Twee jaar geleden kreeg Ramsey Nasr van de Universiteit Antwerpen de uitnodiging om met biologiestudenten die voor het eerst veldwerk verrichtten mee te reizen naar Afrika. Dat resulteerde in de documentaire Wildcard: Tanzania op Canvas en in het dagboek Homo safaricus. Nasr toonde zich een geïnteresseerd medereiziger die met zijn naïeve verwondering een extra dimensie aan de trip gaf. De samenwerking moet alle partijen goed bevallen zijn, want productiehuis BlazHoffski besloot een tweede reeks van het tv-programma te maken. De formule bleef ongewijzigd: Nasr begeleidt een groep studenten op stage. Alleen gaat het dit keer niet om biologen, maar om een groep aankomende artsen, en is de locatie niet het veilige Tanzania, maar het voormalige Birma (nu Myanmar), een land met een kwalijke reputatie.
Die gewijzigde setting levert een heel ander verhaal op dan in Homo safaricus. In dat boek was Nasr voornamelijk het door fauna en flora gebiologeerde jongetje wiens grote droom in vervulling ging. In de gouden buik van Boeddha toont een wat chagrijnige Nasr zich veeleer een luis in de pels. Het productieteam, de groep geneeskundestudenten en het inlandse regime: geen van allen ontsnapt aan zijn opmerkingen. Zo spaart hij zijn kritiek op de cameraploeg niet wanneer de realiteit geweld wordt aangedaan om mooie beelden te kunnen schieten. Hoewel de reportage pretendeert de situatie levensecht weer te geven, suggereert Nasr dat zijn geschreven verslag de zaken veel waarheidsgetrouwer presenteert. Ook de professoren en de stagiairs ontkomen niet aan Nasrs bedenkingen. Uiteraard komen ze hier hulp bieden, maar de dichter vraagt zich af of dat geen druppel op een hete plaat is. En wat is de motivatie van deze geneesheren? De patiënten zijn voornamelijk levend oefenmateriaal voor de studenten en goedmenende artsen sussen hier met drie weken humanitaire missie hun geweten, om vervolgens in België rustig verder te gaan met het uitvoeren van schoonheidsoperaties. De bekende en alom gewaardeerde spoedarts Luc Beaucourt, die de leiding van deze expeditie heeft, wordt dan weer geportretteerd als een medische cowboy die op rampen kickt. Erg positief komen deze dokters dus niet uit Nasrs verhaal naar voren. En dan is er nog Myanmar ? een fascinerend land, maar in de greep van een achterdochtig bewind. Nasr maakt het wantrouwen en de voortdurende tegenwerking van het regime sterk voelbaar, maar moet tegelijk vaststellen dat de mensen in Myanmar ondanks de armoede eigenlijk erg gelukkig zijn. Dat roept bij hem de vraag op wie er echt gevangen zit: de bevolking van Myanmar in een dictatuur, of wij westerlingen, die vastzitten aan al onze verworvenheden en bijgevolg tegen niets meer bestand blijken? Die kritische insteek maakt van het met prachtige foto's verluchte In de gouden buik van Boeddha een ongemakkelijk salontafelboek. [Carl De Strycker] Hide text

Dit dagboek gaat terug op de tweede reeks van het tv-programma Wildcard (Canvas). Nadat Nasr voor de eerste reeks samen met een groep biologiestudenten naar Tanzania was getrokken (zie het dagboek 'Homo safaricus', 2008), begeleidde hij nu geneeskundestudenten op hun stage in Myanmar (het voormalige Birma). Die gewijzigde setting levert een heel ander verhaal op dan in 'Homo safaricus'. In dat boek was Nasr voornamelijk een gebiologeerd jongetje wiens grote droom in vervulling ging. Nu toont een wat chagrijnige Nasr zich veeleer een luis in de pels. Zo spaart hij zijn kritiek op de cameraploeg niet wanneer de realiteit geweld wordt aangedaan om mooie beelden te kunnen schieten. Verder lezen we onder meer dat de patiënten vooral levend oefenmateriaal zijn voor de studenten, en dat goedmenende artsen in Myanmar hun geweten sussen om vervolgens in België verder te gaan met het uitvoeren van schoonheidsoperaties. En dan is er nog Myanmar — een fascinerend land, maar in de greep van een achterdochtig bewind. Een ongemakkelijk salontafelboek. Oblongformaat, verlucht met kleurenfoto’s. Hide text