Haas wordt wakker wordt en hoopt dat de winter voorbij is. Wanneer hij rondrent krijgt hij echter geen lentekriebels in zijn buik. Dan ziet hij wat er mis is: het gras is nog niet groen! Sprietje voor sprietje begint Haas het gras groen te verven, maar de veldmuizen vertellen hem dat het nog geen lente is: er zitten immers nog geen blaadjes aan de bomen. Daarop plakt Haas zelfgemaakte papieren blaadjes aan de bomen, maar nog krijgt hij geen lentekriebels. De eend Sofie vertelt hem dat de lente vanzelf komt, en dat je hem niet kunt laten komen. Vlug ruimt Haas alles op, en kijk: de volgende dag is de lente aangebroken!

De tekeningen in Vreemde vogels zijn heel geslaagd: het lijkt alsof ze geschilderd zijn of met wasco op de pagina's aangebracht werden. Dat geeft het geheel iets authentieks en maakt het boek ook heel geschikt als voorleesboek: terwijl de kinderen luisteren naar het verhaal, kunnen ze ondertussen de tekeningen bestuderen. De tekst bestaat uit korte zinnen, zodat de nadruk op het visuele komt te liggen. Tekst en beeld vullen elkaar trouwens mooi aan: gedurende het hele verhaal wordt er gebruik gemaakt van sombere en donkere kleuren, maar wanneer de lente dan toch eindelijk is aangebroken, spatten de heldere en levendige kleuren van de pagina. Alle personages hebben nu ook een glimlach op hun gezicht, waar dit tevoren niet het geval was.

Het verhaal gaat over de komst van de lente en over hoe deze vaak heel onverwacht en toch volkomen natuurlijk haar intrede doet. Nog meer heeft dit verhaal het echter over echte vriendschap: Koe wil namelijk zo graag Haas helpen, dat ze zich als een vreemde vogel gedraagt en in een boom een liedje gaat fluiten. Daarnaast zet op het einde iedereen in het bos zich in om Haas te helpen alles op te ruimen en het bos klaar te maken voor de lente.

Leuk is ook dat er met verschillende perspectieven wordt gewerkt: zo zien we op een bepaald moment alles vanuit het standpunt van de veldmuizen, zodat opvalt hoe hoog de boom wel is waar Koe is in gekropen. Ook de naamgeving van de personages valt op: het hoofdpersonage heet gewoon Haas, terwijl zijn vriendin Sofie, de eend, wel een eigennaam heeft, net zoals Bruut, het wilde zwijn. [Geertrui Vanhooydonck] Masquer le texte

Haas verheugt zich na de winter op de lente. Hij doet alle mogelijke moeite om lentekriebels te krijgen. Hij verft het gras groen, plakt blaadjes aan de bomen en laat een koe als een vogel fluiten. Dan zegt eend dat je de lente niet kunt laten komen, die komt vanzelf. Dit prentenboek in oblong formaat is de vierde uitgave onder de noemer 'mijn naam is haas', een project met prentenboeken en bijpassende educatieve spelcd-roms, waarbij de kleuter zelf de loop van het verhaal kan bepalen. Bij deze titel ontbreekt het multimediale concept. In het verhaal zit een herhalingselement: 'nu moeten de lentekriebels toch komen.' De tekeningen staan paginavullend op de rechterbladzijde, in vetkrijt en verf. De dieren ogen karikaturaal, vooral de eend en vogels. De omgeving is in grove lijnen en kleurvlakken, maar niet altijd natuurgetrouw geschetst (in de lente bloeien de waterlelies en lisdodden nog niet). Op de linkerpagina staat steeds een aantal korte zinnen voorleestekst in schreefloze letters. Vanaf ca. 4 jaar. Masquer le texte