Drama van de Canadese regisseur François Girard (The Red Violin). Met Dustin Hoffman, Kathy Bates en Eddie Izzard. De 12-jarige Stet (Garrett Wareing) komt na de dood van zijn moeder terecht op een prestigieuze muziekschool. Zangdocent Carvelle (Hoffman) herkent een talent in de jongen. De kritieken in de media waren wisselend. André Waardenburg (NRC 1-4-’15): ‘Van het verhaal moet Boychoir het overduidelijk niet hebben…. Wat overblijft is de muziek’. Remke de Lange (Trouw, 2-4-’15): ‘Gelukkig zijn er een paar brok-in-de-keel-muziekmomenten met hemelse jongensstemmen. Girard is helder in zijn boodschap: koester talent, zelfs al is het tijdelijk.’ Ab Zagt (AD 2-4-’15): ‘de makers slagen er in een film te maken die voor oprechte ontroering bij de kijker zorgt. Alle vertolkingen blijven keurig binnen de lijntjes. Geen overdreven gedoe, maar recht door zee, met een bezienswaardige feelgoodfilm als resultaat.’ Jan Timmerman (De Morgen, 7-4-’15) is wat positiever: ‘Boychoir is een kleine, maar fijne film. Een braaf, beschaafd en hoopvol (melo)drama. In hun vrije tijd willen de zoetgevooisde zangertjes ook weleens rappen, maar de film is wel degelijk bedoeld voor wie zich bewust wil laten inpakken door Georg Friedrich Händel en gelijkgestemde componisten. Moet kunnen!’. Hide text