'En de zee nam Eben mee', het nieuwe boek van de Beernemse jeugdauteur Kristien Dieltiens, is een gevoelig verhaal geworden over een meisje van elf dat in haar eentje vecht tegen een groot verdriet. Berthes vader werkt voor de ambassade. Voor de zoveelste keer moeten ze verhuizen. Het mag dan al naar Miami zijn, Berthe heeft er geen zin in. Na wat er met haar tweelingbroer Eben is gebeurd, heeft ze nergens nog zin in. Mama is ziek en ver weg, papa sluit zich op in zijn werk en haar broer Wietse doet vervelend. Ze voelt zich meer en meer alleen. Langzaam aan verliest ze zich in de wereld van haar gedachten, zachte dromen en mooie herinneringen. Pas nadat Wietse zijn zus redt van een gewisse dood, kan ze het verleden beginnen te verwerken.

Met haar nieuwe boek slaagt Kristien Dieltiens erin gevoelige thema's als schuldgevoelens, verdriet en rouwen bij kinderen bespreekbaar te maken.

Na de dood van haar tweelingbroer Eben worstelt Berthe met verdriet en met een schuldgevoel. Zij vindt nergens steun. Haar vader stort zich als druk bezette kanselier bij de ambassade in zijn nieuwe job in Miami, Florida; haar moeder verdween na de dood van Eben in een psychiatrische instelling en puberbroer Wietse pest en treitert haar. Berthe trekt zich in zichzelf terug. In haar droom laat ze zich door Eben lokken naar het Blauwe Land achter de bergen, waar ze niet meer hoeft te denken, en overdag zoekt ze zijn gezicht in een schilderijtje van de kleine prins of in het blauwe water waarin hij verdronk. Kristien Dieltiens kleedde het verhaal zorgvuldig in. De drukkende hitte van Miami snijdt langzaam Berthes levensadem af, de kleur blauw linkt verleden en heden aan elkaar, de reacties van Wietse zijn in korte confrontaties met Berthe psychologisch verhelderend, flashbacks lichten de lezer met mondjesmaat in over het voorbije drama. Een gesprek tussen de ambassadeur en vader over Berthes mama werpt net genoeg licht op de situatie zonder expliciet te worden. Ook de korte, heldere zinsbouw is afgestemd op lezers vanaf tien jaar. Een goed onderbouwd probleemverhaal dus, tot er een doorbraak in het probleem moet komen. Hier handelt Dieltiens de drastische ontwikkeling zo vlug af dat ze ongeloofwaardig wordt. Dat Wietse tegen de lamp loopt wanneer hij een stap te ver gaat, is een logische ontwikkeling, maar dat hij met een achteloos weggeworpen sigaret een vuurtoren doet afbranden, lijkt me extreem. Dat hij Berthe, die hij van de verdrinkingsdood redt, zijn kinkhoorn schenkt, is een mooi beeld en was in het verhaal voorbereid, maar dat wordt jammer genoeg verstoord door melodramatische woorden: "Berthe, lief zusje van me, ga niet weg" en "Berthe, mijn lief zusje, wat ben ik weer blij dat je weer bij me bent."

Het verhaal geeft een aangrijpend, sober en zelfs intimistisch beeld van een tienjarig meisje dat aan het verdrinken is omdat ze geen hulp krijgt. Maar het slot is te drastisch om kinderen in een gelijkaardig geval een helpende hand te geven. Het verhaal verscheen in de reeks 'Levensecht' van Clavis. [Jet Marchau] Hide text

Berthe is met papa en broer Wietse verhuisd naar Florida. Het verlies van haar broertje Eben (staat voor spontaniteit en warmte), die ooit in zee verdronk, gaat een steeds grotere rol in haar leven spelen. Dat komt ook doordat ze haar moeder mist, die ziek in België is achtergebleven, haar band met Wietse verslechtert en ze haar vader steeds minder ziet, die opgeslokt raakt door zijn werk. Berthe kampt met schuldgevoelens en dreigt haar greep op de werkelijkheid te verliezen. Een bij vlagen heel ontroerend, invoelend, maar ook beklemmend boek dat de lezer meevoert in de koker van een depressie. 'In de verte flakkeren spiegelplekken waarboven de warme lucht in kleurige kronkels danst. Grillig en benauwend. De lucht is moeilijk in te ademen en Berthe voelt de zwaarte op haar schouders drukken.' De taal is schrijnend nuchter en daarin bijna poëtisch. 'De spiegel is gebroken zonder scherven.' Het tweede deel van het laatste hoofdstuk is helaas voorspelbaar en tamelijk onzorgvuldig. Bijzonder boek in de serie 'levensecht' over eenzaamheid en verlies voor een selecte groep van gevoelige kinderen vanaf ca. 10 jaar. Hide text

Drie kinderen met een verantwoordelijkheid te groot voor zulke kleine handen. Eén moment van onoplettendheid en een zee van leegte. Na de dood van Eben is niets meer hetzelfde in het leven van Berthe, zijn tweelingzus. Eben is er niet meer, Berthe, haar grote broer Wietse en papa verhuizen naar Miami en mama is ziek. Berthe staat er alleen voor en alleen water brengt haar rust en brengt haar weer dichter bij Eben. In dit gevoelige verhaal wordt het beeld geschetst van een meisje overmand door verdriet. Een verdriet waarmee ze nergens terecht kan en waar ze zelf niet uit geraakt. Een verdriet dat enkel lijkt opgelost te kunnen worden door er niet meer te zijn. Met voorzichtige en tedere woorden schrijft Kristien Dieltiens hier een verhaal over een niet alledaags thema. Een verhaal over een kind dat uit het leven wil stappen, bewust of onbewust. Een verhaal voor kinderen die houden van ontroerende boeken of een verhaal voor kinderen die er zelf mee te maken krijgen. Het is geschreven met kennis van zaken, waardoor het verhaal en de personages levensecht overkomen. Alleen een beetje jammer van de prenten die wat oubollig aandoen …

Hide text