Ontvoerd meisje, sterke vrouwen

Na Pieter Aspe is Deflo met voorsprong de productiefste Vlaamse misdaadschrijver. Hij startte zeven jaar geleden met een reeks rond de Mechelse politiemensen Deleu en Bosmans. De reeks moest het vooral van de jacht op een seriemoordenaar hebben. Een jaar of twee geleden begon hij aan een nieuwe serie die de ondertitel 'Cel 5' meekreeg. Het gaat om een groepje rechercheurs die zich uitsluitend met gevallen van pedofilie en kinderverkrachting moet bezighouden. Spoorloos is daar het derde en voorlopig laatste deel van.

In stijl en aanpak verschilde 'Cel 5' overigens niet zo erg veel van de eerste serie. Deflo schrijft kort en vinnig proza in een staccato ritme. Zijn personages zijn mensen die in hun leven nog maar zelden de zon hebben zien schijnen. Speurder Deleu bijvoorbeeld heeft al jaren een nieuwe vriendin, maar blijft emotioneel in een mijnenveld leven met steeds weer de relatie met zijn ex op de achtergrond.

In Spoorloos hebben twee mannen die elkaar vrij toevallig hebben leren kennen, besloten samen te werken om de jonge Irina te ontvoeren. De ene, de allochtoon Rachid, zal zich bezighouden met het losgeld. De andere, de Belg Dirk Truyts, neemt de ontvoering voor zijn rekening. Maar als puntje bij paaltje komt is Rachid compleet misleid: het blijkt Truyts niet om het losgeld te doen. Hij wil het meisje folteren en vermoorden. Zelf is hij ooit door zijn vader mishandeld en nu wil hij gedreven door een ziekelijk brein op zijn manier de wereld de rekening presenteren. Rachid, die daarvan helemaal niet op de hoogte is, probeert aan de zaak te ontkomen door naar Marokko te vluchten. Maar het echte verhaal zit in de speurtocht naar Truyts met daarbij het soms frustrerende politiewerk.

Deflo houdt het behoorlijk spannend en presenteert ons een paar opvallend sterke vrouwenfiguren. Een klassieke thriller met een even verrassende als eenvoudige ontknoping. Kijk in Spoorloos dus vooral niet stiekem op de laatste bladzijden.

Verberg tekst

Een meisje dat in een bioscoop naar Ice Age zit te kijken, moet dringend plassen. Op het toilet wordt ze aangesproken door een man met een onnatuurlijk bleek gezicht, die haar met een smoes meelokt naar zijn auto en haar ontvoert. Deflo slaagt er evenmin in om zijn beginsituatie tot een realistische en spannende plot uit te bouwen. Blijkt dat de ontvoerders met twee zijn en het verkeerde kind hebben meegenomen. Totaal ongeloofwaardig is dat de twee mannen bij hun eerste ontmoeting al afspreken om een kind te kidnappen.

Deflo heeft nooit een subtiele pen gehad. Met de botte bijl beschrijft hij in dagboekfragmenten de fantasieën van de bleke man. 'Ik ga haar in het folterrek hangen. Terwijl ze slaapt. Dan wordt ze vanzelf gewurgd. Het mag niet te snel gaan. Dan, als ze dood is, ga ik eerst foto's maken. Vanuit verschillende hoeken. Haar lijden moet op de foto.' Deflo poogt een inzicht te verschaffen in de beweegredenen van deze gestoorde man. Maar hij slaagt daar niet in, temeer omdat het dagboekproza als twee druppels water lijkt op het proza waarmee hij het verhaal vertelt. Er zit te weinig afwisseling in Deflo's betonnen taal. Eén mooi beeld heb ik genoteerd, wanneer Deflo het heeft over 'het scharnier van de waanzin'. Maar twee bladzijden verder staat dan deze zin: 'Tegelijk begon zijn hart sneller te kloppen puur van stress'. De bloedarmoede blijkt ook uit de talloze nutteloze herhalingen die Deflo maar niet uit zijn proza wil schrappen. 'Het huis hadden ze als een stort achtergelaten. Een regelrechte puinhoop. Een ruïne. Ze hadden geen spaander heel gelaten.' Mag ik Deflo Het gruwelhuis van Franck Thilliez (zie DSL 23.2.7) aanbevelen? Dat is een schitterende thriller waarin de gruwel ook erg plastisch wordt beschreven, maar met zoveel meer finesse en durf.

Verberg tekst

Mechelen

In de Mechelse bioscoop is een kind ontvoerd. Het meisje, Irina, amper zeven jaar oud, werd meegenomen door een onbekende man, een psychopaat die regelmatig in het Vrijbroekpark rondsluipt. Samen met een kompaan houdt hij het kind ergens gevangen. Het is gelukkig geen realiteit, maar wel de aanzet van het verhaal van 'Spoorloos', de nieuwste thriller van misdaadauteur Luc Deflo. Die ligt vanaf vandaag in de winkel en is het derde en laatste deel in de reeks 'Cel 5'.

Kidnapper Wesley Truyts is een getraumatiseerde eenzaat. Als een spin zit hij vaak in het Vrijbroekpark te wachten op een prooi. Zijn uiteindelijke slag slaat hij niet in het Mechelse park, maar wel tijdens een verjaardagsfeestje in Utopolis. Ward Feremans van Cel 5 én Dirk Deleu van de lokale Mechelse recherche komen ter plaatse. Het wordt een race tegen de tijd.

Confrontatie

«Ik vond het interessant om de personages uit mijn twee reeksen met elkaar te confronteren. Beschouw het als een extraatje voor de fans», zegt Deflo. Opvallend is dat de actie in Spoorloos zich in tegenstelling tot de voorgaande delen van Cel 5 weer grotendeels in Mechelen afspeelt. «Ik laat de stad niet los», zegt de schrijver, die zelf in het Brusselse woont.

Bosmans & Deleu

Deflo zit niet stil. Er liggen nog twee boeken, opnieuw psychologische thrillers, te wachten op publicatie. De eerste, 'Kwaad bloed', verschijnt in september. «Beide zijn eens geen onderdeel van een reeks. Intussen schrijf ik ook nog aan een nieuwe Bosmans & Deleu. Ik ben de Mechelse speurders nog lang niet beu, al mag het zeker geen soap worden.»

Deflo is een veelschrijver. Sinds 1999 verschenen er al elf thrillers van zijn hand. Dat heeft volgens de auteur geen invloed op de kwaliteit. «Een leerling contacteerde mij omdat ze een van mijn boeken wou lezen voor school maar niet mocht van haar leraar. 'Deflo, dat is geen literatuur', zou die hebben gezegd. Ik heb dat meisje wat munitie gegeven om terug te schieten. Er zijn alleen maar goede en slechte boeken.»

Verberg tekst

De thrillers van Luc Deflo worden vandaag steevast bestsellers, en in het Vlaamse thrillerlandschap is hij na Pieter Aspe de tweede sterke man. Ook Spoorloos, de derde thriller rond 'Cel 5' - een team van rechercheurs gespecialiseerd in misdrijven begaan tegen kinderen -, beschikt over sterke troeven die de fans zullen bekoren. Korte, krachtige dialogen, snelle scènewisselingen, psychologisch goed uitgewerkte personages en een achtergrond van spanning en geweld maken van deze thriller een van de beste uit de reeks. Waarom? Mogelijk omdat de auteur hier de perverse en verziekte psychopaat Dirk Truyts confronteert met zijn koele, misdadige handlanger Rachid.

De zevenjarige Irina Gerlach verdwijnt spoorloos na een cinemabezoek. Haar oudere zus slaat alarm en Dirk Deleu van de Mechelse recherche snelt ter hulp. Ook Ward Feremans van Cel 5 wordt ingeschakeld, maar bij gebrek aan sporen en getuigen is het bang afwachten. Als in een film met bijzonder vlot camerawerk verschuift de actie vervolgens naar een dame, Helene Slachtmuylders, die bij de politie aangifte doet van een verontrustende telefonische oproep waarin een anonieme stem in gebroken Nederlands losgeld eiste in ruil voor het leven van haar dochter. Vals alarm evenwel, want haar dochter is niet ontvoerd. Niet alleen de protagonisten maar ook de lezers worden in de loop van het verhaal meermaals op het verkeerde been gezet. De fans die geïnteresseerd zijn in het privéleven van Dirk Deleu worden eveneens op hun wenken bediend, want zijn liefdesleven is nog lang niet wat hij ervan verwacht.

Deugdelijke ingrediënten op vlotte en smaakvolle wijze vermengd leveren andermaal een pittig boek op.

[Staf Schoeters] Verberg tekst

Brussel. Cel 5, het rechercheteam dat gespecialiseerd is in misdaden begaan tegen kinderen, moet de ontvoering onderzoeken van de zevenjarige Irina Gerlach. Ze is verdwenen, toen ze tijdens een bioscoopvoorstelling naar de wc moest. De mensen van Speciaal Commissaris De Decker ontdekken al gauw dat ze hier te maken hebben met een niets en niemand ontziende tegenstander. Eenmaal in het nauw gedreven, wil deze zijn huid duur verkopen: als hij geen vrijgeleide krijgt en een andere identiteit, is Irina verloren. De auteur is zeer vindingrijk bij het opbouwen van sterke actiescènes: De lezer denkt herhaaldelijk: "nu zal hij toch wel gepakt worden". Maar steeds weer moet er door het team een nieuw obstakel worden genomen. Naast deze spanning is er de boeiend uitgewerkte aandacht voor de persoonlijke problemen die politiemensen ondervinden bij hun werk in het wespennest van de hedendaagse maatschappij, die dank zij haar democratische basis in juridisch en politiek opzicht zo ingewikkeld is geworden dat zij speelruimte biedt aan de grootste schurken. Normale druk. Verberg tekst