'Botanisch / esthetisch / praktisch / culinair'; de ondertitel van de nieuwste uitgave van Peter Bauwens' (Li 2001, p. 761), Zonnebloemen, kan gezien worden als een samenvatting van het totaalproject dat de auteur in zijn tuinboeken nastreeft. Hoe eetbare planten in hun grote verscheidenheid van kleur, vorm, smaak en geur binnen de (sier)tuin creatief gecombineerd worden tot Een tuin om van te smullen, om het met de titel van zijn basisboek (Li 1998, p. 59) te zeggen. Daarin werd een breed scala van planten geëxploreerd: opbrengst is essentieel -- er moet iets te eten zijn --, maar wordt ondergeschikt gemaakt aan de totaalbeleving van een plant in zijn biodiversiteit. Sindsdien heeft Bauwens zich geconcentreerd op individuele soorten of families om zijn basisbeginselen in de praktijk uit te werken: o.m. tomaten, kruiden en bladgroenten, en nu dan zonnebloemen. Wie denkt met dit concept over een ruime tuin te moeten beschikken, heeft het mis, zelfs met potten en bakken kan je heel wat bereiken. Een fragment uit Cruydtboeck van Dodonaeus (1534) is de aanleiding om de geschiedenis van de 'indiaensche sonnebloeme' onder de loep te nemen. Zonnebloemen zijn nl. afkomstig uit Noord-Amerika waar ze bij indianenstammen zo'n 3000 jaar geleden al op het menu stonden. Van daar uit werd de plant na de ontdekking van de Nieuwe Wereld verspreid naar West-Europa. Wie nieuwsgierig is naar het gebruik van zonnebloemen door Apache, Sioux, Gros Ventre en vele andere indianenstammen wordt op zijn wenken bediend. Maar het is de botanische toepassing waar de aspirant-teler in geïnteresseerd is: de toepassingen en vooral de cyclus van zaad tot zaad die blijvend plezier moeten verzekeren. Een kort verslag van het zonnebloemproject tijdens De Tuindagen van Beervelde visualiseert die cyclus en de teeltproblemen die moeten overwonnen worden. Maar voor blijvende inspiratie zorgt de grote variatie in de helianthus-familie. Dwergen of reuzen, schakeringen van wit over room tot citroengeel of van bruinzwart tot veloursrood, enkel- of meerkoppig, randbladigen of gevuldbloemigen, nieuwe soorten of oude indianenrassen, eenjarige of doorlevende zonnebloemen, voor snijbloemen of om te drogen, in volle grond of pot, per soort of in meerkleurige mengsels; the sky is the limit. Kinderen worden er sterk door aangetrokken en willen best mee aan de slag, maar ook veel dieren als bv. honingbijen en mezen zien de zonnebloem wel zitten. Bij het licht van zonnebloemkaarsen kan je buiten van culinaire zonnebloemtoepassingen genieten. Olie, zaden, kiemen, bloemblaadjes, bloemknoppen, wortels (aardpeer) e.d. vinden hun weg in salades, gefrituurde hapjes, pesto, koekjes, broodjes, soepen e.d. Kwestie van soms de bloei in de kiem te smoren. Wie gebeten is door de zonnebloemmicrobe, vindt achterin nog een uitgebreide lijst van een 100-tal rassen. Dit schitterende boek in de reeks 'Bloemlezingen' van Lannoo kaapte de eerste Beervelde Award weg, een bekroning voor het 'Belgisch Tuinboek van het Jaar'. Een duwtje in de rug om een uitgever te vinden voor Bauwens ultieme vijgenboek waarvan voorlopig enkel de bezoekers van de tuindagen in Hex kunnen genieten. [Kris van Zeghbroeck] Verberg tekst

Een fraai vormgegeven, origineel boekje, voorzien van kleurenefoto's, over maar één plantensoort: de zonnebloem. Het onderwerp zonnebloemen wordt helemaal uitgediept. Alle aspecten van zonnebloemen komen aan bod: de geschiedenis, het gebruik van zonnebloemen door de Noord-Amerikaanse indianen, het telen van zonnebloemen, de verschillende soorten zonnebloemen (er bestaan minstens 100 soorten), de zonnebloem als snijbloem, zonnebloemen en kinderen, voer voor vogels en andere dieren en recepten voor gerechten met de verschillende onderdelen van zonnebloemen: pitten, knoppen, bloemen, blaadjes, kiemen en wortels. De auteur Peter Bauwens is eigenaar van de Belgische kwekerij ‘De nieuwe tuin’, waar bijzondere eetbare planten worden gekweekt. Hij schreef al verscheidene boeken over eetbare planten zoals o.a.: Een tuin om van te smullen* en Tomaten op kleur, tomaten op smaak**.