Een soort 'Vergeten straat' in de achterbuurten van Caïro: de Midaksteeg, vrijwel volledig van de buitenwereld afgesloten, maar zinderend van leven en bevolkt met een mensensoort die beurtelings pittoresk, ontroerend en afstotelijk is, behept met alle zonden en deugden van het ras overal ter wereld. De Midaksteeg is een zoveelste hoofdstuk uit het rijke oeuvre van Nobelprijswinnaar Nagieb Mahfoez, die als geen ander het dagelijkse leven in Egypte en dan vooral dat van zijn hoofdstad vereeuwigde.
We volgen er de levensloop van enkele inwoners tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog, wanneer het land er onder Brits bestuur het beste van tracht te maken tegen een achtergrond van verre veldslagen en luchtaanvallen. Niet dat de bewoners van de Midaksteeg er wakker van liggen, gelet op de moeite die het kost het arme hoofd boven water te houden. Zoals dat van sjeik Darwiesj, een gewezen docent Engels die dat ongevraagd demonstreert door elke Engelse term uit te spellen. Of dat van oom Kamil, bakker van zoetigheden en voortdurend in de weer een lijkwade te verwerven. Verder zijn er dokter Boesji, tandarts zonder diploma die op een wat merkwaardige manier aan zijn prothesen komt, en zwarte Zita, leverancier van gebreken aan bedelaars uit de wijde omgeving. En de twee beter gesitueerden: Saliem Alwaan, handelaar in thee, en meester Kirsja, de baas van het koffiehuis waar de mannen verzamelen om de gebeurtenissen van de dag te bespreken. Gebeurtenissen die nogal eens te maken hebben met de vrouwen van de steeg. Met de weduwe Afiefa, die op haar zestigste nog een jongere man wil trouwen of met de koppelaarster Oemm Hamieda, die er niet in slaagt de kansen die zich voor haar mooie dochter Hameida voordoen, te verzilveren. Twee jongelui, Kirsja's zoon Hoessein en kapper Abbaas, zullen trachten aan hun trieste lot te ontkomen en vervoegen het goed betalende Britse leger in de zoveelste valse verwachting dat Hitler nog lang niet verslagen is. Het loopt niet echt goed af, vooral met een van hen, maar 'net als alle andere rimpels werd ook deze gladgestreken en de Midaksteeg verviel weer tot zijn oude deugd : het vermogen je nergens druk om te maken en alles te vergeten.'
Zoals in de meeste van zijn romans moet je eerst wegwijs raken in het ruime fresco dat Mahfoez opzet, maar naarmate je de personages beter leert kennen ga je ze ook meer waarderen — met hun kwaliteiten en gebreken. In het bewerkstelligen daarvan is Nagieb Mahfoez altijd een meester geweest. [Jan Baes] Verberg tekst

Als geen ander weet de Egyptische Nobelprijswinnaar het bijna dorpse leven in een steeg in CaÏro te beschrijven. Hij roept een levendige sfeer op van kleine ruzies, jaloezie, menselijk leed en vreugde. Een sfeer doordrenkt met de geur van zoet gebak en specerijen. Het verhaal speelt zich af in 1947. Egypte is een Brits protectoraat en voor vrouwen is deze tijd een zegen omdat ze in de fabrieken kunnen werken en zelfstandiger zijn dan voorheen. In de steeg wonen uiteenlopende mensen: een verliefde kapper, zijn berekenende verloofde, een koppelaarster en de eigenaar van een koffiehuis. Het lot van deze mensen is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Mahfouz werd het geweten van de Arabische wereld genoemd. Hij bekritiseerde het regime, de bezettende Britten en de fundamentalisten. Zijn bekendste werk is de Caïro trilogie uit 1957. De Midaksteeg behoort tot een van de meest gewaardeerde romans van Mahfouz en is daarom een uitstekende kennismaking met zijn werk. Deze editie bevat lijsten met personages en woorden en een overzicht van zijn vertaalde romans. Kleine druk. Verberg tekst