De sterke verhalen van Luk Wyns zijn inderdaad straffe kost. In de doorsnee dorpeling, iemand die jij en ik dagelijks kruisen op de stoep, blijken niet vermoede eigenschappen te huizen. Homo homine lupus est. Het lot wandelt over kronkelige paden. Deze twee zinssneden vatten dit derde deel van Wyns' sterke verhalen perfect samen. Hebben is hebben, maar krijgen is de kunst. En om te verkrijgen wat ze willen hebben, deinzen de hoofdrolspelers voor niets terug. Fraai is het allemaal niet.

Luk Wyns toont zich een rake observator. Hij meet zijn protagonisten erg herkenbare trekjes aan die hij met een humoristische saus overgiet waardoor een gerecht ontstaat dat smakelijk oogt, maar smaakt als een in vitriool gedoopte, belegen schotel.

Nancy Mestdagh wil carrière maken in de showbizz en schrijft zich tegen de zin van vader, commissaris bij de politie, in aan de Vlaamse Showbizzschool te Oostende. Ze kan geen noot zingen, heeft geen greintje talent, maar ziet er goed uit. Meer zou dat niet moeten zijn. Nog maar net aan de kust gearriveerd valt ze in de handen van Ronny Meyvis, alias 'de Pussyman' en een uur later staan haar pornofoto's op internet te koop. In een tweede verhaallijn doet vader Mestdagh ten huize Holvoet een onderzoek naar een spijtig ongeval. Mevrouw Holvoet is tijdens het ramen lappen naar beneden getuimeld. Een ongeval of opgezet spel? Mijnheer Holvoet, grootindustrieel, staat niet bepaald bekend om zijn zachtmoedigheid en het huispersoneel is meermaals getuige geweest van felle ruzies tussen het echtpaar of tussen vader en zoon. Wyns weeft beide verhalen in mekaar door de hoofdrolspelers via de kronkelwegen van het lot met elkaar in contact te brengen. Om zijn vertelling de nodige sterkte te geven, dreigt Wyns bijwijlen uit de bocht te gaan en de wreedheid die de personages etaleren blubberen over de rand van het welvoeglijke en geloofwaardige. De manier waarop Mestdagh afrekent met 'de Pussyman' is daar een voorbeeld van.

Alle personages lopen heel wat schade op, psychisch en fysisch en ook al komt loontje om zijn boontje, een happy end is het zeker niet. Luk Wyns schrijft zoals hij tijdens zijn zaalperformances vertelt: volks, boeiend, humoristisch, straffe stoten afgewisseld met momenten tederheid. [Werner Verrelst] Hide text