De laatste liefde van mijn moeder

De laatste liefde van mijn moeder
Other formats:
Reviews
Groeten uit het Zwarte Woud
Humor vormt de smeerolie in 'De laatste liefde van mijn moeder' van Dimitri Verhulst
Aan komische en burleske taferelen kun je je in de nieuwe Verhulst overvloedig laven. Maar De laatste liefde van mijn moeder raakt geregeld in het slop. Zo wordt de bustrip van Martine Withofs en haar 'nieuw samengesteld gezin' naar het Zwarte Woud een lange zit. De joligheid wint het te vaak van de wrangheid.
Gegniffel in het openbaar mag vooralsnog niet beschouwd worden als een doorslaggevend literair criterium. Maar toch werd er ik menigmaal op betrapt, oncomfortabel gezeten op een Antwerpse tram, na consumptie van hooguit dertig pagina's van de nieuwe roman van Dimitri Verhulst. Bijvoorbeeld bij deze passage, waarin Verhulst de mensenschuwheid én de schaamte van hoofdpersonage Martine Withofs - gemodelleerd naar zijn moeder - op scherp stelt: "Geruisloos leven, een groter verlangen kende ze niet. Een leven dat mocht bestaan uit zo min mogelijk oogcontact met de anderen. Heel even ha…Read more
De snotaap of de stiefvader
De laatste liefde van mijn moeder. Bij de meeste schrijvers zou zo'n titel een romantisch drama aankondigen. Niet bij Dimitri Verhulst. Wie dit oeuvre een beetje kent, hoort bij het woord 'moeder' het alarm afgaan.
De moeder staat niet hoog aangeschreven bij Verhulst. Herinner u de gierige pin met een 'plaspas' uit De helaasheid der dingen. Of de 'waanzinnig dikke moeder' uit De kamer hiernaast, zijn debuut. (Dat leverde hem toen een gerechtelijke klacht op. Van zijn eigen moeder.)
In De laatste liefde van mijn moeder, Verhulsts tiende boek, wordt zij eindelijk een volwaardig personage. Geen komische karikatuur meer, maar een mens van vlees, bloed en grijstinten. Verhulst brengt begrip op voor Martine Withofs, die een afgrijselijk huwelijk achter de rug heeft. Als de roman begint, lijkt het erop dat Martine het geluk gaat vinden. Ze is gescheiden van haar agressieve dronkenlap. De ellende van vroeger wordt materiaal voor moppen. Ze is verliefd op 'Impens Wannes': zoals …Read more
Dolkomische banaliteit arm in arm met tragiek
Prequel is een erg lelijk woord dat ontleend is aan de wereld van de Hollywoodfranchises. Het is een vervolgfilm waarvan het verhaal dat van de succesfilm voorafgaat: de jonge Indiana Jones, de jonge Sherlock Holmes enzovoort.
Het nieuwe boek van Dimitri Verhulst omschrijven als prequel is in feite niet correct. De 11-jarige hoofdpersoon uit het nieuwe boek heet Jimmy en niet Gunther zoals in 'De Helaasheid der Dingen'. Als Verhulst werkelijk een prequel had willen schrijven, had hij wel dezelfde voornaam gekozen. Jimmy en Gunther zijn echter allebei semi-autobiografische alter ego's van de schrijver, Dimitri Verhulst. Die autobiografie van Verhulst speelt zo'n grote rol in …Read more
De liefde tussen moeder en kind is niet heilig
Dimitri Verhulst levert met 'De laatste liefde van mijn moeder' opnieuw autobiografisch werk af
Moeder Martine, kijkverslaafd aan een soap met de toepasselijke naam 'Home is where my children are', trekt met haar 11-jarige zoon Jimmy en haar nieuwe liefde Wannes per bus naar het Zwarte Woud. Het speelt zich af begin jaren tachtig. Er is een parallel met de kleine Verhulst. Na een vaderboek, dit moederboek.
"Het stond op mijn lijst van te schrijven dingen", zegt Dimitri Verhulst. "Het past binnen een facet van mijn oeuvre: de meer autobiografisch getinte werkjes die ik wel eens afscheid. Het was intussen toch al weer vier jaar geleden. Ik dacht, we zullen onszelf nog eens belangrijk vinden. Maar zonder het over mezelf te hebben want het gaat over de zelfstandigheid van mijn moeder die haar kind op straat zette. Het is niet dat mijn moeder afwezig is geweest, maar ik had haar tot nu toe redelijk wrang neergezet. Waar ik nu geprobeerd heb een evenwicht te vinden tussen dri…Read more
Terug naar de Helaasheid
Mijn moeder? Ik weet niet eens of ze nog leeft
Dimitri Verhulst
In Godverdomse dagen op een godverdomse bol, vorig jaar bekroond met de Libris Literatuurprijs, raasde Verhulst in één grote vloek eigenzinnig door de wereldgeschiedenis, maar in zijn nieuwe roman keert hij terug naar datgene waar hij (nog) beter in is: de condition humaine. Al wat een mens tot mens maakt, maar vooral datgene waardoor het bedrieglijke laagje schijn van zijn lelijkheid wordt afgeschraapt, interesseert Verhulst. Helemaal verwonderlijk is dat natuurlijk niet. Verhulst kende een niet bijster rooskleurige jeugd. Hij was een ongewenst kind, zijn vader dronk en maakte zich schuldig aan huiselijk geweld. Als tiener stond hij er alleen voor en trok hij in bij zijn grootmoeder. Zijn verblijf bij mémé en de zatte nonkels werd het uitgangspunt voor de verfilmde succesroman De helaasheid der dingen.
In De laatste liefde van mijn moeder vinden de gebeurtenissen die ertoe leiden dat zijn moeder haar…Read more
Hilarisch proletarisch
Noem het een prequel. Waar Verhulst in De helaasheid der dingen zijn drankverslaafde vader en drie ooms onsterfelijk in beeld bracht, heeft Verhulst nu het leven met zijn moeder dat daaraan voorafging geportretteerd. Het jeugdige hoofdpersonage Jimmy, Verhulsts alter ego, is nu elf - in plaats van dertien in De helaasheid - en woont bij moeder Martine, die voor het geweld van haar man is weggevucht in de armen van de fatsoenlijke Wannes. Maar Jimmy moet van zijn stiefpapa ('een tatertante gevangen in een jongenslijf') helemaal niets hebben en is ook weinig op mama gesteld: 'Geruisloos leven, een groter verlangen kende ze niet. (...) Haar hele karakter was gebouwd op schaamte.'
Toch is De laatste liefde van mijn moeder niet de afrekening geworden die voor de hand lag. In De helaasheid, dat een echt mannenboek is, had de jeugdige verteller geen goed woord over voor 'de loeders van moeders' in het algemeen e…Read more
-
Dimitri Verhulst