Ian Cresswell verlaat woedend zijn huis omdat zijn homoseksuele vriend zich niet wil outen tegenover zijn Iraanse familie. Hij gaat in zijn scull het meer op om af te koelen, maar bij het aanmeren struikelt hij over een loszittende steen, valt in het water en sterft. Bernard Fairclough, van wie Ian de persoonlijke en zakelijke financiële belangen behartigt, gelooft niet in een ongeluk. Hij spreekt zijn connecties bij de Londense politie aan om een discreet onderzoek in te stellen. En wie is er discreter dan Thomas Lynley? Niemand wordt op de hoogte gesteld van Lynleys onderzoek, niet de plaatselijke politie, niet zijn directe chef Isabelle Ardery, waarmee hij een geheime seksuele relatie heeft, en aanvankelijk ook niet zijn assistente Barbara Havers. Als dekmantel neemt Lynley het bevriende echtpaar fotografe Deborah en Simon St. James, forensisch expert die de plaats delict moet onderzoeken, mee. Eén voor één worden de leden van de Faircloughclan door Lynley onder de loep genomen. Zo is er bijvoorbeeld Nicholas, de enige zoon, bevoorrecht en in weelde opgegroeid, die in zijn jeugd een fortuin spendeerde aan een serie van afkickprogramma’s in verafgelegen oorden en recent met een exotische schone is komen aanzetten. En dan Bernard zelf die supernerveus is, misschien wel omdat Lynley tijdens het rondstruinen over zijn terrein op iets onverkwikkelijks zou stuiten. En waarom hield hij Ian de hand boven het hoofd toen die zijn gezin dumpte om het met Kaveh aan te leggen? Kortom, het wemelt van de motieven want iedereen lijkt er één te hebben. Het zijn echter stuk voor stuk rijke mensen en met geld is alles te koop, van onwillig stilzwijgen tot schoorvoetende medewerking. Ondertussen voert Deborah haar privéonderzoekje en wanneer zij gaat samenwerken met Zed Benjamin, journalist van roddelkrant The Source, kan er niets meer in de doofpot worden gestopt. ‘Het verleden ligt nooit zo ver weg als we zouden willen. Op de een of andere manier haalt het ons altijd in.’
Een duister vermoeden is de vrije vertaling van de Engelse titel Believing the Lie, een citaat van William Blake dat beter de lading dekt. Het is een lijvig boek van bijna zeshonderd badzijden, zo typisch voor de Yorkshire Writingstijl, waarvan ook Peter Robinson een adept is. Voor wie fan is van deze beschrijvende stijl met een palet van kleurrijke personages en nevenpersonages (waaronder het Lake district), spitse dialogen en onverwachte wendingen die belangrijker zijn dan de spanning, is dit boek van Elizabeth George zeker een aanrader. Alhoewel de auteur Barbara Havers even op een zijspoor heeft gezet, zorgen haar spitante opmerkingen voor het nodige tegengewicht bij de gereserveerde Lynley. Maar ze kent haar plaats. ‘Je kan de ladder beklimmen maar er is een plafond. En als je dat wil doorbreken, gaat het om je afkomst en niet om je kracht.’ [Myriam Bellens] Masquer le texte

Inspecteur Linley krijgt van een invloedrijke man het verzoek om buiten de officiële kanalen om de dood van zijn neef te onderzoeken. Linley roept de hulp in van zijn vrienden Simon en Deborah St. James en al snel merken ze dat binnen de familie van de overledene veel geheimen leven. Intussen doet brigadier Havers via internet een dramatische ontdekking; het onderzoek door een journalist van een roddelblad laat de zaak escaleren. Hoewel het misdrijf nauwelijks een rol speelt, is deze psychologische detective boeiend en spannend. De schrijfster is erin geslaagd om de verschillende thema’s geloofwaardig uit te diepen. Het gaat om geheimen die bij onthulling het persoonlijke leven van verschillende mensen raakt. Gewoon een heel goed, zeer dramatisch verhaal dat de lezer weet te boeien. Vrij kleine druk.