Julie Powell werkt als secretaresse bij de stad New York, waar ze met haar man Eric woont. Op een dag, net voor ze dertig wordt en zich afvraagt wat ze in haar leven al verwezenlijkt heeft, besluit ze alle 524 recepten uit een Amerikaanse kookklassieker te bereiden. De kunst van het koken (1961, Julia Child) heeft haar Vlaamse equivalent in het kookboek van de Boerinnenbond. Julie's gebrek aan kookervaring wordt gecompenseerd door haar onderhoudende zelfspot en sensuele schrijfstijl (zoals over het uitbenen van een eend). Over haar 365 dagen durende project rapporteert ze op een internetblog. In het begin is het niet helemaal duidelijk waarom Julie zich aan deze moeilijke kookoefening waagt (dit wordt ook verder pas uitgeklaard in het nawoord). Haast elke avond besteedt ze aan boodschappen doen en het bereiden van Franse gerechten zoals 'pâté de canard en croûte' (eendenpastei) en 'bouchés parmentier au fromage', anders gezegd, aardappel-kaasstaafjes.

Haar broer, echtgenoot en vrienden zijn de dankbare proefkonijnen. Hun ongezouten meningen zijn grappig. Ook de lezers van de blog reageren en sturen het project in een richting. Over deze kook- en blog-ervaring schrijft Julie een onderhoudend (autobiografisch) boek. Ze verwerkt haar belevenissen als secretaresse bij een overheidsdienst die met Ground Zero te maken heeft tot een leuke achtergrond waartegen het project zich afspeelt.

Julie leert een heleboel over koken en op de achtergrond groeit de intimiteit met haar man door het project. De zoektochten in obscure kruidenierswinkeltjes en slagerijen naar de niet meer zo courante ingredienten en de aanhoudende worsteling met hun rebellerende keuken en afvoerbuizen vullen de rest van de bladzijden.

Eerst moet je best wennen aan de uitgesponnen associatieve schrijfstijl. Maar als je er eenmaal in komt, kan je genieten van ietwat absurde verhalen, die overgoten zijn met een flinke scheut zelfrelativering en een aardse bescheidenheid.

Soms heeft een personage plots een andere naam (een tegenwoordig vaker voorkomend verschijnsel) en ik vind dat verwarrend (Sally heet ineens Sarah), zeker omdat er veel personages zijn. Alle vriendinnen komen hoe langer hoe liever eten, waarbij ook hun relatie-capriolen aan bod komen. Enkele journalisten pikken het verhaal op en verzoeken om Julie te mogen achtervolgen met een camera en verplicht etentje. Een boeiend, komisch verslag van een ambitieus project. [Heidi Vyncke] Hide text

Uit onvrede met het leven dat ze leidt besluit secretaresse Julie Powell (bijna 30) een uitdaging te zoeken. Ze vindt die als ze een oud kookboek van Julia Child ontdekt en daaruit alle 524 Franse recepten in een jaar tijd uitprobeert, en dat in een armoedig keukentje in Brooklyn. Haar ervaringen met het Julie/Julia-project zet ze op een weblog dat omgewerkt is tot een boek. De lezers delen haar zoektocht naar ingrediënten, de problemen rond het koken, de extra kilo’s, de (heel) veel vuile vaat, het mislukte eten en de successen. Maar ook lezen ze over de Julie’s relatie met haar man, haar moeder, haar vriendinnen en haar weblogbezoekers. Het doel van het project is om te weten wat ze na een jaar tijd met de rest van haar leven wil. Door het verhaal heen staan, cursief gedrukt, episodes uit het leven van Julia Child. Het boek, dat onlangs verfilmd is met Meryl Streep in de hoofdrol, bevat geen recepten, maar vertelt de culinaire ervaringen in een vlotte, humoristische stijl die door de lengte van het geheel wat vervlakt. Voor een vrouwelijk lezerspubliek. Paperback, normale druk, filmfoto op het omslag. Hide text