In dit derde boek over het clowntje Bobo verandert hij zijn naam in Kleine Boris. Hij is immers groot genoeg om zijn echte naam en die van zijn vader, de beste clown ooit, juist uit te spreken. Het boek bevat twee verhalen. In het eerste gaat kleine Bobo met zijn moeder, de beroemde operazangeres Miranda Maestro, op hotel. Samen pesten ze de bemoeizieke dames Struisvogel, eten ze met de koning en de koningin en ontsnappen ze uit het brandende gebouw. Bobo moet zich heel deftig gedragen, maar dat is niet eenvoudig voor een clown, en al helemaal niet nu zijn hond Spruitje stiekem meegereisd is. Het verhaaltje op zich is mager en de typering erg stereotiep. Bobo's mama loopt niet gewoon maar "schrijdt met opgeheven hoofd" de kamer uit. De dames Struisvogel zijn karikaturen: "Met hun enorme verensjaals over een uitpuilende boezem doen ze kleine Boris denken aan opgezette struisvogels. Als ze gaan verzitten, kreunen de sierlijke stoeltjes onder hun gewicht." Natuurlijk zakken ze even later door hun stoel. Nog wat later wordt hun gedrag erg banaal: ze stelen een fles witte wijn, worden dronken en dansen met de koning en de koningin waarbij deze laatste zelfs op de schoot van een van de dames belandt. Het vorstenpaar vindt het allemaal best grappig, uiteraard. Op het eind zorgt kleine Boris ervoor dat de dikke dames op tijd uit het brandende hotel kunnen springen. Een beetje heldendom doet het altijd. Ook de taal klinkt al te vaak cliché: "Een miniatuurlachje krult om mama's mondhoeken." In het tweede verhaal belandt de kleine Boris in het ziekenhuis, waar hij als een cliniclown zieke kinderen opvrolijkt. Blijkbaar hebben zijn optredens een wonderlijke werking. Op het eind komt zelfs Sandra, die kanker heeft en aan een infuus ligt, plots zonder infuus uit haar kamer. Ook dit verhaal heeft niet echt veel om het lijf, al word je wel vrolijk van Boris' fratsen. En dat zal wel de bedoeling zijn.

Vrolijk word je ook van de illustraties van Riske Lemmens die de kleine Boris een heel eigen gezicht geeft, met zowel de naïviteit van een kind als de expressiviteit van een clown. [Jan Van Coillie] Masquer le texte

Deze verhalenbundel is het derde boek over clowntje Boris. Met het eerste boek won de Vlaamse schrijfster de Kinder- en Jeugdjuryprijs 2003. De hoofdpersoon is een kleine clown, die met zijn oma in het circus woont. In dit boek beleeft hij twee avonturen. Eerst krijgt hij een nieuwe naam en overleeft hij een brand; daarna moet hij naar het ziekenhuis, waar hij wordt aangezien voor een cliniclown. Beide verhalen zijn geschikt om op school bij dergelijke thema's te gebruiken. De waterverfillustraties met duidelijke contouren nemen ca. de helft van de bladzij in beslag. Ze zijn fris van kleur, met humor getekend en sluiten naadloos aan bij de tekst. De inhoud is bedoeld voor kinderen van 5 t/m 9 jaar, hoewel qua stijl wat te hoog gegrepen voor kleuters, d.w.z. weinig dialoog, lange zinnen met veel moeilijke woorden. Jammer dat de verhalen nogal abrupt eindigen, waardoor ze niet bevredigend rond zijn en kinderen blijven zitten met bijv. de vraag of Boris die prik nog krijgt waarmee het hele verhaal begon. Verder is Boris een ontwapenend kereltje dat kinderen zal aanspreken. Vanaf ca. 6 jaar. Masquer le texte

Bobo mag met zijn mama, de beroemde operazangeres Miranda Maestro, mee op vakantie. Onderweg doet hij een verrassende ontdekking: Spruitje, één van de poedels van oma Ginette, heeft zich in zijn koffertje verstopt. Spruitje wordt op de hotelkamer verstopt maar uiteindelijk als een held onthaald wanneer hij hen wakker maakt omdat het hotel in lichterlaaie staat … In een tweede verhaal moet Bobo, die zich intussen kleine Boris laat noemen naar wijlen zijn vader de beroemde clown grote Boris, naar het ziekenhuis. Hij heeft een gapende snee in zijn voet en moet een tetanusspuit krijgen. Maar Boris ziet als in een schimmenspel een reuzegrote spuit achter het gordijn en muist er van door. Hij belandt op de kinderafdeling en wordt er als een cliniclown aanzien en onthaald. Boris vrolijkt een aantal kinderen op tot hij door oma Ginette gevonden wordt en de echte cliniclowns arriveren … Dit boek is het derde in de reeks over kleine Bobo. De twee verhalen zijn weinig origineel en lijken mij een geforceerd gevolg op de voorgaande successen, waarvan ik enkel het eerste boek gelezen heb (Kleine Bobo). Er wordt weinig aan de fantasie van de kinderen overgelaten. Zo wordt er bijvoorbeeld een hele reconstructie gehouden van de fietspomp achter het gordijn, die Boris hield voor een grote spuit en dit maakt dat het geheel weinig geloofwaardig overkomt (als je kind plots verdwenen is ga je het toch eerst zoeken alvorens te zoeken naar de reden waarom het is gaan lopen, niet?). De vrolijke tekeningen zijn voor mij het enige pluspunt in dit boek.

Masquer le texte