Het groot formaat prentenboek Mijn kerstopa vertelt het verhaal van een jongen (de ik-figuur) en zijn opa. Ze zijn erg goede vrienden en vertoeven uren in elkaars gezelschap. Ze wonen in een dorp in het Hoge Noorden, dicht in de buurt van de Kerstman wiens helpers, de kerstkereltjes, ze regelmatig ontmoeten. Op een dag wordt opa door een kerstkereltje uitgenodigd in het paleis van de Kerstman. Hij vliegt er samen met de jongen in de arrenslee naartoe. Daar beantwoordt opa de vraag of hij de nieuwe Kerstman wil worden, positief. De jongen vindt dat verschrikkelijk, want: "Ben je vergeten dat je mijn opa bent? Met wie moet ik nu sneeuwpoppen maken en sleeën?" Hij is zo boos dat hij wegloopt. Na uren dwalen en ijskoud komt hij terecht in een gezin waar de drie kinderen popelen van ongeduld voor de komst van de Kerstman. Maar verzoend met de situatie is de jongen nog niet. Dat gebeurt tijdens de kerstnacht wanneer de jongen zijn 'kerstopa' opnieuw ontmoet.

De illustraties zijn sfeervol maar alle kerstclichés liggen hier weer op een hoopje: sneeuw, pakjes, helpers van de Kerstman hebben lange witte baarden, lichtgevende slingers aan de daken van de huizen en aan het Kerstmanpaleis, Kerstmis is het feest van delen, met Kerstmis komt alles goed enz. Ze schetsen wel een duidelijk beeld van het Hoge Noorden waar de kleuren eerder somber zijn door het tekort aan licht, waar de huizen stevig en gesloten zijn omwille van de kou, waar sneeuwpret een doodnormale zaak is. De overheersende matwitte, grijs- en blauwtinten sluiten goed aan bij het verdrietige, neerslachtige gevoel van de jongen. Vanaf de ontmoeting met de kerstopa op kerstavond worden de illustraties door veel warmere kleuren gekenmerkt. Dat blijft zelfs zo als de jongen de kerstopa uitzwaait. Hoewel dit verhaal in een kerstcontext is geschetst, gaat het in wezen over heel andere dingen. Het gaat erom dat de jongen verdrietig is omdat hij afgesneden wordt van zijn beste vriend, zijn opa die Kerstman wordt. De tocht door de sneeuw verbeeldt de verwerking van het verdriet, maar kan niet echt overtuigen. Ook de aankomst in het huis waar met warmte op de komst van de Kerstman gewacht wordt, is niet echt geloofwaardig. Dit verhaal is vooral in het begin leuk omwille van de sneeuw en de bijhorende pret. Maar vanaf het moment dat de opa de Kerstman opvolgt en de 'echte' Kerstman zomaar verdwijnt, wordt de verhaallijn zwak en komt het geheel niet echt als een kerstverhaal over. [Hilde Debacker] Verberg tekst

Een jongen (ik-figuur) en zijn opa zijn altijd dikke maatjes. Daar komt een eind aan als de kerstman in de opa van de jongen zijn opvolger ziet. Uit wrok dat hij zijn opa nu met velen moet delen, loopt de jongen weg en komt na uren dwalen bij een arm gezin terecht. In spanning kijken de kinderen daar al naar de kerstman uit. Dat zet de jongen aan het denken. In extra groot formaat uitgegeven prentenboek met sfeervolle illustraties die zich steeds over twee pagina’s uitstrekken. De met veel zorg gemaakte illustraties tonen beelden van een sprookjesachtig, winters landschap met eenvoudige, houten blokhutten en taferelen binnenshuis van rond de kersttijd. De platen hebben ietwat grove vormen en de matte nachtkleuren passen goed bij de emoties van de jongen. De rode en groene kerstkleuren zorgen daarnaast voor gezellige accenten. De teksten staan in een relatief kleine letter en zijn steeds op een rustig deel van de illustratie geplaatst. De auteur is bekend van zijn prentenboeken over hondje Benno. De grote illustraties maken dit boek in het bijzonder geschikt voor het voorlezen aan groepen. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst