Het leven van pleegkind Victoria is een aaneenrijging van ingrijpende gebeurtenissen. Haar kindertijd wordt gekenmerkt door verlatenheid, eenzaamheid en kwaadheid. Ze bouwt een mentale muur om zich heen en sluit zich af voor haar omgeving. Dit verandert wanneer Elisabeth in haar leven komt. Deze vrouw, die eigenaar is van een riante wijngaard, toont zich uitzonderlijk geduldig met Victoria en gaat zielsveel van haar houden. Elisabeths liefde is oprecht en onvoorwaardelijk, een houding die bij Victoria de wil doet ontstaan om haar op haar beurt te vertrouwen en lief te hebben. Voor het eerst in haar leven haalt liefde de bovenhand. Elisabeth stimuleert ook Victoria’s liefde voor bloemen (aan elke bloem kent ze een welbepaalde betekenis toe) en moedigt haar aan dit verder te ontwikkelen. Waar ze er met geschreven of gesproken taal niet altijd in slaagt, lukt het haar wel zich te uiten via de taal van de bloemen. Op deze manier leert Victoria om te communiceren over haar gevoelens en krijgt ze een baantje als bloemiste. Bovendien ontwikkelt ze een vriendschap met Renata, haar werkgever, en begint ze een romantische relatie met Grant, Elisabeths neef.
Desondanks lukt het Victoria niet om een rustig en gelukkig leven te leiden. Vanessa Diffenbaugh illustreert dit aan de hand van een reeks ongelukkige gebeurtenissen die vaak neigen naar het vergezochte (zo sticht Victoria brand op de wijngaard van Elisabeth). Liefkozingen, aanrakingen, vriendschap en steunbetuigingen schrikken haar meer dan ooit af, zeker nadat ze ontdekt dat ze zwanger is. Victoria bevindt zich in een situatie waarin ze twijfelt aan haar moederliefde voor de baby, waarin ze zweeft tussen onafhankelijkheid en overgave en tussen het verlangen bij iemand te horen en het verwijt niemand te verdienen. Op de valreep slaagt Victoria er toch in om haar angst om te zetten in vertrouwen in haar gezin, en in de eerste plaats in zichzelf.
Diffenbaugh slaagt er op meesterlijke wijze in om tot het einde een hoog spanningsniveau te behouden. Het verhaal lijkt de hele tijd verschillende richtingen uit te kunnen en kiest steevast voor een wending die je als lezer niet had verwacht. Twee verhaallijnen wisselen elkaar per hoofdstuk af, waarbij steeds meer van het mysterieuze onderliggende verhaal ontsluierd wordt. De schijnbaar complexe materie van De verborgen taal van bloemen — hechtingsproblematiek — wordt op een intrigerende manier uit de doeken gedaan. Diffenbaugh heeft een vlotte pen en laat in niets uitschijnen dat dit boek haar debuut vormt. [Lynn Geerinck] Verberg tekst

Victoria is na haar geboorte in de steek gelaten en groeit op in pleeggezinnen en tehuizen. Door haar liefde voor bloemen krijgt ze werk in een bloemisterij, waar ze de klanten precies geeft wat ze graag willen hebben. Als Victoria een kennis uit haar verleden ontmoet, is ze ervan overtuigd dat ze zelf geen liefde kan geven omdat ze die nooit heeft ontvangen. Deze heel bijzondere, ontroerende roman vertelt over pleegkinderen die niet geaccepteerd worden en door hun ervaringen geen vertrouwen durven hebben in andere mensen. Victoria communiceert door middel van bloemen met andere mensen, ze kent hun betekenis uit oude boeken. En uiteindelijk leert ze dat zij ook liefde kan geven, immers 'mos groeit ook zonder wortels'. Een boeiend verhaal waarin de lezer ook veel opsteekt over bloemen en hun betekenis. Het bijzonder is dat er niemand veroordeeld wordt, iedereen probeert het beste te doen vanuit zijn of haar eigen achtergrond, zelfs als beslissingen verkeerd uitvallen. Het verhaal vertelt afwisselend de jeugd en het heden van Victoria. Een prachtige roman van de Amerikaanse schrijfster, die zelf pleegkinderen opnam. Kleine druk. Verberg tekst