Aanvankelijk schreef Simone van der Vlugt historische jeugdromans, tot in 2007 het verrassende Schuld (De Leeswelp 2007, p. 105) verscheen, waarin het paranormaal begaafde meisje Zoë Kersten het dodelijke ongeluk van haar vriendin Evi voorziet. In Vlinders wordt de 14-jarige Zoë benaderd door de vermoorde Olaf. Hij vraagt haar de enige getuige van zijn moord op te zoeken, om haar te overhalen aangifte te doen. Het is belangrijk voor hem dat zijn moordenaars worden opgepakt, omdat zijn vader dan eindelijk de dood van Olaf zal kunnen verwerken. Zoë gaat voor hem op zoek.
In Zoë's spannende zoektocht spelen haar paranormale gaven een belangrijke rol. Daarom is het jammer dat de bovennatuurlijke waarnemingen van Zoë zo glashelder zijn dat ze ongeloofwaardig overkomen. Zo zegt de overleden Olaf bv. vóór wat Zoë aan zijn vader Victor moet vertellen: "'Zeg groentjes,' adviseert Olaf. 'Waar slaat dat nou weer op,' protesteert Zoë. Victor trekt zijn wenkbrauwen op. 'Zeg het nou maar,' dringt Olaf aan. Met een gebaar van overgave gehoorzaamt Zoë. 'Groentjes,' zegt ze met een verontschuldigend lachje. 'Ik weet niet waarom ik dat moet zeggen, maar Olaf wil het.'" Begrijpelijk dat Victor denkt dat Zoë een misplaatste grap met hem uithaalt.
Naast haar paranormale speurwerk heeft Zoë meer aan haar hoofd. Haar vader en zijn vriendin hebben immers een dochtertje gekregen. De gevoelens die de baby bij de verschillende gezinsleden oproept, zijn zeer herkenbaar beschreven. Zoë's moeder kan haar verdriet niet verborgen houden. Door haar paranormale gaven heeft Zoë een opvallend inlevingsvermogen, en ze voelt dan ook dat zij niet al te enthousiast moet doen over de geboorte van haar halfzusje. Het is ontroerend hoeveel begrip zij heeft voor haar depressieve moeder, maar het maakt pijnlijk duidelijk dat Zoë door haar bijzondere gaven vroeg volwassen is. Haar waarnemingen zijn soms beangstigend en aangrijpend, en worden, behalve door haar ouders en broer, meestal niet geloofd. In haar nieuwe woonplaats kent Zoë nog niemand met wie zij daarover kan praten. Daarom mailt zij af en toe naar haar verongelukte vriendin Evi: "Soms zou ik wel eens willen dat iemand van mijn gave wist. Het zou het een stuk gemakkelijker voor me maken, maar wie zou ik het moeten vertellen? Ik ken al die kinderen nog maar zo kort en ik weet hoe het gaat. Als je het vertelt vinden ze het rete interessant maar voor je het weet gaat het door de hele school en kijkt iedereen je raar aan. Nee, beter van niet. Ik stort mijn hart wel uit bij jou." Van der Vlugt beschrijft treffend hoe moeilijk het is om paranormaal begaafd te zijn. Dat maakt Vlinders niet alleen een spannend, maar ook een emotioneel verhaal. [Dolinde Van Kol] Hide text

Zoë voelt zich inmiddels thuis op haar nieuwe school, heeft vrienden gemaakt, maar heeft nog niemand iets verteld over haar paranormale gave. Op een dag ziet Zoë Olaf op het schoolplein. Al snel blijkt dat niemand anders hem kan zien. Olaf is door een stel jongens op het schoolplein doodgetrapt, maar de daders zijn nooit gepakt. Olaf zoekt contact met Zoë, in de hoop dat zij hem kan helpen de daders achter de tralies te krijgen. Samen met haar broer Tijmen, vriend Ivar en getuige van de moord Nora begint Zoë aan de gevaarlijke en risicovolle klopjacht. Vervolg op 'Schuld'*, het eerste deel over de toen 13-jarige Zoë. Beide delen zijn onafhankelijk van elkaar te lezen; belangrijke informatie uit 'Schuld' die nodig is voor het verhaal wordt hier herhaald. Prettig leesbaar verhaal, korte hoofdstukken. Er komen veel problemen aan de orde die helaas niet allemaal even goed uitgewerkt worden. Aantrekkelijk foto-omslag. Vanaf ca. 12 jaar.

'Vlinders' is Simone van der Vlugts tweede boek over Zoë. Zoë is paranormaal begaafd. Na de scheiding van haar ouders is ze met haar moeder en haar broer naar een andere stad verhuisd. Op haar nieuwe school maakt ze al snel vrienden, maar ze verzwijgt haar paranormale gaven om voor de hand liggende redenen. Op een dag wordt haar aandacht getrokken door een jongen: blond, groot en cool gekleed. Alleen: de anderen kunnen hem niet zien, want hij werd een jaar geleden door een stel jongens op het schoolplein doodgetrapt. Olaf weet dat Zoë hem kan zien en zoekt hulp. Hij kan immers niet naar de andere kant vertrekken zonder dat de moord op hem opgelost is, want totdat de schuldigen achter tralies zitten, vindt zijn vader geen rust. Zoë weet niet goed wat ze ermee aan moet. Normaliter kan ze met dit soort problemen bij haar moeder terecht, maar die heeft het nu even moeilijk, nu haar ex-echtgenoot en zijn vriendin een baby hebben. Dit is allesbehalve een zweverig, vaag of onwerkelijk boek over een paranormaal begaafde tiener. Zoë is een mens van vlees en bloed die op een heel nuchtere manier met haar gave omgaat. Het paranormale past helemaal in het boek, zelfs voor non-believers, en geeft het een extra tintje. Het boek is zeer realistisch en spannend geschreven. Samen met Zoë laat van der Vlugt de lezer op zoek gaan naar het antwoord op de hamvraag: hoe kan ze de politie ervan overtuigen dat ze weet wie de daders zijn, al woonde ze ten tijde van de moord niet eens in Hoorn? Dit boek is echter veel meer dan een boek over een moord: Van der Vlugt is erin geslaagd de complexe thuissituatie van Zoë overtuigend neer te zetten. Bovendien is Zoë eigenlijk een zeer herkenbare figuur, die te maken krijgt met heel wat dingen waar ook andere tieners mee geconfronteerd worden: de scheiding van haar ouders en hun nieuwe relaties, problemen op school, vriendschappen ... Hierdoor kan de lezer zich makkelijk identifcieren met Zoë en haar vrienden, want ook de andere personages zijn voldoende uitgewerkt. Een aanrader!

Hide text