Verplaats de Britse Adrian Mole van Sue Townsend naar het Italiaanse Turijn en je krijgt de ik-figuur van Ik ben de sterkste. Ook in deze jeugdroman is een troosteloze buitenwijk het decor. De toekomst is grauw en de volwassenen klampen zich vast aan elk sprankeltje hoop (de roes van een jonge minnaar, alcohol of geloof) om hun leven wat kleur te geven. De ik-figuur is een geboren verliezer, maar in zijn gedachten is hij een wereldkampioen boksen. Hij wordt van school gestuurd en neemt een vreselijk baantje aan in de auto-industrie. De protagonist lijkt gedoemd om zijn leven te slijten in hetzelfde doodlopende straatje als zovele stadsgenoten, maar dan ontmoet hij Chiara, het meisje van zijn dromen, die hem eensklaps betovert. Ook al wijst ze hem af, hij geeft het niet op om haar liefde te winnen. Eindelijk ziet hij een manier om zijn leven richting te geven en zijn impulsiviteit te kanaliseren.
In Ik ben de sterkste zet Christian Frascella een tiener van vlees en bloed neer. De ik-figuur beschrijft zijn leven met veel seksueel getinte, spitse dialogen en een lichte ironie, waardoor zijn woorden levensecht lijken. Frascella geeft hem in zijn verhaalopbouw alle ruimte, waardoor het typische egocentrisme van de tiener extra in de verf  wordt gezet.
De roman heeft vele lagen. Als volwassen lezer pik je eveneens de maatschappijkritische blik op van de schrijver: Italië eind jaren tachtig was geen land van melk en honing, armoede en werkloosheid waren troef. Op de vraag van de ik-figuur wat voor goeds de val van de Muur de modale Duitsers oplevert, moet zijn vader het antwoord schuldig blijven. Met een beschuldigende vinger wijst de zoon vervolgens naar de vader, door de ik-figuur ‘de Baas’ genoemd, die hem dergelijke zaken moet bijbrengen nu hij niet langer naar school gaat. Deze kleine scène is een betekenisvolle vingerwijzing naar het gebrek aan verantwoordelijkheidszin van de ouders of hun generatiegenoten. Ook het Italiaanse onderwijssysteem moet het overigens ontgelden. Frascello beschrijft alles zeer filmisch, met rake metaforen en nauwkeurige omschrijvingen. Het filmische karakter is soms letterlijk te nemen, daar de ik-figuur herhaaldelijk verwijst naar de Amerikaanse filmgeschiedenis en de Italiaanse cinema. Het beeldrijke open einde versterkt dit nog. Geen wonder dat deze roman dan ook verfilmd wordt. Ik ben de sterkste is door zijn gelaagdheid, zijn humor, de krachtige evocatie van de werkelijkheid en de geloofwaardige schets van een tiener, een roman die eenzelfde succes verdient als zijn Britse tegenhanger. Je krijgt er het leven zoals het is tussen de kiezen, bitterzoet en met een Italiaanse toets. [Cindy Vanhove] Hide text

De 17-jarige ik-figuur woont samen met zijn aan alcohol verslaafde vader en zijn katholieke volgzame zus, die hij steevast aanspreekt als gore non, in een troosteloos huis in Turijn. We spreken eind jaren tachtig. Hij gaat van school na een uit de hand gelopen vechtpartij, gaat lomp en onbehouwen door het leven en vindt werk als bandwerker in een fabriek. Conflicten lost hij steevast op met zijn vuisten en enig mededogen is hem vreemd, behalve met zichzelf. Dan wordt hij verliefd op de slimme en bloedmooie Chiara en zij lijkt, in weerwil van zichzelf, ook voor hem te vallen. De auteur is een fantastisch verteller en je wordt helemaal meegesleurd in het leven en de gedachten van deze gekke en gevoelige tiener die vaak compleet losgeslagen lijkt. Het verhaal is intens, ironisch en vol humor, de taal sprankelend, maar soms ook bruut, en het personage boeit vanaf het begin. Halfweg gaat de vaart wat uit het verhaal, maar de diepgang maakt het dan weer goed. De auteur (1973) won drie literaire prijzen; het verhaal wordt verfilmd. Vanaf ca. 14 jaar. Hide text

Het zeventienjarige, niet nader genoemde, hoofdpersonage uit dit boek lijkt voortdurend in de problemen te zitten, zowel met zichzelf als met de rest van de wereld. Het boek opent met een passage op school waar hij op de vuist gaat met een medeleerling. Trots op zichzelf omdat hij letterlijk van zich af kan slaan, gaat hij naar huis, naar zijn alcoholverslaafde vader en godvrezende zus. Lijdzaam kijkt hij toe hoe zijn vader zich te pletter drinkt en zijn zus almaar meer van hem vervreemt. Op school volgt na de vechtpartij een schorsing waarna het hoofdpersonage geen andere mogelijkheid meer ziet dan te gaan werken als fabrieksarbeider. Het leven in de fabriek is meedogenloos en de omstandigheden hard. Ook hier staat de jongen zijn mannetje zonder acht te slaan op de mogelijke risico's en gevaren. Op straat komt het meermaals tot een handgemeen. Tot aan zijn nek in de problemen, ontmoet hij de wondermooie Chiara in de plaatselijke supermarkt. Hun eerste ontmoeting is maakt een onvergetelijke indruk op hem. Stilaan groeit er, met veel vallen en opstaan, een hechte band tussen hen beide. Chiara slaagt erin om hem een spiegel voor te houden en hem aan het denken te zetten. Als dan ook zijn vader grote stappen zet om verandering te brengen in zijn manier van leven, daagt de hoop op een nieuw begin. Het verhaal speelt zich af in een grauwe voorstad van de Italiaanse stad Turijn. Het leven van de jongeren op straat is verre van rooskleurig, wat prima wordt weergegeven in dit boek. Het verhaal kleurt aanvankelijk erg grijs en realistisch. Het hoofdpersonage, dat nergens bij naam wordt genoemd, wordt levensecht op papier gezet en komt hierdoor duidelijk in beeld. Het slot maakt een realistische indruk zonder een echt 'happy end', maar met een voorzichtige dosis hoop op verandering. Het enige minpunt vormt de foto van het hoofdpersonage op de cover van het boek. Deze foto stemt helemaal niet overeen met het beeld dat van het hoofdpersonage wordt geschetst en schept hierdoor verkeerde verwachtingen. Dit boek heeft, naast diverse prijzen in Italië, de Grote Jongeren Literatuur Prijs 2011 gewonnen in de categorie ‘beste vertaalde roman’.

Hide text