Ondanks alle herinneringen die komen opzetten wanneer de schrijver twee jaar na de dood van zijn vader het leeggemaakte woonhuis bezoekt, blijken alle geursporen van vroeger te zijn verdwenen. In het huis waar hij zijn hele jeugd gewoond heeft, is alles gewist wat met de zintuigen gememoreerd kan worden. Toch is ‘het landschap er omheen hetzelfde, de vijver is er nog, de rivier Sânon, het Grand Canal en de Rambêtant’. Maar het huis ruikt nergens meer naar. ‘Met de dood van vader is ook de geur van het huis gestorven’. En het is juist die geur die voor een belangrijk deel onze herinneringen bepaalt en levend houdt.In 63 korte teksten roept Philippe Claudel de wereld op van zijn jeugd in Dombasle-sur-Meurthe, nabij Nancy, in volle Vogezen, waar hij overigens nog steeds woont. De namen die hij sindsdien heeft leren kennen en gebruiken zijn inmiddels gedichten geworden, maar de geuren zijn onveranderlijk dezelfde ‘scheepjes die ons meenemen op een heerlijke tocht’. Ook al zijn die geuren soms onaangenaam — zoals die van de kadavers die in de bossen van Serres, Flainval en Hudiviller een ‘laatste heenkomen zoeken in de stank’ of in die van openbare toiletten waar ‘ademhalen wel een daad van boetvaardigheid’ lijkt.Vroege geurherinneringen hangen samen met de aarde, waar hij als kleine jongen, bij het graven van een zoveelste put om er zich in te verbergen, soms even van proeft, of met de huiselijke geur van aftershave op de gladgeschoren wang, die zijn vader hem ‘s morgens aanbiedt voor een kus. Een immense geurenrijkdom stijgt op vanuit de kleine drogisterij om de hoek, en hoort al evenzeer bij het ontbijt op zondagmorgen, wanneer moeder enkele sneden van het gerookte spek afsnijdt en in de braadpan legt. Er is de onmiskenbaar erotiserende geur die hangt in de gymzaal op school, vooral op de zeldzame dagen dat ook de meisjes de ruimte mogen bezetten.Later is er de geur van tabak en de diepgravende keuze die je moet maken voor Gauloises of Gitanes, een klassenstrijd zonder manifesten of slogans. En nog later de joints die je zelf niet rookt, maar wel draait voor de oudere vriendjes naar wie je zo opkijkt. En ten slotte komen de dagen waarin je eerst de meisjes en later hun ‘vrouwelijk geslacht’ mag ontdekken: ‘de grens van een ander land’, dat land ‘waarin een levend wezen lijkt te slapen’. De wereld wordt rijker met de jaren, tenminste als je de herinneringen van vroeger met je meeneemt en koestert. Al was het maar vanwege de mogelijkheid ze in taal om te zetten.Claudel schreef met deze stilistisch knappe en melodieuze kleinodiën een zeer eigen en oorspronkelijke autobiografie die dieper ingrijpt op de werkelijkheid dan met zuiver denken alleen mogelijk zou zijn. In het spoor van een Proustiaanse werkelijkheid, weet hij de ketens van tijd en ruimte te verbreken. [Jan Baes] Hide text

Een veelheid van geurige nuances, ooit geïnhaleerd, ooit beleefd, doortrokken van een bont palet gevoelens, staan hier nu dank zij de fijne neus van de Franse schrijver Claudel (1962) alfabetisch uitgestald, 82 sfeervol gestileerde herinneringen aan zijn zielsverwantschap met de Vogezen, zijn 'emotioneel kompas'. De koesterende walm van de donkere, vochtige aarde in de door hem gegraven kuil, het neusprikkelende scheerritueel van zijn vader, de loden last van het jaarlijkse vakantiekamp, weg van zijn moeder, maar wel de troost van het kampvuur, de geur van rook, levendige vonken en warme as, de alcoholische bries in de distilleerderij, die hem en zijn vriendjes opwindt, zoals later de wolk van wietlucht hem zal ontregelen, de zwarte lawine uit de kiepwagen vol mest die het huis een paar dagen vervuilt met dierlijke geuren, de pikante oerwoudgeuren van groentes uit eigen tuin en, eenmaal volwassen, de ruis van geuren van het vrouwelijk geslacht die, geproefd, nog lang blijft hangen, ja, zo blikt Claudel in geuren en kleuren terug, serveert hij een nostalgisch verleden in korte hoofdstukjes van enkele bladzijden. Kleine druk. Hide text