Met Bloemen voor Jules lijkt Berebrouckx op een dood spoor te zijn beland met haar verhalen rond het jongetje Jules. Er zitten een paar mooie elementen in het verhaal. Bijvoorbeeld hoe de buurman Jules zaadjes heeft, die de jongen mooi in de grond stopt en ook de verwondering op het einde van wat er uit zo'n piepklein zaadje kan opbloeien.

De tussenscènes over Jules die zijn familie op de hoogte brengt van zijn arbeid, zijn erg flauw. Repetitieve elementen zijn belangrijk in boeken voor peuters, maar het lijkt me niet onmogelijk om in die herhaling nog iets wezenlijks te vermelden, iets wat het verhaal optilt. Iemand als Eric Carle heeft bewezen dat dat heel goed kan en dat je bij repetitieve elementen niet de simplistische toer op hoeft. Integendeel. Flauw boekje is dit. [Marita Vermeulen]

Jules krijgt van de buurman tien zaadjes die hij in de tuin zaait. Hij kan bijna niet wachten tot er bloemen uit komen, want die heeft hij al aan zijn mama, papa, zus, vis en opa beloofd. Uiteindelijk blijken er reuzegrote zonnebloemen uit te komen, die iedereen heel tevreden aanneemt van Jules. Voor veel jonge kinderen is Jules al een vertrouwde figuur; hij komt al in zo'n twintigtal titels voor, onder andere in 'Jules in de dierentuin'* en 'De oma van Jules'. In dit leerzame prentenboek staat op de rechterbladzijde steeds een paginavullende illustratie en op de linkerpagina de tekst in een grote schreefloze letter, met daaronder een kleine illustratie. Er zit durf, maar tegelijkerijd ook evenwicht in het pittige kleurgebruik van de strak vormgegeven illustraties, die overal goed samengaan met de tekst. Op de laatste illustratie, over twee bladzijden, staat iedereen vrolijk met de bloemen afgebeeld. Herdruk in iets groter formaat. Vanaf ca. 3 jaar.