Het vierde boek in de reeks 'Met opa' van Stefan Boonen is Met opa in het donker. Zeven kleinkinderen logeren bij hun grootouders. Oma gaat naar een feestje, dus de kinderen zijn met hun opa alleen thuis. 'Zorgen jullie goed voor opa?', vraagt oma nog voor ze vertrekt. Zodra ze de deur uit is, spelen opa en de kinderen verstoppertje. Eerst zoekt 'wolf' opa zijn 'zeven geitjes', daarna is het zijn beurt om zich te verstoppen. Maar dat doet hij zo goed dat de kinderen hem haast niet vinden. Wel horen ze de regen kletteren en de wind razen, en worden ze bang. 'Net een spookhuis,' vindt Emma. Maar gelukkig klinkt er dan een bekend gebrom uit de grote kast op zolder: opa heeft zich daar verstopt en is in slaap gevallen. De kinderen bekomen bij een verhaaltje dat opa voorleest en dan kan iedereen naar bed. Net als opa bijna inslaapt, klopt Freya op de deur. Ze heeft een wolf op het dak gehoord. Als Pieter en Bram haar daarin bijtreden, gaat opa even kijken zodat hij hen kan geruststellen, om als hij weer in zijn slaapkamer komt te ontdekken dat zijn bed vol kleinkinderen ligt. Hij kan er niet meer bij en moet de nacht noodgedwongen op de bank doorbrengen.
Dat opa en zijn zeven kleinkinderen 'de wolf en de zeven geitjes' spelen, is niet bijster origineel, maar Boonen trekt dit gegeven zo consequent door dat het een sterkte in het verhaal wordt: Freya verstopt zich in de staande klok, de wind loeit als een wolf, opa leest net dít sprookje voor (wat alleen de tekening ons vertelt), de kinderen zijn bang dat er buiten een wolf is, en als oma thuiskomt en haar man op de sofa vindt, praat hij nog steeds over deze sprookjesfiguren. 
De angst in het donker, die als een rode draad door dit verhaal loopt, is voor vele kinderen herkenbaar. Boonen drijft de spanning op met als hoogtepunt opa die zoek is en de vele nare geluiden in huis, om ze dan weer af te bouwen naar het gezellige voorleesmoment in bed. Even wordt het opnieuw spannend als de kinderen vrezen dat er een wolf op het dak zit, maar dan wordt het verhaal lekker samen in bed besloten, met als grappige noot opa die op de bank moet slapen. De kinderen aan wie het verhaal wordt voorgelezen, krijgen zo telkens even de kans op adem te komen. Als het boek uit is, kunnen ze het ook met een gerust hart wegleggen.
Boonen weet door zijn woordkeuze goed sfeer te vangen. Zo 'rammelt' de regen tegen de ruiten als de kinderen het eng vinden, en 'tikt' hij tegen het raam als opa weet dat er niets aan de hand is. Die sfeerschepping vind je ook in de tekeningen van Marja Meijer. Met eenvoudige lijnen en zachte kleuren creëert ze de huiselijke warmte die bij opa en oma heerst. Hun huis is ook een echt opa- en omahuis, zonder moderne spullen, maar met een lampetkan onder de trap, een grote plant op de vensterbank, een kaptafel met poef in de slaapkamer, en een lekker dik deken op het bed. De prenten stralen rust uit. Toch bevatten ze vele details, zoals zweetdruppels op opa's hoofd als hij een luchtmatras oppompt, een spinnenweb in de kelder, of rondslingerende kinderlaarzen. Spanning merk je aan de gezichtsuitdrukkingen en een iets donkerder kleurgebruik, maar nergens zijn de prenten griezelig. Leuk is dat alle kinderen en opa duidelijk tot dezelfde familie behoren door hun nogal groot uitgevallen neuzen. Illustraties en tekst vullen elkaar bijzonder goed aan. De voorleesscène in bed is zelfs getekend zonder dat er een woord aan te pas komt. [Veerle Schaltin] Verberg tekst

Zeven kleinkinderen komen bij opa een nachtje slapen en omdat oma die avond naar een feestje is, moet hij de kinderen naar bed brengen. Voor ze naar bed gaan, willen de kinderen verstoppertje spelen. Opa weet zijn ‘zeven geitjes’ te vinden, maar als de kinderen opa zoeken duurt het heel lang voor ze hem al slapend in een grote kast op zolder vinden. Dan moet er nog een verhaaltje voorgelezen worden. Als de kinderen daarna enge geluiden horen, willen ze allemaal in opa’s bed en als oma thuis komt treft zij opa dan ook op de bank aan. Oblong prentenboek over een herkenbaar thema. Het verhaal wordt in korte, duidelijke zinnen verteld, met soms levendige dialogen, waardoor het verhaal prettig voor te lezen is. Dat de kinderen een beetje bang worden, wordt, met de nodige humor, goed weergegeven. De verwijzingen, zowel in tekst als illustratie, naar de Wolf en de zeven geitjes geven een extra dimensie aan het verhaal. De illustraties (kleurpotlood) volgen het verhaal, maar laten ook veel details zien en nodigen uit om het ‘verstoppertje’-spel mee te doen. Het omslag doet gemoedelijk aan. Dit is het vierde prentenboek over opa, als laatste verscheen 'Met opa in de sneeuw'*. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

In dit boek beleeft opa weer een knotsgek avontuur met zijn zeven kleinkinderen. Deze keer gaan ze niet fietsen of naar zee, maar blijven ze gewoon thuis. Terwijl oma naar een feestje is, moet opa op de kleinkinderen passen.(Of omgekeerd?) Omdat het te laat is om buiten te spelen en het stormt, besluiten ze om binnen verstoppertje te spelen. Opa is de wolf en de kinderen zijn de zeven geitjes. Zoals het hoort, vindt opa al snel het laatste geitje in de klok. Daarna keren ze de rollen om en mogen de kinderen opa gaan zoeken. Ze vinden hem niet, tot ze een raar geluid uit de kast horen komen. Het blijkt opa te zijn, die in slaap gevallen is.
Na dit spel is het bedtijd. Eerst wordt het verhaal van de wolf en de zeven geitjes voorgelezen. Dit wordt prachtig neergezet op een prent zonder tekst. Daarna is het tijd voor “tanden poetsen”, “iedereen zijn bed in”, “Welterusten”, “Slaap zacht”, “Dag opa”, “Hoeoeoeoeoew” “Dag kindjes”. Maar dat was natuurlijk buiten de fantasie van de kinderen gerekend. Eén voor één druppelen ze de kamer van opa binnen omdat ze bang zijn voor de zogezegde wolf. Opa weet zeker dat het de wind is, maar om de drie kinderen die al aan zijn bed staan gerust te stellen, gaat hij maar eens kijken. Als hij terug komt, liggen er wel zeven kinderen in zijn bed. Wanneer oma thuis komt, vindt zij opa in de zetel. Hij verzekert haar dat alles goed is gegaan met de geitjes.
In dit boek slaagt Stefan Boonen er weer in om de typische sfeer neer te zetten van de 'met opa …'-boekjes. Heel erg gezellig. De tekeningen ogen lekker ouderwets door de meubels en interieurs van vroeger en ook het bloemetjesbehangpapier op de schutbladen straalt nostalgie uit. Heel herkenbaar zijn de details in de tekeningen zoals het morsen van tandpasta.
Het is tevens een boek waarin tekst en tekeningen elkaar perfect aanvullen. Wanneer je de tekeningen niet goed bekijkt, heb je soms het gevoel dat je een deel van het verhaal niet mee hebt. En dat is ook zo. De verhaalkeuze van opa is een detail dat je zeker moet gezien hebben, alsook de getekende tekstballon van Freya, die opa als eerste meldt dat er een wolf op het dak zit. Een boek om je tijd voor te nemen en dat is het zeker waard.
Verberg tekst