Geleidelijk maken peuters de overgang van 'benoemen ' van prenten in een boekje naar het 'volgen' van een verhaal dat door opeenvolgende prenten en bijhorende tekst wordt verteld. De meeste peuters ontdekken een eenvoudige verhaallijn tussen twee en drie jaar. Boeken zoals Kleine Beer zegt nee en Big wil een boek sluiten perfect aan op wat deze jonge kinderen nodig hebben om een doorgaand verhaal te kunnen volgen. De prenten zijn eenvoudig en de bijhorende zinnetjes verwoorden wat er op de prent te zien is. Ze nodigen ook uit om te kijken wat er op het volgende prentje gebeurt. De inhoud van de verhalen is heel herkenbaar voor jonge kinderen: Kleine Beer wil buiten spelen, mama wil dat hij en sjaal aandoet, Kleine Beer wil dat niet en vindt allerlei uitvluchten om geen sjaal te moeten dragen. Het repetitieve zinnetje: "Kom, kleine Beer, zegt mama Beer, doe je sjaal eens om" kunnen de kinderen tijdens het voorlezen al vlug 'mee-lezen'. Het helpt ook de verhaallijn vast te houden.

In Big wil een boek wil Big spelen met zijn dierenvriendjes maar die willen allemaal liever een boekje lezen. Ook hier ondersteunen de telkens weerkerende zinnen: "Ik ga naar mijn vriendje zegt Big. Die wil vast wel met me spelen" de verhaallijn en nodigen ze de kinderen uit tot 'mee-lezen'.

Het knappe aan de 'Clavis peuter reeks' is ook dat de kinderen al van jongs af aan in contact komen met heel verschillende tekenstijlen. Op de prenten van Judith Koppens staan zwartomlijnde, schematisch getekende, zacht ingekleurde figuurtjes. Geleidelijk aan ontdekken peuters ook dat sommige boekjes door dezelfde illustrator/auteur zijn gemaakt. Zo ontwikkelen ze een eigen voorkeur voor bepaalde prenten.

[Anita Wuestenberg] Masquer le texte

Wanneer Kleine Beer stelselmatig weigert z’n sjaal om te doen als het buiten sneeuwt, moet mama Beer wel heel creatief zijn om er uiteindelijk voor te zorgen dat haar zoon doet wat ze zegt: Beers knuffel krijgt ook een piepklein sjaaltje om. Koppig gedrag ombuigen naar jouw keuze, al lijkt het de keuze van de peuter, dat is de kunst. Het verhaal is eenvoudig, met veel: “Nee, ik wil niet'’s en zeer geschikt om voor te lezen aan peuters. De herkenbaarheid is aantrekkelijk voor peuters. De gekleurde (voornamelijk in geel) zwartomlijnde illustraties zijn origineel, strak van lijn en de begeleidende tekst is eenvoudig, duidelijk gedrukt en leent zich uitstekend om voor te lezen. Het boek is stevig, kindvriendelijk, met twee afgeronde hoeken uitgevoerd en voorzien van een knalrode, harde kaft.

Kleine Beer wil buiten in de sneeuw gaan spelen. Hij moet van mama een warme sjaal omdoen maar hij wil niet. Kleine Beer is koppig. Eerst doet hij hem om bij de sneeuwpop, dan knoopt hij hem aan een boom om er aan te slingeren en dan geeft hij hem weg aan Muis. Maar mama en papa houden vol. Mama heeft een goed idee. Ze heeft voor de knuffel van Kleine Beer ook een sjaaltje. Dat vindt Kleine Beer geweldig en nu is hij erg fier dat ze allebei dezelfde sjaal hebben. En dan wil hij graag naar buiten met zijn knuffel en natuurlijk zijn sjaal! Kleine Beer is ondertussen al wel gekend uit vorige boekjes. Ook hier is het thema eenvoudig en op niveau voor de allerkleinsten. Qua inhoud is het beperkt, verstaanbaar en herkenbaar. De illustraties bestaan uit eenvoudige lijnen en strepen die ingekleurd worden met waterverf. Het boekje is in een handig formaat, lichtjes gekartonneerde blaadjes maken alles wat duurzamer.