Håkan Nesser geniet internationale bekendheid met zijn reeks over de (gepensioneerde) rechercheur Van Veeteren. In het uitstekende De man zonder hond pakt hij uit met een nieuwe inspecteur — Gunnar Barbarotti — en een nieuwe plaats van handeling: het fictieve stadje Kymlinge, ergens in Centraal-Zweden.
Het duurt echter een hele tijd voor we effectief kennismaken met Barbarotti. Het boek begint met een uitgebreid exposé over de kleinburgerlijke familie Hermansson, waarvan de leden enkele dagen samenkomen om de verjaardag te vieren van de pater familias en diens oudste dochter. Niet iedereen kijkt uit naar het feest: de familieleden hebben niet echt een hechte band met elkaar. Er sudderen zelfs heel wat verdrongen conflicten onder de oppervlakte.
Karl Erik Hermansson (67 en net gepensioneerd) vindt zichzelf een 'pedagogische hoogvlieger'. Zijn vrouw Rosemarie voelt zich heel slecht en daar is hun zoon Robert in hoge mate verantwoordelijk voor. Hij is het zwarte schaap van de familie en heeft zich in een Temptation Island-achtig televisieprogramma van twijfelachtig allooi hopeloos belachelijk gemaakt. Het paar heeft ook twee dochters. De oudste, Ebba, een succesvolle vaatchirurge en de oogappel van haar vader, heeft volgens een van haar vriendinnen 'al 40 jaar alleen contact met zichzelf'. Ze is beneden haar stand getrouwd: Leif is een selfmade man die het tot manager van een supermarkt geschopt heeft. Ebba's oudste zoon Henrik, die door haar aanbeden wordt, draagt een groot geheim met zich mee. Haar jongste zoon Kristoffel vindt ze maar een mislukkeling. De jongste dochter van de Hermanssons, Katrina, heeft schijnbaar een lot uit de loterij gewonnen door haar huwelijk met de tv-producer Jakob Willnius.
Tijdens de festiviteiten verdwijnen niet zo lang na elkaar twee leden van de familie, waarop inspecteur Barbarotti (Zweedse moeder, Italiaanse vader) ten tonele verschijnt. Hij is een veertiger, gescheiden, lijdt zeker niet aan zelfoverschatting, ervaart het steeds uitgebreider wordende technologische apparaat dat tot zijn beschikking staat soms veeleer als hinderlijk dan nuttig en heeft een heel eigen methode uitgewerkt om uit te maken of God nu al dan niet bestaat. Verfrissend is zonder meer dat een aantal clichés die we in dit soort roman vaak tegenkomen, hier ontbreken: Barbarotti heeft geen alcoholprobleem en ook geen maagzweer door het vele werk. Verder eet hij niet ongezond en heeft hij een goede relatie met zijn dochter (en zelfs met zijn ex). Zijn liefdesleven is weliswaar pover, maar daar lijkt in de loop van de roman verandering in te komen. Barbarotti's assistenten Backman en Somberman blijven eerder op de achtergrond. Het onderzoek naar de vermiste personen is niet bepaald een cadeau voor Barbarotti. De inspecteur heeft het zelf over sisyfusarbeid: er is geen motief, er zijn geen lijken, het lijkt wel alsof de twee gewoon van de aardbol verdwenen zijn.
Voor de lezer is de rest van het boek niet alleen het relaas van het onderzoek. Er wordt ook uitgebreid ingegaan op wat de verdwijningen met de rest van de familie doen. De man zonder hond is dan ook niet alleen een thriller, maar eveneens een psychologische roman: existentiële leegheid, schuldbesef en wraak (hier met een bijzonder slecht uitgewerkt plan als vertrekbasis) zijn motieven die aan een klassieke tragedie doen denken. Terloops krijgen ook de sensatiepers en de overheid, die de psychiatrische zorg 'weggeorganiseerd' heeft, nog een flinke veeg uit de pan.
Als er een klassieke thrillerauteur is aan wie Nesser verwant lijkt, dan is het wel Patricia Highsmith. Want ook als thriller is De man zonder hond bijzonder geslaagd. Nesser houdt de lezer (die nochtans geruime tijd meer weet dan Barbarotti) voortdurend in het ongewisse. Het verteltempo ligt weliswaar vrij laag, maar het boek verveelt geen moment: daar zorgen de heldere stijl, de beklijvende sfeer en de perfect geconstrueerde, glasheldere plot met overtuigend slot voor.
In Zweden zijn er ondertussen al vier Barbarotti-thrillers verschenen. Deze eerste Nederlandse vertaling smaakt heel duidelijk naar meer. [Eddy Waumans] Masquer le texte

Tijdens een familiefeest verdwijnt eerst zoon Robert en een dag later kleinzoon Henrik. Robert kreeg landelijke bekendheid doordat hij zich tijdens een realitysoap op televisie heeft misdragen en Henrik draagt een geheim met zich mee dat hij nog niet deelde met anderen. Toch komt hun verdwijning onverwacht en inspecteur Barbarotti ziet dan ook geen verband. Hoewel het boek valt in de categorie thriller en er twee mensen verdwijnen, heeft het weinig elementen in zich die kenmerkend zijn voor een thriller. De spanning wordt vooral opgebouwd door de bijzondere (sociale) achtergronden van de individuele familieleden en mondt uit in de familietragiek tijdens het verplichte feest. Zelfs de rol van de politie is marginaal. Als lezer moet je voorbereid zijn op deze accenten. Het taalgebruik is niet moeilijk, de karakters echt, maar tamelijk somber. Normale druk.