Zes maanden gijzeling in Irak heeft Florence Aubenas, journaliste bij het dagblad Libération, en later bij het weekblad Le Nouvel Observateur, er niet van weerhouden om zich, in volle financiële crisis, bij het legertje werklozen aan te sluiten dat in het Normandische industriestadje Caen wanhopige pogingen doet om, ondanks de krimpende arbeidsmarkt, een baan te vinden. In het crisisjaar 2009 loopt ze zes maanden lang, als zogenaamd 'herintredende werkzoekende zonder bijzondere opleiding', de uitzendkantoren en het Franse arbeidsbureau Pôle Emploi plat in de hoop werk te vinden dat haar in staat moet stellen financieel onafhankelijk te zijn. Al snel blijkt dat ze met haar achtergrond enkel in het bij de schoonmaaksters terecht kan, vrouwen en meisjes die met veel moeite hier en daar enkele uren kunnen sprokkelen ('tegenwoordig vind je geen baan, je vindt alleen uren'), voldoende om de huur van een aftands gemeubelde kamer te betalen en in groezelige supermarkten op jacht te gaan naar de beste koop. Verder blijkt dat, nu crisis op zijn hevigst is, nog hoogst zelden de minimumlonen worden gerespecteerd ('toezicht op de werkgevers is er niet, alleen op de werknemers') en dat alleen het vooraf afgesproken aantal uren wordt uitbetaald, ongeacht het feit dat het werk veelal niet in die tijdspanne kan worden afgehandeld. Langer werken dus, voor minder geld.
De ervaring draait uit op een ware odyssee die Aubenas van jobs als huishoudster in Cabourg, naar het schoonmaken van ferryboten in Ouistreham en het opkuisen van chalets in de vakantieparken van Caen brengt. Tussendoor wordt ze onderworpen aan een regime van cursussen en bijscholingen ('Uw vaardigheden productief maken', 'Hoe schrijf ik een antwoord op een kleine advertentie', 'Hoe gebruik ik de telefoon bij het zoeken naar werk') die in de eerste plaats dienen om trainers en consulenten een baan te bezorgen.
Het moedeloos makende verhaal wordt gelukkig opgeluisterd door de kennismaking met lotgenotes als Victoria, Laetitia, Françoise en de anderen, die, ondanks het feit dat zij weinig of geen perspectief hebben, er toch nog het beste van maken en er soms zelfs in slagen nog wat plezier uit hun banale bestaan te puren. Voor Florence Aubenas is het na zes maanden wroeten afgelopen, want dan wordt haar een vaste betrekking aangeboden – het doel dat ze zichzelf gesteld heeft – en kan ze uit de onzichtbaarheid treden waartoe werkzoekenden die op 'de bodem van de pan' leven veroordeeld zijn. Kwetsbare mensen, overgeleverd aan vernedering en willekeur. [Jan Baes] Masquer le texte

De auteur heeft als verslaggeefster voor verschillende kranten gewerkt in probleemwijken en oorlogsgebieden. Ze is bekend van haar ontvoering als journalist in Bagdad in 2005, annex gevangenschap van een half jaar. In dit boek vertelt ze over haar ervaring als werkzoekende. Ze schreef zich in als laaggeschoolde werkloze in het Franse Caen en leidde daar undercover een half jaar lang het leven van een werkzoekende onder mensen 'die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen'. In een twintigtal verhalen geeft het boek een inkijk in de sombere wereld van onzeker en slecht betaald werk. Een wereld die ontbreekt in de media, en waarvan de beter gesitueerden gewend zijn weg te kijken.