Inspecteur Jack Pendragon is een bezig baasje. Nadat hij het geheim van de Borgiaring oploste, wordt hij in De Moordkunstenaar alweer geconfronteerd met een reeks moorden. Dit keer inspireert de dader zich op werken van beroemde surrealistische schilders. De slachtoffers worden stuk voor stuk gruwelijk verminkt zodat ze precies lijken op Magritte's The son of man of Bacons Study after Velazquez's Portrait of Pope Innocent X. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, lijkt er een verband te zijn tussen deze moorden en een serie onopgeloste moorden in Londen in 1880, namelijk die van Jack the Ripper.
Het is niet de eerste keer dat auteur Michael White het verleden en heden afwisselt in hetzelfde verhaal. Ook in zijn andere thrillers grijpt de schrijver terug naar de geschiedenis. Jammer dat White voor De Moordkunstenaar een nogal uitgemolken mysterie uitkoos. Het aantal boeken en films geïnspireerd door het verhaal van Jack the Ripper is al lang niet meer te tellen. Toch slaagt White erin om nieuwe elementen aan het verhaal toe te voegen, al zijn deze niet altijd even geloofwaardig.
White timmert al een tijdje aan zijn carrière als auteur. Hij heeft meer dan vijfentwintig non-fictieboeken op zijn teller staan en in 2006 lanceerde hij zijn eerste thriller Equinox. Dit boek en de thrillers die volgden, Het Medici-geheim en De Borgia-ring, waren in meer dan twintig landen grote bestsellers. Toch halen White's verhalen nooit meer dan een middelmatig niveau. De auteur slaat in zijn verhalen af en toe de plank volledig mis. Ook De Moordkunstenaar ontstijgt de middelmaat niet. Uitgeverij Van Holkema & Warendorf doet wel zijn best om het boek met zijn cover op zijn Dan Browns de nodige credit te geven. Toch blijft De Moordkunstenaar een verhaal vol clichés, kunstmatig opgebouwde schokeffecten en een ontknoping die je al ver van tevoren ziet aankomen.
White's laatste boek is zeker geen slechte roman, want de auteur kan vlot schrijven. Het verhaal leest razendsnel en met je verstand op nul is het ook in een aantal uur uit te lezen. Misschien dat sommige lezers daar genoegen mee nemen, maar eigenlijk is dat niet voldoende. Een goede thriller moet je op het puntje van te stoel weten te houden, je meerdere malen in verwarring brengen, emoties op je overbrengen en je het liefst ook incidenteel naar adem doen snakken. Dat laatste lukt White alleen maar door een paar gruwelijkheden uiterst beeldend te verwoorden, maar daar zit je als lezer nu niet echt op te wachten. [Bie Van Giel] Hide text

De beruchte seriemoordenaar Jack de Ripper wordt weer eens van stal gehaald in deze nieuwe thriller waarin hoofdinspecteur Jack Pendragon (al bekend uit ‘De Borgia-ring’*) een reeks gruwelijke moorden moet oplossen. De gruwelijk verminkte slachtoffers verwijzen naar bekende moderne kunstwerken. Daarnaast lijkt er een verband te zijn met de meer dan een eeuw daarvoor gepleegde moorden door Jack de Ripper. Jack Pendagron komt tijdens zijn onderzoek in de Londense kunstwereld terecht en ontdekt al gauw dat hij met een geduchte tegenstander te maken heeft. De lezer volgt zowel de speurder als de moordenaar, tussendoor staan brieven die Jack de Ripper in 1888 zou hebben geschreven. Vlot geschreven thriller die niet boven de middelmaat uitsteekt, maar de plot is redelijk, de spanning wordt mooi opgebouwd en het wisselende perspectief en de korte hoofdstukken houden de vaart erin. Net zoals in White’s eerdere werk lopen heden en verleden door elkaar heen. De Australische auteur schreef eerder een aantal non-fictieboeken en een drietal thrillers. Zijn thrillerdebuut ‘Equinox’ kreeg drie sterren in VN’s Detective & Thrillergids, ‘De Borgia-ring’ en ‘Het Medici-geheim’ kregen er een. Normale druk en ruime marges. http://michaelwhite.com.au/. Hide text