De kaart in Vermist op Drakeneiland vermeldt locaties als Donker bos, Verboden kust, Kale heuvels, Drijfzand, Drakenkop en Dodeneiland. In het verhaal zelf kom je echter geen draken tegen, tenzij de kinderen bedoeld worden die het eiland bewonen. Een ding is duidelijk: Drakeneiland is geen gewoon eiland. Er wonen nl. geen volwassenen en kinderen maken er de dienst uit. Het gaat overigens niet om gewone kinderen, maar om kinderen die iets op hun kerfstok hebben: zakkenrollen, spieken, tasjes stelen, brandstichten of liegen. Ze zijn naar het eiland gestuurd en kunnen er niet zomaar weg. Drakeneiland lijkt nog het meest op een opvoedingskolonie zonder begeleiding en de kinderen moeten hun kleine samenleving zelf draaiende houden. Zo krijgen ze een kans zichzelf te bewijzen, een uitgangspunt dat jeugdige lezers ongetwijfeld zal aanspreken: leven zonder de eeuwige bemoeizucht van volwassenen.
De idylle kan echter evengoed ontaarden in een situatie zoals bij William Goldings Lord of the flies. Ook op Drakeneiland blijkt nl. dat kinderen net zoals volwassenen allerlei onaangename kanten hebben. Die onaangename karaktertrekken komen bij sommige kinderen vooral naar boven als er een 'Kei en kanjer'-verkiezing op komst is. Sommige meisjes hebben er alles voor over om tot Kanjer gekozen te worden en deinzen er niet voor terug hun tegenstanders met roddelpraatjes zwart te maken. Ze gaan zelfs zover dat ze een van de kanshebbers ontvoeren. De hechte vriendschap tussen Moon en Marisol loopt door dit gedoe ernstige schade op ? vooral Moon, die er zo'n behoefte aan heeft aardig gevonden te worden, heeft het er moeilijk mee.
Vermist op Drakeneiland bespreekt alle aspecten van het dagelijkse reilen en zeilen zoals de kinderen dat geregeld hebben: de bezigheden van de bakker, het belasting innen (de eilandbewoners hebben een eigen munt), de handhaving van rust en orde, de muzikanten, de journalist, de limonadeverkoper enz. Het verhaal drijft niet alleen op spanning en avontuur, maar doet ook recht aan de emotionele kanten in de levens van de jongens en meisjes. [Herman Kakebeeke] Verberg tekst

In dit vierde deel van de ‘Drakeneiland’*-reeks is Moon de hoofdpersoon. Vanuit haar perspectief krijgt de lezer een beeld van de dagelijkse gang van zaken rondom het feest van Astalabiesta en de verkiezing van Kei en Kanjer. En die verkiezing valt nog niet mee. Jaloezie, stemmingmakerij, roddel en achterklap zijn aan de orde van de dag. In zo’n grote mate dat de vriendschap tussen Moon en Marisol hiertegen niet bestand is. In dit vlot geschreven verhaal wisselen voorvallen zich in een razend tempo af. Hierdoor krijgen gebeurtenissen en personen niet steeds de diepgang die ze verdienen. Toch zullen tienerlezers smullen van deze Drakeneiland-avonturen: vriendschap, jaloezie en het mogelijk wegstemmen van personen passen in hun huidige belevingswereld. Prenten in zwart-wit (lijnen en aquarelachtig ingekleurd) lijken door het boek heen gestrooid en verlevendigen het verhaal. Ook los te lezen. Het is de auteur en de illustrator gelukt een Drakeneiland voor kinderen te scheppen dat (toch) erg veel op de werkelijkheid lijkt. Vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

'Vermist op Drakeneiland' is het vierde boek in de reeks over een jongerenstrafkamp op een afgelegen eiland waar enkel kinderen zijn. In elk van de boeken speelt een ander personage de hoofdrol. In dit boek is het Moon, de populaire Schatkistbewaarder. Het zijn bijna “Kei- en Kanjerverkiezingen” en Moon heeft zich kandidaat gesteld. Maar ook haar vriendin en huisgenote Marisol dingt naar de titel van Kanjer. Het klikt niet meer zo goed tussen beide meisjes en wanneer Marisol plotseling verdwijnt, wordt Moon beschuldigd van bedrog. Moon weet zelf dat ze er niets mee te maken heeft, maar het is niet gemakkelijk de anderen daarvan te overtuigen en haar populariteit neemt snel af. Gelukkig krijgt ze de steun van enkele onverwachte vrienden en samen met Losbol vindt ze Marisol, die gekneveld en geblinddoekt in een grot zit opgesloten. Maar zal Moon er ook in slagen om hun hechte vriendschap te herstellen? Net zoals in de vorige boeken is het verhaal vlot leesbaar, origineel, avontuurlijk en er zit vaart in. We krijgen ditmaal een verhaal vol roddel, bedrog en wedijver. De hoofdstukken zijn kort en hebben elk een titel. Zwart-witte pentekeningen illustreren de tekst. Op het einde van het boek krijg je een voorproefje van het volgende verhaal.

Verberg tekst