Wie een biografie over Paul McCartney wil schrijven, wordt steeds geconfronteerd met dezelfde problemen. Ten eerste: een biografie over McCartney betekent steeds deels een biografie over The Beatles. Hoe vermijd je dan dat individuele en Beatles-geschiedenis mekaar niet steeds voor de voeten lopen? Twee: hoe schrijf je objectief over het verschil in McCartneys kwalitatieve output tussen acht jaar Beatles en veertig jaar solocarrière? En tot slot: hoe voeg je iets nieuws toe aan een platgeschreven onderwerp als de voormalige Beatle? Onderzoeksjournalist Howard Sounes schuwt echter de grote onderwerpen niet. Na zijn boek Down the highway over het leven van Bob Dylan is Fab zijn tweede biografie over een icoon uit de popmuziek van de twintigste eeuw. Slaagt Sounes in zijn opzet en vermijd hij de valkuilen? Evenmin als in zijn boek over Dylan. De reden? Sounes blijft een degelijk onderzoeksjournalist, maar blijft jammer genoeg in gebreke als rockjournalist door te weinig muzikale knowhow en interesse.
Zoals in de meeste McCartney-biografieën gaat ook hier weer bijna de helft van het boek op aan het Beatles-verhaal. Dus lezen we nog maar eens mee over McCartneys working class-achtergrond, zijn ontmoeting met John Lennon en hoe de creatieve rivaliteit met diezelfde Lennon voor enkele tijdloze meesterwerken zorgde. Gekende materie dus, waarvoor we deze biografie al niet moesten lezen. Daarna krijgen we een uitgebreide beschrijving van McCartneys werk met zijn nieuwe band Wings en zijn solocarrière, waarin McCartney telkens te weinig weerwerk krijgt van zijn muzikanten en de jaknikkers uit zijn entourage, waardoor zijn kwaliteitscontrole het dikwijls helemaal laat afweten en McCartney in zijn soloplaten maar een schim is van zichzelf. Zoals David Puttnam in dit boek waarschijnlijk terecht opmerkt: McCartney is onwaarschijnlijk getalenteerd, maar in zijn eentje is hij niet bekwaam of mist hij de gedrevenheid om het goede tot het uitzonderlijke te verheffen. Dat maakt hem misschien wel de grootste underachiever uit de geschiedenis van de rockmuziek, en dat – stelt ook Sounes vast – is onvoorstelbaar jammer, gezien het aanwezige potentieel bij een man die zo’n talent voor melodieën en harmonieën bezit.
Of zijn we allemaal te streng voor McCartney, gezien de muzikale erfenis van The Beatles? Sounes geeft ook hierop geen antwoord. Hij blijft mild voor McCartneys post-Beatles output, ook al moet hij vaststellen dat de gigantische hoeveelheden dope dat de McCartneys in die periode soldaat maken, ook niet zo bevorderlijk geweest zullen zijn voor de creativiteit. In het laatste deel gaat Sounes uitvoerig in op McCartneys veelbesproken kortstondige huwelijk en vechtscheiding met voormalige pornoactrice Heather Mills. Daaruit blijkt dat Sounes sterker is als onderzoeks- dan als muziekjournalist, ook al weet hij ook hier weer weinig nieuws te vertellen.
Sounes interviewde voor deze biografie meer dan tweehonderd personen. Vrienden, buren, medemuzikanten uit de hoogdagen van de Beatle-mania komen aan bod, maar dragen eigenlijk weinig substantieels bij aan het verhaal. Er is geen spoor van gesprekken met directe betrokkenen zoals Ringo Starr, McCartneys kinderen of zijn voormalige verloofde Jane Asher. Dat zorgt ervoor dat ondanks het oneindig aantal voetnoten ook deze biografie, ook al is het onderhoudend geschreven, te veel knip- en plakwerk is, die dreigt in trivia te verzuipen waar we diepere inzichten in McCartneys leven en muziek hadden verwacht. [Wouter Bulckaert] Hide text

Over Paul McCartney is al heel veel geschreven. De auteur heeft het allemaal uitgezocht en sprak met meer dan tweehonderd mensen voor aanvullende informatie. In Fab beschrijft hij heel gedetailleerd het leven van Paul McCartney vanaf zijn kindertijd, via de jaren van de Beatles tot en met vandaag aan toe. Het is geen hagiografie. Ook minder positieve zaken zoals zijn relaties met vrouwen, zijn slechte eigenschappen en de zakelijke conflicten worden behandeld. Een interessant boek, maar er zijn een paar bezwaren te noemen. Zo is het merkwaardig om Ringo in het hele boek Ritchie te noemen omdat zijn familie hem zo noemde. Behalve twee katernen van elk acht bladzijden met foto's bestaat het boek geheel uit tekst. Deze tekst bevat veel stroef lopende zinnen en in veel zinnen is het oorspronkelijke Engels te zien, bijvoorbeeld als van Ringo gezegd wordt dat hij een 'weke kin' heeft. Foto's in kleur en zwart-wit. Voorzien van een uitgebreide bronvermelding en een goed register.