Faye heeft een fantastische man, prachtige kinderen en een geweldige baan. Wie ze wel altijd heeft moeten missen, zijn haar ouders en dan vooral haar moeder die overleed toen zij nog kind was. Ze is grootgebracht door een bevriend ouder echtpaar. Maar haar moeder mist ze met de dag meer. Dan vindt ze een oude kartonnen doos op zolder. Ze krijgt de kans terug in de tijd te reizen. Het verhaal is vooral in het begin erg ongeloofwaardig en oppervlakkig, en komt moeizaam op gang. De manier van tijdreizen zoals voorgesteld vraagt wel heel wat goedgelovigheid. Ook zijn de personages vlak. Maar het zoetsappige toontje van de auteur tegen de lezer jeukt het meest. Toch komt er vlak voor het einde wat vaart en meer leven in de vertelling. Niet alles is logisch, maar er komen interessante punten aan de oppervlakte. Al met al redelijk te doen, met name op het eind. Debuutroman van de Engelse auteur. Net als de hoofdpersoon in het verhaal werkt zij als onderzoeker bij het Royal National Institute of Blind People. Hide text