Nicci Gerrard, de vrouwelijke helft van het duo Nicci French, schrijvers van psychologische thrillers, is goed geplaatst als commentator van deze moordzaak in Groot-Brittannië. Zeker wanneer blijkt dat ze vroeger al eens voor het Britse 'The Observer' met veel inzicht en succes verslag heeft uitgebracht over de zaak Fred en Rosemary West, echtelingen-seriemoordenaars die vele jonge slachtoffers, onder wie hun dochter, begroeven onder hun huis.

Holly Wells en Jessica Chapman, tienermeisjes, verdwenen op zekere avond, gekleed in Manchester United-shirts (een gegeven uitgesmeerd in de media) spoorloos. Dagen later werden ze vermoord teruggevonden. De dader was Ian Huntley, de conciërge van hun basisschool, die bekend stond als een integer en eerzaam burger. Huntley werd schuldig bevonden aan de dood van de meisjes en ook zijn vriendin Maxine Carr stond terecht voor opzettelijke belemmering van de rechtsgang.

Nicci Gerards benadering is vergelijkbaar met die van een socioloog-psycholoog, die niet alleen zoekt naar de beweegredenen van schizofreen en psychopatisch gedrag, maar die tevens aandacht besteedt aan de morele en sociale impact van het gruwelijk gebeuren op de plaatselijke leefgemeenschap. Soham is een knap staaltje onderzoeksjournalistiek in de gedreven stijl van een rasverteller. [Staf Schoeters] Verberg tekst

In augustus 2002 verdwenen de twee tienjarige Engelse meisjes Jessica Chapman en Holly Wells uit Soham. Ze werden nooit meer levend teruggezien. Heel Engeland leefde van dag tot dag mee met de zoektocht, de vondst van de lijkjes, de arrestatie van de dader en zijn vriendin en het proces. Thrillerauteur Nicci Gerrard, die het proces versloeg voor de Observer, probeert de vraag te beantwoorden waarom juist deze zaak zo'n overweldigende schokgolf van emoties, publiciteit en reacties teweegbracht. Ze beschrijft het gebeurde, de reacties, de daders en slachtoffers en trekt vergelijkingen met andere kindermoorden. Gerrard concludeert dat juist het feit dat de slachtoffers twee blanke, middelclass, keurige jonge meisjes waren, en geen jongens, pubers, zwarte, arbeiders-, weggelopen of ontspoorde kinderen, een gevoelige snaar heeft geraakt. Een goed en ingetogen geschreven, boeiende bespiegeling over moord en de reacties daarop, over emotie als plaatsvervanger voor religie, en de tendens naar collectief verdriet en rouw, volgens Gerrard 'zowel verschrikkelijk oprecht als onwerkelijk en oppervlakkig'. Met inleiding van Gerrard voor de Nederlandse lezer en noten. Verberg tekst