Geïnspireerd door de oorlogsgeschriften van een aantal vrouwen herdenkt Mortier in rauwe, expliciete, maar ook poëtische taal de eerste gifgasaanval in Ieper in 1915. Via een monoloog vertelt hij het verhaal van de jonge, beschermd opgevoede Nell die als verpleegster tijdens de Eerste Wereldoorlog dodelijk gewonde soldaten naar veilig gebied vervoert. Ze zoekt naar woorden: ‘Vliezen van spuug en slijm spatten open.’ De gruwelen verwonden ook haar. Ze denkt: waartoe deze reis met jonge verminkte mannen door een niemandsland van verderf? ‘O de schoonheid van de mannen die nog heel zijn, met ranke armen en benen, hun romp niet doorboord, hun blik niet leeg, hun wangen glad, hun kinnen scherp. Op hun lippen geen grimas maar de glimlach van een jongen.’ De wereld heeft haar geldigheid verloren. Haar verminkte blinde verloofde laat haar vrij ook al zou zij alle offers willen brengen om hem nabij te zijn. Mooi en gruwelijk tegelijk. Op de Nederlandstalige tekst volgt de Engelse vertaling met de titel ‘Forbidden Territory : a Woman in No Man’s Land’, welke sterk de essentie van de monoloog weergeeft: Een vrouw in een land waar geen mannen zijn. Masquer le texte