Alice is net vijftig, hoogleraar psychologie en linguïstiek aan de prestigieuze Amerikaanse universiteit van Harvard en moeder van drie. Haar man John is hoogleraar aan dezelfde universiteit. Alice en John delen een druk bestaan, maar leven eigenlijk naast elkaar. Voor hun kinderen lijkt een gelijkaardige toekomst weggelegd: de oudste dochter maakt carrière in de juridische wereld en hun zoon staat op het punt chirurg te worden. Alleen de jongste van de drie, Lydia, past niet in het rijtje. Haar voornemen om het zonder universitaire opleiding als actrice te proberen, zint haar moeder niet: te veel onzekerheid, te weinig ambitie om je volle intellectuele potentieel te bereiken, meent ze.

De standvastigheid van Alice komt echter onverwacht op losse schroeven te staan wanneer bij haar de ziekte van Alzheimer wordt geconstateerd. Haar vergeetachtigheid kon slechts kort verklaard worden als een symptoom van een al te druk leven. De medische analyse is duidelijk: ze heeft alzheimer, kan niet genezen worden en bovendien is de kans groot dat ze de ziekte heeft doorgegeven aan haar kinderen. Deze genetisch overdraagbare vorm van vroege alzheimer kan ongenadig hard toeslaan, bij mensen in de fleur van hun leven. De eigen carrière draait op volle toeren, de kinderen beginnen aan een eigen loopbaan, er staan zelfs kleinkinderen aan te komen ? en dan komt zo'n vreselijke ziekte die hele prestatiegerichte keten van de bemiddelde, blanke bovenklasse doorbreken. Ook als vroege alzheimerpatiënte probeert Alice zo lang mogelijk dit principe te huldigen: een mens kan maar beter nuttig zijn, of niet zijn.

Er verandert veel in het leven van Alice. Haar geheugen was haar steun en toeverlaat, maar nu brokkelt haar bestaan als wetenschapper, echtgenote en moeder onverbiddelijk af. Strubbelingen in het familiale leven, die eerder onder de mat werden geveegd, steken de kop op. Zo leest Ik mis mezelf als een familiedrama door de ogen van een alzheimerpatiënte. 'Het welzijn van neuronen is afhankelijk van hun vermogen tot onderlinge communicatie', zo vat Lisa Genova het samen.

Hoeft het te verbazen dat het kind dat aanvankelijk het meest afwijkt van haar moeders verwachtingspatronen, uiteindelijk het grootste begrip toont en haar dementerende moeder een volwaardige rol in haar bestaan kan geven? De actrice Lydia heeft immers oog voor de gevoeligheden waar de analytisch-wetenschappelijke blik van haar gezinsgenoten wel eens aan voorbijgaat. Zo blijft het nuttigheidsprincipe tot op het einde (van het boek) gelden, zij het in een iets aangepaste vorm.

Debutante Lisa Genova, die zelf neurowetenschappen studeerde, wil met Ik mis mezelf alzheimerpatiënten een stem geven. Ondanks enkele dramatische scènes, spaart Genova de lezer uiteindelijk van heel wat pijnlijke momenten die onvermijdelijk aan alzheimer verbonden zijn. Haar goedbedoelde boodschap en aangrijpende relaas verpakt ze in een degelijke, zij het weinig verrassende roman. In een interview zei de schrijfster: 'You are more than what you remember', en die heilzame, wat verdoezelende gedachte regeert haar debuut. [Bjorn Gabriëls] Verberg tekst

Als Alice Howland, hoogleraar psychologie aan de universiteit van Harvard (VS), een maand voor ze vijftig wordt op het joggingtraject dat ze al jaren loopt, opeens de weg naar huis niet meer weet, vermoedt ze dat haar toenemende verstrooidheid geen overgangsprobleem is. Uit neurologisch onderzoek blijkt dat ze lijdt aan ‘vroege Alzheimer’ waarvoor nog geen geneesmiddel bestaat. Ze moet niet alleen met haar man John de schok verwerken, maar ook hun drie kinderen vertellen dat ze 50% kans hebben de ziekte te krijgen. Terwijl ze stapje voor stapje de greep op haar leven kwijtraakt, merkt ze dat John dat niet aankan, terwijl haar kinderen, vooral haar jongste dochter haar verrassen. De debuutroman van de gepromoveerde Amerikaanse neurowetenschapster is een aangrijpend verslag van een onomkeerbaar proces waarin je de greep op je leven en jezelf kwijtraakt. Door de grote empathie en de positieve toon, die benadrukt dat er ook winstpunten zijn, is dit goed vertaalde boek een must voor ieder die met (vroege) ziekte van Alzheimer te maken heeft. Omslagfoto in kleur van lege stoel met witte foulard, kleine druk. Verberg tekst