Het talibanoffensief is een vervolg op het boek dat Andy McNab met coauteur Kym Jordan schreef in 2010, namelijk De Afghanistanmissie. McNab is niet de eerste de beste. Deze Brit, zijn naam is een pseudoniem en hij wenst deze ook niet kenbaar te maken, was soldaat bij de Britse elitetroepen Special Air Service en heeft, na een eerdere missie in Noord-Ierland, deelgenomen aan de Eerste Golfoorlog, waar zijn missie de naam kreeg ‘Bravo Two Zero’. Tijdens deze oorlog werd McNab gevangen genomen. De serie waarmee McNab bekendheid verwierf draaide om de hoofdpersoon Nick Stone, maar de auteur is dus een andere weg ingeslagen sinds De Afghanistanmissie.
Over de oorlogen in het Midden-Oosten, Afghanistan en Pakistan zijn reeds heel wat boeken geschreven, maar het specifieke van McNab is wel dat hij ook, en soms vooral, aandacht besteedt aan de situatie van het thuisfront, de ervaringen van de partners van de militairen op missie en hun familie. Zo ook in Het talibanoffensief. Dit boek vangt aan wanneer het Eerste Peloton na een missie in Afghanistan thuis in Engeland aankomt. Blijkbaar is de terugkomst, het thuiskomen, lastiger dan gedacht. De partners dienen opnieuw aan mekaar te wennen, soms zien kinderen hun vader, na zijn terugkomst, voor het eerst en ruzie maken, vitten om details en kleinigheden zijn geen uitzondering. Sommige militairen geven er dan ook vaak de voorkeur aan om terug te keren. In de pub ontmoeten de oudgedienden elkaar: sergeant Dave Henley, soldaat Angus McCall, hospic Doc Holliday en de zwaar gekwetste Steve Buckle die een been verloor tijdens een voorgaande missie. Allen hebben duidelijk één verlangen: opnieuw op missie vertrekken. Wat ook daadwerkelijk gebeurt en sneller dan gedacht. De Amerikanen hebben immers ondersteuning nodig bij het vernietigen van de papaveroogst in de Afghaanse provincie Helmand waardoor het Eerste Peloton opnieuw dient te vertrekken.
Het boek speelt zich af op twee fronten: het thuisfront dat dient te wennen aan de nieuwe situatie daar waar ze amper de kans hadden gekregen te wennen aan de terugkomst, én het front in Afghanistan. De lezer wordt in Afghanistan meegesleept in boeiende, spannende en vaak rauwe en levensbedreigende situaties. Dat McNab al deze gebeurtenissen ook live heeft meegemaakt is duidelijk en ook de grote verdienste van het boek. De karaktertekening van de verschillende personages is heel realistisch en zeer fijn uitgediept. Het boek is bijzonder vlot geschreven en aangenaam om te lezen omdat de hoofdstukken over het thuisfront afgewisseld worden met het verhaal in Afghanistan. De auteur beschrijft de missie zeer nauwkeurig, bijna met militaire precisie, maar ook de ervaringen van het thuisfront zijn psychologisch en menselijk heel correct beschreven. Verdienste van McNab is dat hij ook bijzondere aandacht besteedt aan het thuisfront en de menselijke problemen waarmee dit te kampen heeft. De angst bij de familie, maar ook het wantrouwen – lees de jaloezie – wanneer een onschuldige roddel een eigen leven begint te leiden en het erop lijkt dat een thuisgebleven echtgenote van ontrouw wordt verdacht. De afstand tussen Engeland en Afghanistan werkt dit in de hand. Het valt op dat de zeer realistische situaties, intriges en toestanden enkel konden ontstaan in het brein van iemand die het allemaal ter plekke en in levende lijve heeft meegemaakt.
[Marc De Pril] Hide text

Als sergeant Dave Henley en zijn mannen terugkeren naar Afghanistan om daar te helpen bij het vernielen van de papaveroogst, betekent dat voor hun vrouwen thuis bij gebrek aan goede communicatie weer in spanning afwachten. De vrouw van Dave neemt een baan aan bij een gescheiden gepensioneerde generaal en dat wordt haar niet in dank afgenomen door de andere vrouwen. Zelfs in Afghanistan bereiken Dave de roddels over haar vermeende ontrouw. Centraal in de militaire actiethrillers van McNab staat altijd een operatie in het buitenland; maar in dit deel lijkt dat bijzaak naast de uitgebreid vertelde sociale verwikkelingen van de thuiszittende vrouwen. En hoewel er niets mis is met aandacht voor dit fenomeen, zet het de doelgroep die toch zit te wachten op actie en spanning op het verkeerde been. Die actie komt wel, maar is minimaal en verloopt voorspelbaar. Het taalgebruik is niet moeilijk en erg stoer. Zelfstandig te lezen vervolg op 'De Afghanistan-missie'*. Kleine druk.