Lena heeft er genoeg van. Al die grote mensen die haar zonodig een kusje moeten geven: tante Truus met haar knoflookadem, oom Henk met zijn prikkelbaard, oma met een muf vossenbont, pa met kleren die naar sigarenrook ruiken, meneer Smalbeen met zijn borstelsnor. Lena krijgt er nachtmerries van en op papa's verjaardag, als er veel vrienden en familie komen, besluit ze op haar kamer te blijven. Maar ze ontkomt er niet aan dat men haar begint te roepen. Dan valt haar oog op haar speelgoedolifant en ze bedenkt dat niemand zo'n groot dier met slurf en slagtanden wil kussen. Dus... gaat ze naar beneden en gedecideerd zegt ze tegen de gasten: "Nu is het uit met dat geknuffel. Ik kan er niet tegen". En iedereen heeft begrip voor haar standpunt. Moraal: je moet zo nu en dan 'nee' durven zeggen.
Geestige tekeningen geven Lena's afkeer van al dat geknuffel ondubbelzinnig weer. Dat Lena zich gesterkt voelt door de gedachte aan de olifant, wordt knap verbeeld in de illustraties: we krijgen geen echte olifant te zien maar een enorme, dreigende olifantenschaduw, die schrik en verwarring zaait onder de gasten. Lena heeft zich groot en sterk gedacht, en is daardoor in staat haar afkeer kenbaar te maken. Maar hoe zit dat met Lena op de laatste pagina, dreigt ze daar zelf in de fout te gaan? Vergeet ook niet te letten op de grappige details die her en der in de illustraties te vinden zijn. Vanaf vier jaar. [Herman Kakebeeke] Verberg tekst