Menetti heeft een hele nacht gestapt en komt 's ochtends vroeg aan in Spriet. Het stadje ligt boven op een berg en alles is er erg dun: "Wat 'n gekke stad! De huizen zijn dun, heel erg dun en de bomen, de lantaarnpalen. Zelfs alle mensen, die er wonen". Zwerver en levensgenieter Menetti kan nergens naar binnen: hij is te dik. Wanneer hij van de eerste schrik is bekomen, stelt Menetti vast dat de bewoners er ongezond uitzien. Ondanks de onvriendelijke houding van de Sprieten , besluit hij toch iets aan hun gezondheid te doen. Hij serveert hen spaghetti, maar langzaamaan worden de Sprieten te dik en ook dat geeft problemen. Ze kunnen hun huizen niet meer in en uit en barsten uit hun kleding. Het verhaal eindigt ten slotte met het vinden van een evenwicht. De Sprieten eten nog wel spaghetti, maar niet teveel. De slotzin luidt: "Heus, je zult het zien, samen leven zij nog lang, dun en lekker!"
Het verhaal van Kees Leibbrandt werd voor het eerst gepubliceerd in 1964 bij de Arbeiderspers. Deze zesde, herziene druk werd uitgegeven als hardcover en toont dat Spaghetti van Menetti nog steeds actueel is: er komen immers thema's aan bod als overgewicht en integratie, die zonder veel moraliseren maar met veel levenswijsheid in het verhaal worden verwerkt.
De illustraties zijn van Carl Hollander, die in 1995 overleed. Hij illustreerde ook boeken van Astrid Lindgren, Annie M.G. Schmidt en Nannie Kuiper. Zijn illustraties met pen, potlood, kleurpotlood en aquareltechniek zijn authentiek en herkenbaar. Het zijn gedetailleerde tekeningen die humor en fantasie uitstralen. Hollander maakt van Spriet een dromerige en bevreemdende plek: zie bv. het fragiele hekwerk om het huis van de burgemeester of de rode zon achter de gothische huizen op de achtergrond. In die wereld maken we kennis met de mollige Menetti, die het stadje een menselijke en leefbaretoets geeft. Ook leert Menetti een dame met wespentaille in een groen mantelpakje kennen, die rondloopt op sprietenvoeten met hoge hakken, en waarover we lezen dat ze wel een aangeklede bezemsteel lijkt.
Tekst en tekeningen celebreren elkaar, en zorgen ervoor dat dit boek een moderne klassieker wordt, die in geen boekenkast mag ontbreken. Dat lijkt ook schrijver Rindert Kromhout in zijn nawoord bij deze uitgave te beamen. [Eddi Lint] Hide text

Wanneer Menetti in Spriet aankomt, blijkt alles zo dun als een spriet te zijn: de huizen, de deuren, de bomen en zelfs de mensen. Om zijn eigen kostje te verdienen, besluit hij overheerlijke spaghetti te gaan koken. De spaghetti van Menetti valt zó in de smaak dat de bewoners in korte tijd veranderen in echte dikkerds. En dan beginnen de problemen pas goed, want dikke mensen passen helemaal niet in Spriet. Dit kostelijke verhaal bevat vele humoristische elementen. Het is geschreven in een directe stijl met veel korte zinnen. De vele gedetailleerde zwart-witte en gekleurde illustraties sluiten uitstekend aan bij de sfeer van het verhaal. Het zal een grote groep kinderen aanspreken. Voorlezen vanaf ca. 5 jaar, zelf lezen vanaf ca. 8 jaar.

Kijk, daar ligt Spriet. Boven op die berg. Met een vliegtuig ben je er in een wip. Spriet is een heel vreemd stadje en er wonen malle mensen. Straks als we in het stadje zijn, moet je alles eens goed bekijken. Zo'n stad als Spriet heb je nog nooit gezien! Dit is een begin dat je zo het verhaal intrekt. En onderaan die berg loopt een klein dik mannetje naar boven. Het is Menetti. Hij hoopt op een goed bed en lekker eten in Spriet. Maar in Spriet is alles uiterst dun en smal, de mensen, de huizen, de bedden. De Sprietenaars kijken raar op als ze het kleine dikke mannetje zien. Ze lachen hem uit en helpen doen ze niet. Menetti heeft honger maar kan door geen enkele deur van een winkel of restaurant en een hotelkamer vinden is ook uitgesloten. Uiteindelijk besluit hij zelf een handeltje op te zetten. Hij zal eten verkopen. Maar welk eten geef je aan dunne mensen? Dun eten, dus ... spaghetti. De spaghettitent kent een ongelooflijk succes en de resultaten laten niet lang op zich wachten. Menetti wordt rijker en de Sprietenaren worden alsmaar dikker. Op de duur kunnen ze hun eigen huis niet meer binnen en wie binnen was kan niet meer naar buiten. Woedend keren ze zich tegen Menetti. Die vlucht het bos in en leeft daar als een kluizenaar. De Sprietenaren worden weer mager maar ze missen de spaghetti. Menetti wordt teruggehaald en het verbruik van spaghetti wordt gereglementeerd: elke bewoner mag vijf sprieten spaghetti per dag en Menetti krijgt een dik winkeltje tussen de dunne huizen en samen leven zij nog lang, dun en lekker! Een heerlijk boek zowel qua verhaal als wat illustraties betreft. Dit is het soort boek dat van kinderen die het technisch lezen onder de knie hebben, lezers kan maken. Rindert Kromhout noemt het in een nawoord zijn lievelingsboek.

Hide text