Alessandro Baricco heeft Homerus' epos over de Trojaanse oorlog herschreven en ingekort tot een modern verhaal dat voor voordracht geschikt is. De rode draad blijft de wrok van Achilles, die de strijd staakt omdat Agamemnon zijn slavin opeiste, later de dood van zijn vriend Patroklos wreekt door Hektor te vermoorden, en tenslotte diens lijk aan zijn vader Anchises teruggeeft. Verder beschrijft het verhaal de confrontaties tussen beide legers en tweegevechten, maar ook emotionele taferelen, zoals het afscheid van Hektor van zijn vrouw en zoontje en de ontmoeting van Achilles met de oude Anchises. Het laatste hoofdstuk gaat over de verovering van Troje door de list van het houten paard, waarover Homerus het niet in de Ilias, maar in de Odyssee heeft.

De auteur heeft de auctoriale door de personele vertelsituatie vervangen: hij laat de opeenvolgende episodes van het verhaal vertellen door personages die er een belangrijke rol in spelen. Deze ingreep gebeurde in functie van de voordracht, maar maakt het verhaal ook levendiger. Door naast mannen ook vrouwen als Chyseïs, Helena, Andromache en een voedster als vertelinstantie te laten optreden, krijgt het geheel een vrouwelijk en pacifistisch accent. Ook de occasionele korte (en gecursiveerde) aanvullingen van de auteur bevatten een paar kritieken op het mannelijk heldenideaal: volgens de subversieve Thersites is de oorlog een obsessie van oude mannen, en volgens de oude wijze Nestor zijn de "jongelui veel te eergevoelig". Verder heeft de auteur alle goddelijke tussenkomsten geschrapt, hoewel de personages nog tot de goden bidden en priester-waarzeggers raadplegen. In zijn inleiding wijst Baricco erop dat dit geen goede manier is om de homerische beschaving te leren kennen, maar het verhaal wel vlotter, menselijker en eigentijdser maakt. Toch heeft deze ingreep ook enkele wazige passages tot gevolg, zoals in het eerste hoofdstuk, waar "negen dagen lang mensen en dieren gedood werden door vele pijlen, en onophoudelijk de brandstapels met de lijken schitterden" (zonder de vermelding dat Apollo als straf met zijn pijlen de pest in het leger gebracht had). Naast de synthetische passages, bevat dit verhaal ook heel wat letterlijk overgenomen fragmenten. Een zakelijke taal vervangt het verheven taalgebruik van het epos.

Ten slotte geeft de auteur nog een 'aantekening' bij de oorlog. Hij wijst erop dat de Ilias, die eigenlijk een "monument voor de oorlog" is, veel aandacht en 'mededogen' voor de overwonnenen heeft, en eigenlijk tussen de regels door een "hardnekkige liefde voor de vrede" uitdrukt. Hij meent dat de mens in de oorlog een "esthetische en morele verwezenlijking" vond en vindt, en dat een zinvol pacifisme andere vormen van schoonheid, zingeving en intense beleving moet propageren. Zo wordt dit boeiend en vlot, maar zakelijk verteld verhaal, door interessante reflecties afgerond. [Jef Ector] Masquer le texte

De oorspronkelijke 'Ilias' (Grieks, 8e eeuw v. Chr.) is een epos over de wrok van de held Achilles tegen de achtergrond van de Trojaanse oorlog, en was niet voor lezers, maar voor luisteraars gecomponeerd. Dit is een hervertelling in proza voor moderne luisteraars; daartoe zijn veel van de herhalingen, veel van de strijdscènes en de interventies van de goden geschrapt, zijn voor een beter begrip het verhaal van de val van Troje en enkele psychologische tussenwerpingen toegevoegd, en spreekt niet meer de alwetende verteller, maar telkens een ander personage. De Italiaanse auteur, die eerder prijswinnende bestsellers als 'Oceaan van een zee' en 'Land van glas' schreef, droeg de tekst in Rome voor aan tienduizend aanwezigen en vele radioluisteraars, en beschouwt de 'Ilias' als een actuele tekst over oorlog. Eerder is het echter een complex en aangrijpend gedicht over goddelijke mensen en menselijke goden; deze hervertelling maakt daarvan een wat simpel verhaal, dat door de aanpassingen aan begrijpelijkheid en literariteit heeft ingeboet, maar wellicht een nieuw publiek bereikt voor het origineel. Kleine druk. Masquer le texte