Page d'accueil Bibliotheek HAM

Een moeder (Anna Enquist) kijkt terug op het leven van haar verongelukte dochter, op de maat van de Goldberg-variaties, door Bach gecomponeerd na het verlies van een zoon.

Als een psychiater na het verlies van zijn vrouw zijn praktijk hervat, krijgt hij via een student te maken met het dilemma tussen het doorvoelen en benoemen versus het verdoven van pijn.

De leden van een strijkkwartet ervaren dat de helende kracht van muziek niet opgewassen is tegen de misdaad.

Vier personen moeten na een diepe crisis hun leven weer zien op te pakken, maar dat is niet eenvoudig.

Deels autobiografisch en biografisch getinte schetsen.

Gedichten over het rouwproces.

Bundeling van de zeven dichtbundels uit de periode 1991-2012 van de Nederlands schrijfster (1945- ).

Aangrijpende herinneringen aan de innige vriendschap tussen Anna Enquist en Gerrit Kouwenaar.

Als een psychiater na het verlies van zijn vrouw zijn praktijk hervat, krijgt hij via een student te maken met het dilemma tussen het doorvoelen en benoemen versus het verdoven van pijn.

Op uitnodiging van Poetry International en Stichting Lezen heeft Anna Enquist deze dichtbundel geschreven voor Gedichtendag 2013. Deze bundel gaat over de rol van de muziek op gebieden waar woorden ofwel (nog) geen betekenis hebben, bijvoorbeeld in de omgang met een heel jong kind, ofwel hun betekenis zijn kwijtgeraakt, zoals na een verpletterend verlies.

Een man komt op het spoor van een vroegere geliefde, een pianiste wier leven door een geheim getekend is.

In 'De muzikant' beschrijft Anna Enquist de muzikale vreugde én de eeuwige plankenkoorts van een ervaren celliste. De stress van het spelen in een orkest en het geven van concerten is een bedreiging voor haar gemoedsrust en gezondheid. Om toch door te kunnen gaan klampt ze zich vast aan haar liefde voor muziek. "Het wordt altijd weer elf uur. Wat er ook gebeurt. Je denkt: ik ga sterven, daar op da

In 'De muzikant' beschrijft Anna Enquist de muzikale vreugde én de eeuwige plankenkoorts van een ervaren celliste. De stress van het spelen in een orkest en het geven van concerten is een bedreiging voor haar gemoedsrust en gezondheid. Om toch door te kunnen gaan klampt ze zich vast aan haar liefde voor muziek. "Het wordt altijd weer elf uur. Wat er ook gebeurt. Je denkt: ik ga sterven, daar op dat podium, ik raak eruit, de stok schiet uit m'n hand, ik zet het verkeerde stuk in – maar de klok tikt door, het wordt elf uur, het publiek vertrekt en de zaal gaat sluiten. Einde."