dat ze de kinderen ziet staan aan de boom in de Verlegenstraat gaat ze er meteen op af. Alleen maakt ze een aantal radslagen in plaats van gewoon te wandelen, en de anderen vinden dat maar niets. Thuis durft ze echter niets te laten merken en vertelt ze haar ouders over de geweldige tijd die ze beleeft met haar nieuwe vrienden. Fleurs moeder beslist daarom een feest te houden voor Fleurs nieuwe vrienden, maar Fleur durft niemand uit te nodigen. Als blijkt dat niemand opdaagt voor het feest gaan de poppen aan het dansen en willen haar ouders een uitleg voor het 'onbeleefde gedrag' van haar nieuwe vrienden.
De problemen van Fleur om vrienden te maken, wijten de andere kinderen aan het feit dat ze altijd wil opvallen. Zo doet ze de eerste keer een heleboel radslagen, de volgende keer begint ze spontaan een hele dans op te voeren op de tonen van een radiohit, spagaat incluis! Het mooie aan dit verhaal is echter dat Fleur dit niet opzettelijk doet. Ze wringt zich niet speciaal in bochten om te laten zien wat ze allemaal kan. Ze doet de dingen die ze doet, zoals dansen en turnen, omdat ze zichzelf is en wil zijn. Haar oude vriendinnen lachten helemaal niet wanneer ze zulke dingen deed. Jammer genoeg nemen Fleurs nieuwe vrienden dit niet zo op. Wanneer iemand dit eerlijk vertelt aan Fleur, doet ze enorm veel moeite om te doen alsof ze slecht is in dingen waar ze eigenlijk een kei in is. Zo gaat ze bv. tennissen en zegt ze dat het haar eerste keer is. Wanneer haar moeder dan aan haar nieuwe vriendin vertelt dat Fleur al twee keer clubkampioen tennissen is geweest, slaat Fleur helemaal rood uit.
Rien Broere wil duidelijk maken dat je gewoon jezelf moet blijven en je jezelf niet slechter of beter moet voordoen dan je bent. Ze slaagt erin deze boodschap goed en duidelijk over te brengen. Toch blijft het boek op een middelmatig niveau steken en komt de boodschap wat belerend over. Wel is het een leuke invalshoek om jonge lezers te leren dat je mag zijn wie je bent, met de nadruk op 'leren', want dat aspect springt eruit in dit boek. [Sofie De Cocker] Masquer le texte

Fleur is pas verhuisd naar de Fer.(nand) Légerstraat (naar de Franse schilder), die de Verlegenstraat wordt genoemd, en ze verdwaalt. Ze doet te zeer haar best nieuwe vriendschappen aan te gaan, waardoor ze alleen komt te staan en verstrikt raakt in haar eigen leugens. Met humor en vaart, in korte zinnen geschreven, chronologisch verhaal dat goede identificatiemogelijkheden biedt met de fantasierijke hoofdpersoon. Origineel taalgebruik ('het tringelingelingvinkje') en mooie beeldspraak ('het hoesten van een oud brommertje'). Verzorgde uitgave met rustige lay-out, duidelijk lettertype en indeling in hoofdstukken. Verrassende houtskooltekeningen, overwegend paginagroot en heel passend, evenals het aantrekkelijke omslag met Fleur op een oranjekleurige achtergrond. Een aanwinst voor kinderen vanaf ca. 9 jaar.

Wanneer Fleur naar een nieuwe buurt verhuist, doet ze er alles aan om nieuwe vrienden te maken. Ze laat zien waar ze goed in is, ze is vrolijk en ze is helemaal zichzelf: een erg vlotte, spontane meid. Toch lijken de kinderen in haar buurt al snel niet meer met haar te willen spelen. Fleur durft dit niet tegen haar ouders te zeggen en wanneer deze een feestje willen geven voor de buurtkinderen breekt het angstzweet haar dan ook uit. Onverwacht biedt dit feestje (of het mislukken ervan) Fleur toch een nieuwe kans. Uiteindelijk slaagt ze erin om wel vrienden te worden met de buurtkinderen, gewoon door zich zo gewoon mogelijk te gedragen. En dan volgt er natuurlijk nog een feest, een echt feest deze keer … De schrijfstijl en het taalgebruik van dit boekje zijn vrij Nederlands en daardoor soms vreemd voor Vlaamse lezertjes. ‘De Verlegenstraat’ leest vlot weg, maar blijft ook erg oppervlakkig en voorspelbaar. Het verhaal biedt weinig verrassing en de prenten laten na daar iets beters aan toe te voegen.

Masquer le texte