Twee zelfmoorden krijgt rechercheur Adamsberg op zijn bord: een oud vrouwtje besluit haar laatste bad te nemen en het afkoelende water te bezoedelen met haar bloed en een rijke weduwnaar proeft de loop van zijn jachtgeweer alvorens de trekker over te halen. Verticaal klasseren lijkt de enige mogelijkheid, ware er niet dat rare runeteken dat beiden achterlieten – een H, maar dan met een schuin dwarsstreepje. De zelfmoordenaars delen ook een besmet verleden: ooit behoorden ze allebei tot een mysterieuze expeditie in IJsland waarbij twee leden een gewelddadige dood vonden. De overblijvers sloten een zwijgpact, maar blijkbaar vrat het schuldgevoel. Adamsberg maakt zich al op voor een retourtje IJsland, tot blijkt dat de zelfmoordenaars ook lid waren van een rare Parijse vereniging die Robespierre eert. En er duiken meer verwijzingen op naar de Franse revolutie: een derde slachtoffer gebruikt als deurcode het jaartal 1789. En staat die H niet gewoon symbool voor de guillotine?

Adamsberg – een man die rondloopt met twee horloges die allebei stilstaan – raakt er niet wijs uit. Neemt de moordenaar wraak omdat het IJslandse pact werd geschonden, of hebben we te maken met antirevolutionairen die hun heropvoeringen van de Franse Revolutie bloedserieus nemen? Of zijn de motieven banaler: geld, en een miskende liefde?

Samen met zijn kleurrijke collega’s spendeert Adamsberg zijn tijd in goede Parijse restaurants waar, bij het genot van een glas wijn en escargots, meerdere getuigen hun verhaal doen. Goed eten is belangrijk, en er moet ook danig wat over levende dieren worden afgekletst. De fascinatie van de brigade voor beesten neemt haast lachwekkende vormen aan in deze zoveelste thriller van Fred Vargas. Welke vissen zwemmen er in de koele meren van IJsland? Zou dat lekker zijn, gegrilde zeehond? En wonen er nu kauwen of kraaien in die behekste toren? Animaal hoogtepunt: een wild everzwijn dat de aandacht van de rechercheur trekt en hem knorrend van nieuwe sporen voorziet. Vargas serveert het allemaal met een ongekend sérieux terwijl de lezer zuchtend van ongeloof de ene pagina na de andere omslaat. Dat krijg je met eindeloze thrillerreeksen: een speurder slaat aan bij het publiek, en dan moeten er vervolgboeken komen. Tot in den treure. Maakt niet uit of je hoofdpersonages ondertussen wandelende karikaturen zijn geworden en bij wijze van dialoog de ene kromzin na de andere debiteren. Vargas mag dan wel pronken met haar research over IJsland en obscure revolutionairen, het laat je als lezer bitter koud.

IJSMOORD *

Fred Vargas, De Geus (originele titel: Temps glaciaires), 402 blz., € 19,95.

RODERIK SIX ■

Masquer le texte

Twee zelfmoorden krijgt rechercheur Adamsberg op zijn bord: een oud vrouwtje besluit haar laatste bad te nemen en het afkoelende water te bezoedelen met haar bloed en een rijke weduwnaar proeft de loop van zijn jachtgeweer alvorens de trekker over te halen. Verticaal klasseren lijkt de enige mogelijkheid, ware er niet dat rare runeteken dat beiden achterlieten – een H, maar dan met een schuin dwarsstreepje. De zelfmoordenaars delen ook een besmet verleden: ooit behoorden ze allebei tot een mysterieuze expeditie in IJsland waarbij twee leden een gewelddadige dood vonden. De overblijvers sloten een zwijgpact, maar blijkbaar vrat het schuldgevoel. Adamsberg maakt zich al op voor een retourtje IJsland, tot blijkt dat de zelfmoordenaars ook lid waren van een rare Parijse vereniging die Robespierre eert. En er duiken meer verwijzingen op naar de Franse revolutie: een derde slachtoffer gebruikt als deurcode het jaartal 1789. En staat die H niet gewoon symbool voor de guillotine?

Adamsberg – een man die rondloopt met twee horloges die allebei stilstaan – raakt er niet wijs uit. Neemt de moordenaar wraak omdat het IJslandse pact werd geschonden, of hebben we te maken met antirevolutionairen die hun heropvoeringen van de Franse Revolutie bloedserieus nemen? Of zijn de motieven banaler: geld, en een miskende liefde?

Samen met zijn kleurrijke collega’s spendeert Adamsberg zijn tijd in goede Parijse restaurants waar, bij het genot van een glas wijn en escargots, meerdere getuigen hun verhaal doen. Goed eten is belangrijk, en er moet ook danig wat over levende dieren worden afgekletst. De fascinatie van de brigade voor beesten neemt haast lachwekkende vormen aan in deze zoveelste thriller van Fred Vargas. Welke vissen zwemmen er in de koele meren van IJsland? Zou dat lekker zijn, gegrilde zeehond? En wonen er nu kauwen of kraaien in die behekste toren? Animaal hoogtepunt: een wild everzwijn dat de aandacht van de rechercheur trekt en hem knorrend van nieuwe sporen voorziet. Vargas serveert het allemaal met een ongekend sérieux terwijl de lezer zuchtend van ongeloof de ene pagina na de andere omslaat. Dat krijg je met eindeloze thrillerreeksen: een speurder slaat aan bij het publiek, en dan moeten er vervolgboeken komen. Tot in den treure. Maakt niet uit of je hoofdpersonages ondertussen wandelende karikaturen zijn geworden en bij wijze van dialoog de ene kromzin na de andere debiteren. Vargas mag dan wel pronken met haar research over IJsland en obscure revolutionairen, het laat je als lezer bitter koud.

IJSMOORD *

Fred Vargas, De Geus (originele titel: Temps glaciaires), 402 blz., € 19,95.

RODERIK SIX ■

Masquer le texte

Tiende boek in de Adamsberg-reeks van de Franse historica, archeologe en schrijfster Fred Vargas en wederom een thriller die de benaming literaire thriller echt zou verdienen. Jean-Baptiste Adamsberg, commissaris van de Misdaadbrigade van het 13e arrondissement in Parijs wordt ingeschakeld bij het oplossen van twee vermeende zelfmoorden. Ze lijken nét echt, ware het niet dat de dader een teken bij beide slachtoffers heeft achtergelaten. Het teken stelt het team voor raadselen. Beide slachtoffers hebben deelgenomen aan een expeditie met slechte afloop in IJsland, maar het teken verwijst naar een Robespierregenootschap. De innemende Adamsberg geeft op een bijzondere en kenmerkende manier leiding aan een groep mensen die stuk voor stuk op beeldende wijze beschreven worden. De als een puzzel in elkaar grijpend plot heeft onverwachte wendingen en houdt de spanning tot aan het einde toe vast. De aanbeveling op de omslag van Joris Luyendijk ‘Fred Vargas lezen is echt een feest’ is dan ook verre van overdreven. Vargas won in 2012 de Ripper Award, de Europese prijs voor misdaadliteratuur. Unieke thriller uit een reeks, geschikt voor een publiek dat houdt van een wat ingewikkeld plot en poëtisch taalgebruik. Masquer le texte