De tien duo’s die in Papa's met kleintjes worden opgevoerd, zijn vertrouwde huis- en erfdieren en enkele exotische soorten: papa kikker met het kikkertje, de neushoorn met het neushoorntje…
De spaarzame onderschiften in schoonschrift (in krijt en houtskool) volgen allemaal hetzelfde stramien (lidwoord en naam van het ouderdier, en lidwoord en de naam van het jong in verkleinvorm). Die talige herhaling zonder franje sluit mooi aan bij de illustraties.
De prenten beslaan telkens twee bladzijden met een ouder-kindpaar in rijkgeschakeerde grijstinten op afwisselend een witte of zwarte achtergrond. Alle vormen zijn herleid tot de essentie, de patronen en motieven zijn een beetje vervaagd, maar de contouren zijn scherp.
De herkenbaarheid en de herhaling in de prenten is groot: alle dieren hebben ronde, witte, open oogjes met een zwarte pupil. Ook de bekjes zijn open en de dieren lijken gestileerd te lachen.
Ieder dier heeft een kenmerkende eigenschap, zo is er de uil met een klassieke driehoek kop/snavel/pluisoortjes en welhaast bebrilde oogjes. Opvallend is de dynamiek tussen de dieren: alle ouders en kleintjes hebben oogcontact met elkaar. Vaak kijkt de ouder achterom of het kleintje wel volgt. Of het kleintje klimt op de rug van de ouder, zoals in de prent van de lieveheersbeestjes.
Guido Vangenechten heeft zijn collagetechniek (die hij eerder gebruikte in Klein wit visje) verfijnd: fijne reepjes papier zorgen bijvoorbeeld voor ritme en contrast in de huid van de slang. Verder gebruikt hij inkt, krijt, houtskool, verf; alles wat een rijke, diepe textuur kan geven voor de invulling van de silhouetten. Subtiel lijnenspel geeft het koppel olifant-olifantje een erg realistisch huidweefsel. De vleugeltjes van de bijtjes lijken wel van filigraan. Dat staat in schril, maar niet onaangenaam contrast met uitvoering van andere dieren zoals de schildpadjes bijvoorbeeld: (aardappel)stempels in dambordpatroon. En de lapjeskat? Die maakt haar naam helemaal waar.
Dit stevige kartonboekje met afgeronde hoeken werd uitgegeven in de reeks 'Clavis Peuter'. De kaft met contrasterende zwart-witvlakken en speelse typografie zal zeker opvallen tussen het overige aanbod voor die leeftijd.
Guido Van Genechten kiest resoluut voor zwart-wit- en grijstinten, interessante, subtiele texturen en vakmanschap voor kleintjes. Hij bewijst met verve dat je een traditioneel thema voor baby’s en jonge peuters (dieren en hun jongen) op een esthetisch prikkelende manier kan brengen. [Sofie Müsing] Masquer le texte

Vierkant, hardkartonnen prentenboekje met twee afgeronde hoeken over dierenpapa's met hun jonkies, zowel uit de directe omgeving als uit verre landen. De illustraties zijn afwisselend tegen een zwarte of witte achtergrond gedrukt en lopen door over twee bladzijden. Dit keer geen kleurenillustraties zoals de vele peuter- en kleuterboeken die de bekende illustrator al heeft gemaakt, maar illustraties die geheel zijn uitgevoerd in zwart-wit. De illustraties zijn van een bijzondere kwaliteit, een soort collages met gebruik van druk- of stempeltechniek, aangevuld met potlood en steeds een geprononceerd oog (of ogen) van de dieren. De handgeschreven tekst benoemt alleen het dier en het jong en heeft het over papa en zijn jonkies, maar dit zou ook een mama kunnen zijn. Daar zijn echter al veel meer boekjes van. Een mooi en bijzonder kijk- en aanwijsboek. In dezelfde uitvoering verscheen 'Mama's met kleintjes'. Vanaf ca. 1 jaar.

Guido van Genechten is geen onbekende in de prentenboekenwereld. Zoals met zoveel auteurs is het ook met deze auteur zo gesteld: ofwel hou je er van ofwel vind je het maar niets. Het kleine kartonboekje is bedoeld voor de hele kleintjes vanaf twaalf maanden. Het is volledig in zwart-wit uitgegeven, met zachte grijsnuances. De stijl is wat collageachtig. Je ziet tien dierenkinderen met hun papa. Ze worden voorgesteld zonder achtergrond of andere details. Alle aandacht gaat dus naar de twee dieren. Net het feit dat ze in zwart-wit zijn en dat de pagina’s mat zijn, maakt het boekje origineel. Onderzoek toont ook aan dat heel kleine kinderen zich aangetrokken voelen tot illustraties die enkel in zwart-wit zijn. De illustraties zijn bijzonder eenvoudig en sober en het zwart-wit benadrukt dit nog meer. De dieren zijn goed herkenbaar en ook het onderscheid tussen papa en kind is duidelijk. Je ziet kikkers, vogels, vissen, zeehonden, krokodillen, uilen, rupsen, honden, egels en neushoorns. Als volwassene ontgaat je hier de bedoeling van het boek: als je dit met realistische ogen bekijkt, weet je dat er niet veel vaderdieren voor hun jongen zorgen. Peuters zullen zich hier weinig van aantrekken en zullen vooral bezig zijn met het herkennen van de dieren en hen benoemen. In dezelfde reeks werd ook ‘Mama’s met kleintjes’ uitgegeven, van dezelfde auteur.

Masquer le texte