Sinds ze in 1993 de Prix Médicis voor haar roman Zijn vrouw won, is Emmanuèle Bernheim (1955) een gevestigde waarde in de Franse letteren. Ook haar laatste roman kreeg veel aandacht en werd genomineerd voor de Orange Prize for Fiction 2013. Het is mooi geweest luidt de titel in Nederlandse vertaling van deze hoogst intrigerende autobiografische roman. De ondertitel verraadt meteen dat het geen easy reading zal worden: ‘Een dochter neemt afscheid van haar vader’. Een tearjerker is het echter niet geworden, wel een laconiek relaas van een dochter die de laatste wens van haar 88-jarige vader, een bon vivant en gevestigd kunstverzamelaar, zo goed en zo kwaad mogelijk tracht te vervullen.
‘Ik wil dat je me helpt er een einde aan te maken’, had haar vader in het najaar van 2008 gevraagd, nadat hij in de kliniek was opgenomen na een beroerte. Hij is gedeeltelijk verlamd geraakt en vindt dat het goed geweest is. Deze doodswens accepeteren en helpen uitvoeren is voor Emmanuèle en haar zus Pascale bijzonder verwarrend en onthutsend. De zussen doen aanvankelijk verwoede pogingen om hun excentrieke vader om te praten en hem zijn doodswens uit het hoofd te praten. Als dat niet lukt, beginnen ze met de praktische kant van de organisatie. Een Zwitserse organisatie wordt ingeschakeld omdat in Frankrijk euthanasie niet toegelaten is. Er wordt een datum geprikt. Op 11 juni zal in het Zwitserse Bern afscheid genomen worden van hun vader. Dat is de opzet in theorie, maar de uitvoering van dit begeleidingsproces heeft nogal wat voeten in de aarde.
Emmanuèle Berheim bespeelt het loodzware morele thema van euthanasie met veel bravoure. Haar bevreemdende autobiografisch relaas belicht alle facetten van vrijwillige euthansie, van ontreddering tot berusting bij de familie tot de vele conflicten met wetten en autoriteiten. Het verhaal wordt in de ik-persoon verteld, wat de directheid nog vergroot. De vertelstijl daarentegen is sec, bijna zakelijk van toon en doordrenkt van een milde, zwarte humor die de condition humaine draaglijker maakt. Het resulteert in een pakkende en bijwijlen ontroerende getuigenis over waardig afscheid nemen. 
[Laurent Meese] Masquer le texte

Een 88-jarige, gedeeltelijk verlamde man vraagt zijn dochter, de schrijfster, hem te helpen zijn leven te beëindigen. In Frankrijk is hulp bij euthanasie te allen tijde strafbaar. De situatie is dus niet vergelijkbaar met de Nederlandse. Ze moeten naar Zwitserland uitwijken. Tegenstanders roeren zich en justitie dreigt te worden ingeschakeld. De eigenzinnige persoonlijkheid van de vader maakt het er niet gemakkelijker op. Autobiografisch relaas dat zeer openhartig en gedetailleerd de indringende beslissingen, de moeilijkheden, de vaak tegenstrijdige gevoelens van de dochter weergeeft. Sentimentaliteit wordt vermeden. In een opeenvolging van korte observaties, verwoord in korte zinnen zonder opsmuk, wordt het hele proces gevolgd. Kleine druk.