Celestien : roman
×
Celestien : roman
Besprekingen
Celestien is het eerste deel van wat een uit twee romans bestaand epos moet worden onder de overkoepelende titel 'De gebenedijde moeders'. Met deze titel refereert Monika van Paemel op een wel heel directe manier aan haar in 1985 verschenen epos over De vermaledijde vaders.
Celestien is de vertellende ikfiguur in de roman die naar haar wordt genoemd. In de loop van haar relaas van haar leven als dienstmeid bij de gegoede familie Van Puynbroeckx maakt zij -- nu ze in rusthuis Welverdiend, eertijds het Gentse landhuis van haar werkgevers, is ondergebracht (lees: gedumpt, vooral dan door toedoen van de jongste zoon Bertje) -- de som van wat dit leven haar heeft gebracht. Hoewel ze aanvankelijk de indruk wekt dat haar relaas een vorm van afrekening zal zijn, blijkt het leven haar niet veel geboden te hebben, alleen en eerder een gang 'uit het niets in het niets'. Haar vader, zo vernemen we uit haar relaas, heeft ze nooit gekend. Toen ze veertien was, werd ze door haar…Lees verder
Celestien is de vertellende ikfiguur in de roman die naar haar wordt genoemd. In de loop van haar relaas van haar leven als dienstmeid bij de gegoede familie Van Puynbroeckx maakt zij -- nu ze in rusthuis Welverdiend, eertijds het Gentse landhuis van haar werkgevers, is ondergebracht (lees: gedumpt, vooral dan door toedoen van de jongste zoon Bertje) -- de som van wat dit leven haar heeft gebracht. Hoewel ze aanvankelijk de indruk wekt dat haar relaas een vorm van afrekening zal zijn, blijkt het leven haar niet veel geboden te hebben, alleen en eerder een gang 'uit het niets in het niets'. Haar vader, zo vernemen we uit haar relaas, heeft ze nooit gekend. Toen ze veertien was, werd ze door haar…Lees verder
Copyright (c) Vlabin-VBC
Diverse titels en bijna 20 jaar later komt de Vlaamse Van Paemel met de tegenhanger van haar bekende roman 'De vermaledijde vaders'. In deze roman, met de veelzeggende ondertitel ‘de gebenedijde moeders’, beschrijft zij nu de Vlaamse 20ste-eeuwse geschiedenis vanuit het perspectief van de vrouwen. Dat doet ze door de ikverteller, de dienstmeid Celestien, terug te laten kijken op haar leven met de familie Van Puynbroeckx. Ze deelt liefde en leed met Augustijn en zijn Madame en hun kinderen. De wrok klinkt door in haar verhaal, want ze is aan het eind van haar leven door de kinderen in een verzorgingstehuis gestald, terwijl ze graag tot het einde voor Augustijn had willen zorgen. Celestien is een vrouw van veel woorden en ze schuwt de herhaling niet. Daarbij ontbreekt er een climax en dat maakt het verhaal, dat een aanzienlijke omvang heeft, een beetje eentonig. De verteller verspringt regelmatig in de tijd van vertelheden (in het tehuis) naar verschillende episodes uit het verleden. Op…Lees verder