Ik wil geen bril! richt zich tot kinderen met ongeveer één jaar leeservaring. Het boekje verschijnt in de reeks 'Bikkels', waarin extra aandacht wordt besteed aan woordenschat. Vooraan vind je daarom een 'woordweb', dat mooi geïntegreerd werd in een straatbeeld dat twee pagina's beslaat. De uitdaging voor de jonge lezer van Ik wil geen bril! zit in het leren kennen van eenvoudige samenstellingen zoals appeltaart, fotomodel of oogarts.
Elk van de (korte) zinnen begint op een nieuwe regel, wat samen met het vlot leesbaar lettertype zorgt voor een rustige bladspiegel. De zeven hoofdstukjes bevatten elk één of twee paginagrote waterverfschilderijtjes van Harmen van Straaten, waarop de personages en enkele voorwerpen dun en zwart omlijnd werden. De schilderijen beslaan meestal één pagina. Een enkele keer zijn ze een dubbele pagina groot, en is er een stukje tekst in opgenomen.
De cover geeft al meteen een goed beeld van het boek: een meisje zit met haar hond op de grond in het bos en heeft een rode bril op waar ze niet bepaald blij mee lijkt te zijn. De achterflap geeft de korte inhoud goed weer: "Sofie is het mooiste meisje van de klas. Ze wil later fotomodel worden. Op een dag krijgt ze hoofdpijn. Wat is er aan de hand? Ze heeft slechte ogen en moet een bril. Kan ze nog beroemd worden? Wordt ze ooit nog fotomodel?"
Al die vraagtekens die de lezer aansporen meteen aan het boek te beginnen, wijzen ook op de twijfels en onzekerheid van Sofie. Aan het begin van het boek leren we haar kennen in de stijl van een vriendenboekje, met zinnen als "Later word ik: een beroemd fotomodel" en "Dit doe ik het liefst: mooi zijn en dansen". De bezorgdheid om haar uiterlijk komt vaak terug in het verhaal. Sofie worstelt echt met de verplichting van die bril, ze voelt woede, verdriet en schaamte. Aangezien de meisjes op de speelplaats met haar bril lachen, durft ze hem niet meer opzetten als iemand het ziet (in het park met haar hond durft ze het dus wel). Dan komt ze in het park echter een oude vrouw tegen die haar aan het denken zet, en als mama belooft dat ze later lenzen mag, wil ze het toch nog proberen om haar bril te dragen. Haar broer Tom en haar vrienden blijken het uiteindelijk helemaal niet erg te vinden. Eind goed, al goed, want Sofie leert toch nog leven met haar bril.
Ik wil geen bril! is erg emotioneel geladen ? zo zorgt een bezoek aan de oogarts voor een hele waaier aan gevoelens. Het boek is heel herkenbaar voor kinderen, maar het bevat ook nogal wat stereotypen. Zo worden sommige gegevens nogal simplistisch uitvergroot: dat Sofie de letters op het bord van de klas niet kan lezen, zorgt er bv. al snel voor dat ze overal tegen opbotst, struikelt en valt. Kinderen storen zich daar echter niet aan en zullen des te meer meeleven met Sofie. [Bieke Verlinden] Hide text

Sofie is een mooi meisje dat later dolgraag model wil worden. Wanneer ze oogproblemen krijgt, moet ze naar de oogarts. Die concludeert dat ze een bril moet dragen. Sofie rebelleert en wil absoluut geen bril. Hoe kan ze dan nog mooi zijn en later model worden? Ze durft haar bril niet te dragen op school, maar lang kan ze dat niet volhouden. In dit boek uit de serie Bikkels* wordt extra aandacht besteed aan eenvoudige samenstellingen. Sofie droomt van een carrière als fotomodel en met een bril ziet ze haar kansen verdwijnen. Een oude vrouw in het park, haar moeder en vooral de jongen waar ze een oogje op heeft, kunnen haar ten slotte overtuigen. De boodschap is dat een hippe bril mooi staat en vrienden helemaal niet afschrikt. Een aantal leuke illustraties met aquarel en pen visualiseren scènes uit het verhaal. De vlot lezende tekst bevat veel dialogen. De zinnen zijn kort en onder elkaar gedrukt, AVI-M4. Voorin staat een woordweb met eenvoudige samenstellingen. Met cd** waarop het verhaal in meeleestempo wordt voorgelezen door Caroline Zantonique. Duur: ca. 68 minuten. Een leesboek met een heel herkenbaar thema voor kinderen vanaf ca. 7 jaar. Hide text