Lieve Blancquaert is een van de bekendste Vlaamse persfotografen. Behalve van haar portretten van talrijke BV’s is ze vooral bekend als een fotografe die werkt rond gevoelige maatschappelijke thema’s zoals ziekte en de plaats van de vrouw in de maatschappij. Dit boek is het eerste overzichtswerk van Blancquaert en beslaat de periode van midden jaren tachtig tot vandaag. Om een onderscheid te kunnen maken tussen de verschillende facetten van haar werk, werd gebruik gemaakt van teksten die geschreven werden door enkele bekende vrienden van de fotografe (zoals Erwin Mortier, Michiel Hendrickx en Annemie Struyf). Ten slotte schrijft Blancquaert zelf over wat het is ‘om fotografe te zijn’ en geeft ze een kort overzicht van haar carrière.
Het boek begint met een serie over ouders en kinderen uit 2010 en gaat over in recente reeksen over brandwondenslachtoffers, vrouwen in Afghanistan, Congo en Zaïre. Na een persoonlijke tekst van Erwin Mortier krijgen we een serie portretten van vrouwen. Michiel Hendrickx leidt, als een van haar voormalige leermeesters, een overzicht in van minder stereotiep Blancquaert-werk. Hier zien we minder bekende foto’s over thema’s zoals Oost-Europa in de jaren tachtig, kinderen in Zaïre en een korte serie over post-genocidair Rwanda. De tekst van Annemie Struyf over hun diverse samenwerkingen leidt het voornaamste onderdeel van Blancquaerts werk in: portretten van talrijke bekende Vlamingen. Tot slot is er het nawoord van Lieve Blancquaert zelf, waarin ze kort ingaat op de selectiecriteria die ze hanteerde bij het kiezen van beelden voor deze monografie (‘zoekend naar beelden die me na al die jaren niet onberoerd lieten. Foto’s waarvan ik het warm of koud kreeg’), maar dat al snel uitmondt in sympathieke dankwoordjes.
In een reportage over de tentoonstelling Lieve Blancquaert: fotograaf (5 feb – 6 mei 2011 in Bank van de Arbeid, Gent) werden haar foto’s omschreven als ‘zacht’, ‘vrouwelijk’, ‘menselijk’. Dat zijn deze foto’s inderdaad, maar haar stijl van fotograferen is vooral ook heel erg braaf. Als illustraties bij tijdschriftartikelen werkt dit nog enigszins, als basis voor een fotoboek gaat het snel vervelen. ‘Sympathiek’ is een ander woord om het werk van Lieve Blancquaert én het boek te omschrijven: van de sympathieke coverfoto van een jongeman met zeepsop in het haar tot de teksten die een sympathieke Lieve Blancquaert in de bloemetjes zetten. Maar het werk van Blancquaert kent een grote bekendheid en dit boek zal de fans niet teleurstellen.
[Lieven Lahaye] Verberg tekst

Lieve Blancquaert is een van de bekendste Vlaamse persfotografen, deels omdat ze meewerkte aan enkele televisieprogramma’s. Haar oeuvre bestaat voornamelijk uit portretten van bekende Vlamingen en foto’s rond gevoelige maatschappelijke thema’s, zoals ziekte en de plaats van de vrouw in de maatschappij. Dit boek is het eerste overzichtswerk van Blancquaerts werk, en beslaat de periode van midden de jaren tachtig tot heden. Bij de foto’s (kleur en zwart-wit) zien we reeksen over onder meer ouders en kinderen, brandwondenslachtoffers, vrouwen in Afghanistan, Congo en Zaïre, Oost-Europa in de jaren tachtig, het post-genocidaire Rwanda… Ten slotte zijn er nog portretten van tal van bekende Vlamingen. Tussendoor teksten van bekende vrienden van de fotografe: auteur Erwin Mortier, fotograaf Michiel Heyndrickx en journaliste Annemie Struyf. Ten slotte schrijft Blancquaert zelf over wat het betekent ‘om fotografe te zijn’ en geeft ze een kort overzicht van haar carrière. De nogal brave foto’s werken vooral goed als illustraties bij tijdschriftartikelen, maar gaan in een fotoboek algauw vervelen. Luxueuze hardcover. Verberg tekst