Het boompje is een typische Christofooruitgave: een zeer klassiek en wat zeemzoeterig prentenboek met feeërieke illustraties. De hoofdfiguur is een klein boompje dat niet tevreden is met hoe het eruit ziet. Hij heeft naaldjes en daar houdt hij niet van, dus wenst hij blaadjes van goud en hij krijgt ze nog ook. Maar 's nachts komt een man zijn blaadjes stelen en blijft het boompje kaal achter in het bos.

Het boompje is een typisch sprookje waarbij het hoofdpersonage drie maal iets wenst, tot het inzicht komt dat hij tevreden moet zijn met wat hij heeft en daar vervolgens voor wordt beloond. Vanuit dit standpunt bekeken is het verhaaltje best oké, vooral wanneer je weet dat het gaat om een bewerking van een gedicht van Friedrich Rückert. Maar het feit dat de Duitse dichter in de 18e eeuw werd geboren is geen excuus voor de krakkemikkige tekst. Jammer genoeg was de oorspronkelijke tekst niet te vinden, (andere gedichten van zijn hand zijn veel bekender), dus viel niet te achterhalen in hoeverre de auteur/ illustrator de bedoeling had het origineel zo dicht mogelijk te benaderen. In elk geval is het taalgebruik zeer arm, en dat valt vooral vanaf de tweede 'strofe' op:"Ik wou dat ik mooi was, dat ik héél mooi was! / Ik wou dat ik allemaal gouden blaadjes had, ja, blaadjes / van zuiver goud. Dat had ik 't liefst!" En zo gaat het de hele tijd door. Vooral de talrijke herhalingen werken storend: "Daar stond ons boompje weer[... ]", "Had ik maar weer[...]", "Weer werd het avond en daarna weer morgen[...]" Het was beter geweest het gedicht helemaal los te laten en het verhaal in een sterke tekst te gieten zodat het ook echt als een sprookje kon worden voorgelezen.

De illustraties tonen op elke bladzijde exact hetzelfde beeld: het kleine sparretje tussen grote loofbomen op een open plek. Nergens krijgen we afwisseling in perspectief of wordt er gespeeld met de bladspiegel. Wel wordt er door kleurgebruik veel sfeer gecreëerd en heeft geen enkele pagina dezelfde kleur. Het goud van zijn nieuwe blaadjes gloeit het boek uit, we zien duidelijk of het ochtend is of nacht en de figuren zien er realistisch en lieflijk uit. Toch zullen kinderen snel uitgekeken zijn, omdat de prenten nergens voor een verrassing zorgen. Nochtans zijn er kansen genoeg; waarom de moedergeit met jongen die op het einde de laatste groene blaadjes komt opeten, al niet eerder in het boek laten zien achter een boom of in de verte? Dergelijke details zorgen ervoor dat kinderen terugbladeren.

Loek Koopmans kan beslist aardig illustreren en Rückert heeft mooie teksten geschreven, maar die combinatie is nog geen garantie voor een goed prentenboek. Lieflijk en mooi, en fijn voor het slapengaan, dat wel. Maar of er over gedroomd zal worden? [Marian De Smet] Verberg tekst

Het boompje is niet blij met zijn stekelige naaldjes. Hij wenst achtereenvolgens gouden, glazen en groene blaadjes, maar die hebben allemaal nare gevolgen. Boeiende, sprookjesachtige raamvertelling waarin aan het einde een moeder aan haar kinderen en poes dit reeds gelezen verhaal vertelt over het boompje dat zo graag heel mooi wilde zijn. Het prentenboek bevat steeds dezelfde paginagrote, natuurgetrouwe, gedetailleerde illustraties van het boompje tussen de grotere bomen in zachte, wisselende waterverfkleuren, doorlopend over twee pagina's met tekst op de gekleurde ondergrond. Verhaal in korte zinnen met dialoog en herhalingseffect en aandacht voor gevoel. Verzorgde uitgave door groot opgezette afbeeldingen, ook geschikt voor gebruik in groepen. Van deze prentenboekenmaker verscheen ook 'Kuiken en Muis op stap'*. Vanaf ca. 4 jaar.