De Franse schrijver Pierre Michon (1945) blijft ook in deze roman (Grand Prix de l'Académie Française 2009) trouw aan zijn voorliefde om korte biografieën te reconstrueren van al of niet fictieve personages in een historisch decor. Hij roept in het eerste deel van een tweeluik de schilder François-Elie Corentin op met een enigszins lyrische beschrijving van diens jeugd in de Limousin en zijn mogelijk portret op diverse schilderijen van voorgangers. Daarna zien we hem op 63-jarige leeftijd terug in Parijs, als hij op het dieptepunt van de Terreur een opdracht krijgt het Comité de salut public te schilderen met Robespierre, Saint-Just, Carnot en Couthon als meest prominente figuren in een opstelling die herinnert aan het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci of de Nachtwacht van Rembrandt. Het schilderij moest zo vervaardigd worden dat het ongeacht de loop der gebeurtenissen en het lot van de hoofdpersonen bruikbaar zou blijven. In lyrisch, geconcentreerd, bijna overgestileerd proza dist Michon aldus het verhaal op van een artiest en een kunstwerk die weliswaar (in de trant van verwante schrijvers als Borges en Perec) beide fictief blijken maar waarmee vanuit een originele belichting een historische realiteit vertoond wordt. Paperback; royale druk. Masquer le texte