De achterflap van Mijn ridder vermeldt "een liefdesverhaal in kleur", waarmee zowel naar de tekst als de illustraties wordt verwezen. Het verschil tussen beide is hier heel groot. De illustraties zijn die van een echt prentenboek voor jongere kinderen vanaf ongeveer vier jaar. De tekst daarentegen is qua lengte geschikt voor diezelfde leeftijdscategorie, maar de inhoud is op maat van veel oudere lezers.
Het begint al met de titel van het boek. Als volwassene zie je daarbij meteen een ridder op een wit paard, ook al omdat de titel omringd wordt door twee rode hartjes. Een kleuter beeldt zich bij een ridder echter een geharnaste man op een paard in. Nu hoeft een titel niet altijd te voldoen aan de verwachtingen die hij schept, en er mag uiteraard best een verrassing achter schuilgaan. In dit geval is die verrassing echter te hoog gegrepen voor kinderen. Het boek begint wel met een meisje van vijf jaar dat droomt over een ridder, en ook het verlangen naar kusjes en het prinses-zijn vallen nog binnen de leefwereld en het taalvermogen van kleuters. Maar daarna begint het meisje over een gat in haar hart dat alleen door de ridder kan gevuld worden, beeldspraak die te moeilijk zal zijn voor veel jonge kinderen, die het letterlijk zullen begrijpen. Verder wordt vermeld dat de kussen van mama, papa en anderen niet goed genoeg zijn om dat gat op te vullen, terwijl dat nu juist de kussen zijn die vijfjarigen het beste kennen.
Het meisje komt vervolgens een paar ridders tegen. De ene zorgt er eerst voor dat ze "thuiskwam op een onbekende plek" maar doet haar daarna wegzakken "in het gat in mijn hart". De tweede ridder komt wel met een fantastisch kus, maar hij ziet het niet zitten om het meisje alle kussen te geven die ze wil, hij durft het niet aan om "het gat in mijn hartje te dichten". Het gat in haar hart wordt zo groter en groter, tot het meisje onzichtbaar wordt. Ondertussen blijft ze wanhopig zoeken naar haar prins.
Er komen een heleboel vragen aan bod die jonge pubers zich stellen als ze verliefd worden, maar waarmee kleuters helemaal nog niet bezig zijn, zoals "Zal ik hem wel herkennen?" of "Zal hij mij herkennen?". Het verhaal kent een open maar gelukkig einde waarin het erop lijkt dat de ridder is komen opdagen. Op zich is dit een erg mooi boekje, maar de inhoud, de illustraties en de vorm zijn telkens geschikt voor een andere leeftijdscategorie. [Els de Pauw] Hide text

Een vrouw (ik-figuur) vertelt hoe ze als 5-jarig meisje droomde van haar ridder die haar zou komen halen en elke dag zou kussen. Zonder haar droomridder voelde ze een gat in haar hart. Toen ze ouder werd, vond ze vooral nepridders die het gat in haar hart alleen maar groter maakten. Ook haar ware ridder bleek niet de ware te zijn. Zou haar ridder wel bestaan? Dit warme verhaal over liefde en liefdesverdriet en de bijbehorende gevoelens wordt geïllustreerd met kleurrijke, twee paginagrote prenten, bestaande uit diverse soorten patronen, materialen en tekeningen, die op collageachtige wijze met elkaar gecombineerd zijn. De vormgeving is eenvoudig en doeltreffend. De hoofdpersoon is soms slechts gedeeltelijk te zien. De tekst staat in een vet schreefloos lettertype goed leesbaar in de prent. Het verhaal geeft vertrouwen om te geloven in je droomridder. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar.

‘Mijn ridder’ is voor kinderen een erg moeilijk boek. Hier een leeftijd op plakken is erg relatief. Voorlezen vanaf zes jaar, maar of de boodschap overkomt en of kinderen hier iets aan hebben, is nog maar de vraag. De hoofdfiguur, een vrouw, vertelt hoe ze als meisje van vijf jaar droomt van haar ridder. Die zal haar komen halen op zijn paard, haar overal mee naar toe nemen en vooral elke dag kussen. Maar telkens weer beseft de vrouw/het meisje dat het een droom is en bij elk besef wordt het gat in haar hart groter. Dat gat kan alleen gevuld worden door haar ridder. Gelukkig heeft ze een mama en een papa, broers en een zus die haar veel kussen geven, maar toch kan dit haar pijn niet verzachten. Het meisje wordt ouder en nu ontmoet ze meer jongens van wie ze denkt dat ze wel eens de ware zouden kunnen zijn. Het blijken allemaal nepridders te zijn en het gat in haar hart wordt weer groter, donkerder en dieper. Tot ze op een dag iemand ontmoet. Het voelt niet helemaal zuiver aan, eerder als thuiskomen op een onbekende plek. Toch waagt ze de stap. Al gauw blijkt het een vergissing te zijn. De vrouw wordt moe, kwijnt weg en voelt zich onzichtbaar. Dan ontmoet ze weer iemand, maar die blijkt onbereikbaar. Hij werd bang van al de kussen die zij wil en bang van het gat in haar hart dat hij moet dichten. Hij haast zich om zo snel mogelijk van haar vandaan te komen. De vrouw is nog nooit zo alleen geweest, ze ziet in de spiegel hoe ze oud wordt en begint te vrezen dat haar ridder niet bestaat. Ze krijgt het koud en zoekt een bezigheid. Het enige dat ze nog doet is breien, eindeloos breien. Een vriendin komt haar op een dag halen. Ze wil dat ze iemand ontmoet. Alhoewel ze aanvankelijk erg weigerachtig is, geeft ze toch toe. Haar lichaam herkent haar ridder het eerst, alles kriebelt, het gat in haar hart gaat dicht. Qua inhoud niet echt iets voor jonge kinderen. Als volwassene is het verdriet, het wegkwijnen, de hoop en de pijn wel herkenbaar. De algemene sfeer is erg somber, stroef en neerslachtig. Niet echt opbeurende literatuur ondanks het feit dat het verhaal een happy end heeft. De illustraties spreiden zich telkens over twee pagina’s uit en bestaan uit tekeningen en collages. Om in de stijl te blijven is ook de tekst sober gehouden. Voor kleine kinderen vaak te abstract en te moeilijk. Ook de gedachtegangen van de vrouw zullen aan hen voorbij gaan. ‘Mijn ridder’ is een zwaarmoedig verhaal dat eerder onduidelijkheid creëert dan interesse in het verhaal op zich.

Hide text