Dirk Brackes negende roman speelt zich grotendeels af binnen de muren van de gesloten instelling De Zande in Beernem. De auteur, die bekend staat om zijn grondige research, bracht dertig bezoeken aan de jonge bewoonsters. Zijn gesprekken en observaties inspireerden hem tot Het engelenhuis. Bij de aanvang van het verhaal zijn we getuige van Bo's aankomst in Beernem. Nadat ze haar sexy outfit heeft geruild voor een vormeloos nachtkleed spendeert ze de eerste vier dagen in een isoleercel. Ze sluit al snel vriendschap met een andere nieuwkomer, Steffie, een junkie, en met Yasmien, die in Beernem zit omdat ze haar gewelddadige vader wou vermoorden. In drie lange flashbacks wordt uit de doeken gedaan waarom de drie meisjes in De Zande belandden.
De vijftienjarige Bo groeit op in een deprimerend arbeidersgezin. Ze schaamt zich voor haar ouders. Ze heeft schoon genoeg van de armzalige kleren die ze in de Wibra koopt. Maar geld voor iets duurders heeft ze niet. Een schoolvriendin, die steevast piekfijn is uitgedost, introduceert haar bij de charmante Tony, die een baantje weet voor Bo. Ze moet oudere zakenmannen vergezellen naar restaurants of vernissages. Bo is behoorlijk in haar nopjes met de job en met de rijkelijke betaling. Maar het duurt niet lang of de mannen tronen haar mee naar een hotelkamer voor wat minder onschuldig plezier. Bo lijkt er geen graten in te zien, zolang de mannen maar lief zijn.
Ook Steffie heeft het thuis niet makkelijk: haar moeder drinkt en haar stiefvader bepotelt haar. Via een vriend verzeilt ze in het drugsmilieu en voor ze er erg in heeft, is ze verslaafd. Yasmien, ten slotte, voelt zich door iedereen onbegrepen. Op het thuisfront maakt haar tirannieke vader haar het leven zuur en ze brengt dan ook veel tijd door bij haar vriendje. Eigenlijk voelt ze zich meer aangetrokken tot meisjes en in De Zande wordt ze verliefd op Bo.
Sinds Steen , zijn debuut uit 1993, schreef Dirk Bracke een handvol jeugdboeken over jongeren in moeilijkheden. Na thema's als de Braziliaanse straatkinderen in Een vlieg op de muur, de seropositieve Ben in Het uur nul en het seksueel misbruikte meisje in Straks doet het geen pijn meer, brengt hij deze keer een heleboel problemen samen.
Bracke toont het harde regime in Beernem. Het slang dat de meisjes praten moet het rauwe realisme nog wat aanscherpen. Zo leren we dat een ,,posser'' iemand is met een ,,problematische opvoedingssituatie'', een ,,moffer'' zit in Beernem omwille van ,,als misdrijf omschreven feiten''. Naast een portret van het leven in een instelling biedt Het engelenhuis ook een blik achter de schermen van de luxeprostitutie. Bracke kruidt zijn relaas met wetenschappelijke informatie. In een voetnoot geeft hij bijvoorbeeld meer uitleg over de drug tranxene.
Het personage Bo kampt helaas met een geloofwaardigheidsprobleem. Haar naïviteit en goedgelovigheid zijn niet altijd makkelijk te verteren. Al haar klanten lijken haar even vriendelijk en hoffelijk. Pas tijdens de finale, wanneer ze terechtkomt op een decadent seksfeestje, gaan haar ogen open. Het bedoelde schokeffect van deze scène gaat volledig de mist in.. De achtergrondverhalen van Steffie en Yasmien zijn overtuigender, maar blinken niet uit in originaliteit. Net als Bo komen deze personages het meest tot hun recht in de hoofdstukken die zich afspelen binnen de muren van de instelling.
Dat Brackes boeken zo immens populair zijn, ligt niet enkel aan de actuele thema's die hij aansnijdt. Het zit hem ook in Brackes vlotte, directe stijl. Toch leidt die recht-toe-recht-aan-aanpak meer dan eens tot rommelige constructies en weinig inventieve beelden. ,,Een meisje verscheen als een schim in de woonkamer'', lezen we bij de introductie van Steffie. En verder: ,,Een ketting van beelden flitste voorbij.'' Deze fletse metaforen worden gelukkig wat gecompenseerd door de vlotte dialogen tussen de meisjes. Bracke roept op een treffende manier het tieneruniversum op vol biepende gsm's, fluorescerende topjes, navelpiercings en Britney Spears-deuntjes.
Jammer genoeg kan hij het niet laten zijn boodschap extra in de verf te zetten in een drammerige epiloog. Nadat Bo heeft gebroken met haar verleden gaat ze winkelen met haar moeder. Deze keer schaamt ze zich niet voor de winkels die ze aandoet. Trots draagt ze een plastic zak van de Wibra, terwijl haar moeder een blik werpt in de etalage van Het Kruidvat.
Hide text